Happy B-Day Kou-chan! ^^

Opowiadanie yaoi- Akashi Seijūrō x Furihata Kōki

Autorka zdjęcia: Rowally

- Za tydzień są twoje urodziny, prawda?- Akashi przerwał błogą ciszę, kiedy szedł razem ze swoim ukochanym w stronę jego rezydencji, trzymając się za ręce. Seijuurou, gdy tylko miał okazję, nie zważając na wcześniejsze zakazy ojca, przyjeżdżał po Koukiego do Tokio i porywał na jakiś czas. Chłopak nie mógł normalnie funkcjonować bez swojej drugiej połówki. Musiał słyszeć głos Furihaty, zobaczyć go, dotknąć, pocałować... Był dzięki niemu taki szczęśliwy... Dlaczego ktoś lub coś miałoby to zepsuć? Czerwonowłosy nie dopuściłby do tego. Nigdy.
- Eh?- zamrugał kilkakrotnie szatyn.
- Ósmy listopada.- przypomniał absolut z dumą. Miano tej daty było najważniejszym w całym roku, razem z rocznicą urodzin matki kapitana drużyny Rakuzan.
- Masz już jakieś plany?- spytał czerwonowłosy lekko ściskając za szczupłe palce chłopaka.
- Mama jak co roku planuje zrobić niewielkie przyjęcie rodzinne... Za to my możemy spotkać się w następny weekend.- Akashi liczył w duchu, że będzie mógł zorganizować wspólne spotkanie w tym szczególnym dniu, ale również miał pojęcie, iż rodzina dla Furihaty była bardzo cenna. Tym razem postanowił dać za wygraną.
- Nie rób takiej miny, Sei. Nic na to nie poradzę. Może uda mi się przekonać rodziców i u nas zanocujesz?- próbował go udobruchać brunet. Seijuurou spojrzał na szatyna z nieczytelną miną.
- Na cały weekend?- dopytał z błyskiem w dwukolorowych tęczówkach.
- W sobotę rano mam trening...- przypomniał Furihata.
- Kouki, jeśli chcesz spędzić ze mną noc, to o jakichkolwiek ćwiczeniach wysiłkowych możesz zapomnieć.- na policzkach szatyna pojawił się rumieniec.
- W-W każdym razie...! Ch-Chcesz się spotkać czy nie?- Akashi zbliżył się do brązowookiego i złożył delikatny pocałunek na jego ciepłym, zaróżowionym policzku.
- Zawsze.- szepnął w odpowiedzi.

***

- O-Ohayo... Sei.- brunet ubrany w jasnofioletową koszulę na uroczyste okazje i jasne spodnie otworzył drzwi, w których stał czerwonowłosy w eleganckim, czarnym płaszczu.
- Witaj, ukochany. Dostałeś moje kwiaty i życzenia?- chłopak musnął delikatnie czoło szatyna swoimi chłodnymi wargami.
- S-Sei... Moja rodzina jest w domu i... tak. Przecież pisałem do ciebie wiadomości z podziękowaniami!- przypomniał mu zawstydzony Furihata.
- Przecież kiedyś i tak się dowiedzą, że jesteś tylko mój.- odrzekł Akashi z szelmowskim uśmieszkiem na ustach.
- D-Demo...- Kouki zarumienił się jeszcze bardziej, a na twarzy absoluta pojawił się jeszcze szerszy uśmiech.
- Oh! Czy to nie Akashi Seijuurou-kun?! Witaj, wejdź proszę!- ni stąd, ni zowąd na holu pojawiła się wysoka i szczupła kobieta z jasnobrązowymi lokami do ramion. Miała na sobie białą koszulę i czarną spódnicę przed kolano.
- Kaasan...!- Kouki aż podskoczył z zaskoczenia, na co absolut zareagował dyskretnym chichotem.
- Witam, Furihata-san.- Akashi ukłonił się dorosłej z grzecznością.
- Wygląda pani wspaniale, jak z resztą zawsze, gdy panią spotykam.- dodał ujmując delikatnie jej prawą dłoń i składając na jej wierzchu pocałunek.
- A-Akashi-kun! Ale z ciebie dżentelmen!- pochwaliła kobieta. Czerwonowłosy zdjął swój płaszcz, a matka bruneta odebrała mu go i oddała w ręce Koukiego. Tego dnia absolut miał na sobie szarą marynarkę, czarną koszulę oraz spodnie w podobnym odcieniu. Wyglądał bardzo dostojnie i przystojnie. Jak zresztą zwykle...- pomyślał Furihata lustrując go wzrokiem.
- Skarbie, powieś płaszcz Akashiego-kuna i wstaw wodę na herbatę. Akashi-kun, zapraszam do salonu.- Seijuurou posłał chłopakowi utęsknione spojrzenie, a następnie zwrócił się we wskazanym kirunku. Szatyn odwiesił jego nakrycie, a następnie zniknął do kuchni. Kiedy wrócił do salonu z tacą szklanek i porcelanowym czajnikiem, zastał ciekawą sytuację. Akashi siedział na skórzanej kanapie, a matka i ojciec Koukiego siedzieli z obu jego stron oraz zasypywali pytaniami oraz pochwałami.
- Mamo, tato proszę przestańcie!- powiedział Furihata siadając na podłodze i zaparzając wszystkim gorące napoje. Czuł wstyd za nieodpowiednie zachowanie swoich rodziców.
- O co ci chodzi, Kou-chan? My tylko rozmawiamy! Prawda, kochanie?- kobieta skierowała swoje pytanie do mężczyzny z wąsem i migdałowymi oczami.
- Tak dawno u nas nie byłeś! Musisz częściej przychodzić!- pani Furihata kiwała głową dając do zrozumienia, że całkowicie zgadza się ze zdaniem męża.
- Bardzo mi miło to słyszeć, ale niestety nie mam zbyt wiele swobody, aby wychodzić za często z domu. Mam swoje obowiązki...- odparł z delikatnym uśmiechem Seijuurou.
- Słyszałeś, Kouki?! Powinieneś brać przykład ze swojego najlepszego przyjaciela!- warknęła do szatyna matka.
- Kaasan!- westchnął Furihata. Spojrzenia młodych się skrzyżowały. Na ustach absoluta dominował zupełnie inny uśmiech. Akashi nie patrzył na niego z wyższością, lecz... głęboką miłością jaką darzył swojego chłopaka na co dzień. W dwukolorowych tęczówkach błyszczały iskierki podekscytowania.
- Akashi-kun, gdzie planujesz iść na studia?- zapytał ojciec Koukiego.
- Kiseki Colleague.- odpowiedział czerwonowłosy przejmując porcelanowy talerzyk z filiżanką od chłopaka. "Niechcący" musnął palcami jego skórę, co wywołało dreszcz ze strony szatyna.
- Taka renomowana uczelnia! Nic dziwnego! Twój ojciec musi być z ciebie taki dumny!- pochwaliła kobieta. Nagle wszyscy usłyszeli jak ktoś schodzi ze schodów.
- Hej, ludzie. Idę do roboty, więc... Akashi-kun? Co on tutaj robi?- do salonu wszedł wysoki, przystojny brunet z piercingiem w lewym uchu. Ubrany był w ciemnoniebieskie dżinsy i białym sweter z dekoltem w serek. Przez ramię miał przełożoną torbę, a w ręce trzymał telefon podłączony do pary granatowych słuchawek. Keiichi Furihata- kompletne przeciwieństwo młodszego brata, popularny, odważny flirciarz studiujący na jednym z najlepszych uniwersytetów sztuki w całym mieście.
- Keiichi! Gdzie twoje maniery?!- skarciła go matka.
- Warii, witamy w naszych skromnych progach, Akashi-sama.- skłonił się Keiichi i gestem dłoni poprosił Furihatę na moment do siebie.
- Miło mi cię widzieć, Furihata-san.- Akashi uśmiechnął się do niego przyjaźnie.
- C-Co?- zapytał zawodnik drużyny Seirin, gdy przystanął przy bracie.
- Jeszcze cię pogryzie, Kou. Nie daj mu się tak łatwo.- chłopak szepnął mu przed wyjściem i puścił do niego oko z zawadiackim uśmiechem. Następnie zniknął za drzwiami. Keiichi jako jedyny znał prawdę o relacji, jaka łączyła Akashiego z Furim. Nie musiał być o tym powiadamiany, bo podobno wyczytał to z samej twarzy bruneta...
- Wybacz za jego zachowanie, Akashi-kun. Ostatnio stał się jeszcze bardziej...- kobieta zastanowiła się przez chwilę, aby znaleźć odpowiednie słowa.
- Zarozumiały? Pyszny? Egoistyczny? Chamski?- wymieniał szatyn powracając na swoje miejsce.
- Kouki...- skarciła go wzrokiem matka.
- Nic się nie stało. Musi być wspaniale... mieć rodzeństwo.- uspokoił ją Seijuurou. Przez parę kolejnych minut siedzieli w czwórkę. Kouki bacznie obserwował jak jego opiekunka proponowała gościowi kolejne kawałki ciasta, a ojciec rozmawiał, zdaniem Furihaty, na zbyt trudne tematy jak na zwykłego licealistę.
- Mamo, tato. Przepraszam najmocniej, ale...- zaczął mówić brązowooki.
- Akashi-kun, może masz ochotę na herbatę? Kouki! Bądź tak miły i przygotuj nam dolewkę.- poprosiła brunetka.
- Nie trzeba, Furihata-san. Naprawdę.- uśmiechnął się do niej Seijuurou. Dość tego! Nie chciałem, żeby Sei musiał znosić towarzystwo moich rodziców! Poza tym... sam chciałbym z nim trochę pobyć...! Właśnie! To jest mój gość! Ale... Chyba nie powinienem... Weź się w garść, Furihata Kouki! Inaczej rodzice zamęczą go na śmierć!- postanowił Kouki w myślach zaciskając dłonie w pięści.
- Wybaczcie nam.- Furihata zwrócił się do rodziców, a następnie zerwał na równe nogi, złapał swojego chłopaka za nadgarstek i bez słowa wyprowadził z pomieszczenia.
- Kouki! Co ty wyprawiasz?!- zawołał za nimi ojciec.
- Co w niego wstąpiło?!- skomentowała kobieta. Furihata zamknął za nimi drzwi od swojego pokoju i odetchnął z ulgą. Następnie spojrzał na zdezorientowanego czerwonowłosego. Szatyn poprowadził go do swojego łóżka i lekko popchnął, aby absolut usiadł. Potem sam rzucił się na niego, tuląc mocno do siebie.
- Kouki...?- zamrugał zdziwiony Akashi obejmując chłopaka w pasie. Brunet przytulił go jeszcze mocniej.
- Sei... Przepraszam... Moi rodzice...- wybełkotał w jego szyję.
- Jesteś o nich zazdrosny?- zgadł Seijuurou, a brunet posłał mu zirytowane spojrzenie.
- Jest mi tak wstyd... Oni tak bardzo cię lubią i szanują...
- To chyba dobrze, prawda?- zapytał głaszcząc czekoladowe kosmyki włosów Furihaty.
- Nie chciałem żeby tak na ciebie naskoczyli. Prosiłem ich, a oni jak zwykle nie posłuchali!- westchnął Kouki.
- Nie sądzę żeby na mnie naskoczyli. Są po prostu bardzo mili. Cieszę się, że mnie lubią. Jak w przyszłości dowiedzą się, że nie jesteśmy tylko przyjaciółmi... będzie im łatwiej zrozum-
- Zwłaszcza jak sobie uświadomią, że jesteś jednym z najbogatszych facetów w całym kraju i... że w ogóle jesteś facetem.- mruknął brunet.
- Nie obchodzi mnie to.- odparł Seijuurou i położył swoje dłonie na ramionach szatyna.
- Wiesz dlaczego?- spytał oraz spojrzał prosto w migdałowe oczy ukochanego. Chłopak potrząsł przecząco głową.
- Bo wiem, że ty będziesz kochał mnie bezwarunkowo. Bez względu na wszystko... i nawzajem.- uśmiechnął się do niego ciepło.
- Zawsze...- szepnął na zgodę Kouki, czując jak jego serce drży z radości oraz miłości do czerwonowłosego. Akashi przysunął się do niego i pocałował miękkie, różane usta. Szatyn objął chłopaka za szyję oraz osunął się na łóżko tak, aby Seijuurou był na górze.
- Musimy później przeprosić twoich rodziców.- powiedział absolut odpinając kolejne guziki koszuli bruneta. Puls Koukiego znacznie przyspieszył.
- T-T-Tak... P-Pewnie...- zadrżał, gdy poczuł jak chłodne dłonie Akashiego suną po jego nagim torsie.
- Haah... S-Sei...- jęknął brunet, kiedy absolut musnął opuszkami palców wrażliwe "wisienki". Seijuurou podgryzł dolną wargę i z zaciekawieniem przyglądał się jak szatyn reaguje na jego dotyk.
- Ciszej Kouki. Ciii...- wyszeptał kapitan Rakuzan i zamknął swoje usta na lewym sutku Furihaty.
- Ni-Ah!- pisnął szatyn oraz wplótł palce w krwistoczerwone włosy swojego kochanka.
- Sei...! N-Nie m-możemy...!- na policzkach brązowookiego pojawił się krwawy rumieniec.
- Wręcz przeciwnie. Ja nie mam problemu z zachowaniem milczenia, a ty panie Furihata?- Akashi posłał mu drapieżne spojrzenie. Po ciele zawodnika Seirin przeszedł dreszcz.
- Sei! Nie... Proszę...- prosił ze łzami w oczach.
- Obiecałeś mi coś Kouki...- w oczach absoluta zabłysła niebezpieczna iskra.
- Wiem, ale dociera do ciebie, że moi rodzice są piętro niżej...?!- sapnął brunet, czując jak jedna z dłoni Akashiego zsuwa się w dół...
- Nie przeginaj, mój ukochany Kouki. Jestem w stanie cię teraz przywiązać do tego łóżka i zakneblować. Tego chcesz?- szatyn zamarł. Nigdy nie sądził, że usłyszy coś takiego z ust jego pierwszej miłości.
- Ch-Chcesz mnie zakneblować...?- zadrżał Furihata. Mierzyli się przez dłuższą chwilę wzrokiem.
- Chcę...- wyszeptał w końcu Akashi i zbliżył się do chłopaka tak, że stykali się nosami. Przez kolejne parę sekund wpatrywali się sobie w oczy, dopóki ciszy nie przerwał cichy chichot czerwonowłosego.
- S-Sei...?
- Twoja mina była bezcenna...!- odrzekł Seijuurou z uśmiechem.
- T-To nie było śmieszne! Naprawdę myślałem, że...
- Nigdy nie zmusiłbym cię do czegokolwiek. Zwłaszcza do seksu...- absolut usiadł prosto na łóżku.
- Przepraszam... Spanikowałem.- brązowooki poczuł się winny.
- Nie musisz przepraszać...- Akashi pogłaskał go po policzku.
- Dzisiaj ty wybierasz, co chcesz robić. Mamy cały wieczór.- odrzekł czerwonowłosy.
- Sei...- uśmiechnął się do niego szatyn.

***

- Czy romanse zawsze były takie płytkie?- mruknął w pewnej chwili Akashi. Furihata postanowił, że tego wieczoru obejrzą jakiś film w jego pokoju, tuląc się do siebie pod kołdrą i jedząc popcorn. Mieli do wyboru brutalny film akcji oraz romans obyczajowy. Z okazji urodzin, Seijuurou ustąpił swojemu chłopakowi i włączyli drugi film. Kouki uniósł delikatnie głowę, która spoczywała na kolanie absoluta i spojrzał mu w oczy.
- Nie podoba ci się?- zapytał zmartwiony brunet. Oczywiście, nie chciał żeby jego gość czuł się nieswojo lub był najnormalniej w świecie znudzony.
- Nie o to chodzi. Po prostu od kiedy jesteśmy w związku... wszystko wydaje się zupełnie inne.- odparł wczepiając swoje szczupłe palce w brązowe włosy ukochanego.
- W jakim sensie?- przełknął nerwowo ślinę Kouki.
- Czuję się niesamowicie. Jakbym unosił się nad ziemią... Przyszłość nie wydaje się już taka straszna.- uśmiechnął się Akashi i przymknął swoje powieki. Furihata przypatrywał mu się chwilę, po czym zwrócił oczy na ekran telewizora i położył głowę, tym razem, na torsie czerwonowłosego. Zaczął wsłuchiwać się w równomierne bicie serca Seijuurou.. W pewnym momencie, puls kapitana drużyny Rakuzan znacznie przyspieszył.
- S-Se-?
- Mam dla ciebie prezent...- wyszeptał mu do ucha Akashi.
- P-Przecież zabroniłem ci cokolwiek kupować! Obiecałeś-!- Kouki przypomniał sobie ich wcześniejsze rozmowy na temat drogich, wyszukanych prezentów. Furihata musiał zagrozić Akashiemu odwołaniem spotkania, żeby przestał się z nim spierać.
- Obiecuję ci, że nic nie wydałem... Poczekaj tutaj.- Seijuurou pocałował czoło chłopaka i wyszedł z pokoju. W tym czasie brunet wyłączył telewizor oraz poprawił pościel na łóżku. Jak on tak może?! Przecież prosiłem go tyle razy...!- myślał ewidentnie wkurzony całą sytuacją szatyn. Po paru minutach absolut wrócił i usiadł przed swoim ukochanym na łóżku. Kouki zauważył, że w dłoni trzymał niewielkie, bordowe pudełko.
- S-Sei...?- Furihata zrobił wielkie oczy.
- Proszę. Otwórz.- polecił chłopak o dwukolorowych tęczówkach. Brązowooki z drżącymi palcami otworzył wieko. W środku pudełeczka, znajdowała się niewielka, srebrna obrączka.
- To obrączka, którą nosiła moja matka. Przed swoją śmiercią kazała mi ją przekazać swojej miłości...
- Sei... Ja...- zaczął panikować szatyn. Co to oznacza? Dlaczego akurat obrączka? Czy to znaczy, że...?!
- Jeszcze nie, Kouki. Najpierw muszę cię poprosić.- musnął jego policzek z uśmiechem, a po chwili czerwonowłosy uklęknął na jedno kolano i ujął delikatnie dłoń chłopaka.
- Kocham cię, Kouki. Może nie od naszego pierwszego spotkania czy wejrzenia, ale zakochałem się w tobie, gdy bliżej cię poznałem. Uwielbiam twój niewinny charakter, niedoskonałe ciało, które tak naprawdę jest idealne, twój uśmiech, to jak się słodko przy mnie rumienisz i jak bardzo ci na mnie zależy... Jesteś najdroższą mi osobą i nie wyobrażam sobie życia bez ciebie u mojego boku. Dlatego proszę cię już dziś, w dniu twoich osiemnastych urodzin... Czy zostaniesz moim już na zawsze i... wyjdziesz za mnie?- po policzkach bruneta spłynęły pierwsze łzy wzruszenia. Te piękne słowa, delikatny dotyk, szczere spojrzenie... wywoływały brak tchu i kontroli nad szybkim dudnieniem w piersiach Furihaty.
- Kouki... Spójrz na mnie. Proszę...- poprosił Akashi dotykając jego mokrego policzka dłonią.
- Se-Seijuurou... Je-Jesteśmy za młodzi i... jeszcze...- całe ciało szatyna drżało.
- Wiem. Wiem to, mój miły. Ale... Chcę mieć pewność, że mogę liczyć na tą ścieżkę. Będę na nią pracował, dążył do niej. W chwilach zwątpienia, będę mógł się do niej zwrócić... Może i jestem nieco... szalony-
- Bardzo.- wciął się Kouki.
- Wszystko z miłości. Z twojej winy...
- Nie zwalaj wszystkiego na mnie...!- burknął brązowooki.
- Taka jest prawda, Furihata Kouki. Odmieniłeś całe moje życie i od tej pory, pragnę by zostało już tak na zawsze.- ich spojrzenia się odnalazły.
- Kouki...?
- Kocham cię... Nie mogę nic na to poradzić! Też bardzo chcę spędzić z tobą resztę życia...- Akashi niespodziewanie przyciągnął go do siebie i pocałował.
- Dlaczego nigdy nie potrafię ci odmówić...?- powiedział cicho Kouki.
- To pewnie przez mój nieodparty urok osobisty.
- Oczywiście.- prychnął szatyn i przytulił się do ciała absoluta. Trwali tak kilka dobrych minut, po czym Seijuurou wyjął obrączkę z pudełka oraz założył ją na palec Furihacie.
- Pasuje... idealnie- zdziwił się Akashi.
- To trochę żenujące... Pewnie myślisz, że moje palce są takie... kobiece.- odezwał się speszony brunet.
- Myślę, że to przeznaczenie i jestem pieprzonym egoistą, ponieważ cieszę się jeszcze bardziej niż powinienem. To przecież są twoje urodziny... Jestem takim wielkim idiotą, wybacz mi.- czerwonowłosy oparł czoło o ramię brązowookiego.
- Ja też się cieszę...- mruknął zawodnik Seirin.
- Naprawdę?- Akashi spojrzał mu w oczy.
- Wiesz dlaczego kazałem ci nic nie kupować? Bo dajesz mi wszystko czego kiedykolwiek potrzebowałem. To jest dla mnie najcenniejsze. Nasza miłość. A teraz... mam pewność, że będzie ona trwała wiecznie, nieustannie...- wyznał Furihata.
- Kouki...- jedno spojrzenie wystarczyło żeby zrozumiał to, co Seijuurou zamierzał powiedzieć na głos.
- Ja też cię kocham.- wyszeptał chłopak z uśmiechem i przytulił czerwonowłosego do siebie.

Czas i miejsce traci dla mnie wszelkie znaczenie...

Bo kiedy obiecujesz mi swoją wieczną miłość...

Moje serce wypełnia nadzieję...

Że już zawsze będziemy tylko we dwoje...

 

*****

Cześć Słodziaki! ^^

W końcu nadszedł ten wyczekiwany przeze mnie dzień... Dzień urodzin jednej połówki z mojego OTP! :D AkaFuri jest moim najukochańszym, najcenniejszym pairingiem i mam nadzieję, że to nigdy się nie zmieni! ^^ (czuję się, jakby to był dzień AkaFuri... x'D niestety jeszcze trochę czasu zanim to nastąpi...)

Dlaczego tak lubię Koukiego?- Bo idealnie pasuje do Akashiego! xD (wielki powrót rymowanek, część II) Taka prawda! ;D Na samym początku byłam shipperką pairingu AkaMido, ale to nie był dobry szlak. Jak już kiedyś wspomniałam, sama nie wiedziałam, co inni widzą w pairingu AkaFuri. Teraz już wiem i... nie mogę bez niego pairingu żyć! *-*

Podsumowując, są to dwie (moim zdaniem) najlepsze i najsłodsze postacie EVER! (AkaFuri to pieprzony "canon couple"!! nie jest ale bardzo chciałabym żeby był ;_; życie zaczęłoby mieć w końcu jakiś sens!) I niech żyje Fujimaki Tadatoshi! ^^ (oby Ci się wiodło, mój mistrzu! ;D)

PS. Co do konkursu... Eeeh... Jak już wspominałam przy tamtej ankiecie, chciałam żeby zgłosiło się więcej osóbek, bo za opcją w było chyba ok. 30, a zgłosiły się... (po przeliczeniu) 3-4? -,- Moim zdaniem, to zdecydowanie za mało... Napiszcie mi w komentarzach, co o tym wszystkim myślicie i jaką tematykę byście sobie życzyli, bo ja tak szczerze mówiąc mam związane ręce. To Wy chcieliście ten konkursik, więc oddaję Wam pałeczkę i lecę na dodatkową matmę! ;P

(2) PS. Druga fotka oczywiście też autorstwa mojej bogini- Rowally! ^^

Joleen :*