Nagroda dla... Nashiro Gasai!

Opowiadanie yaoi- Kaneki Ken x Hideyoshi Nagachika

- To ty... Kaneki?- rozpoznaję głos, którego brzmienie znam lepiej niż własne. Wpatruję się w smutne, migdałowe oczy, których blask zaczyna blednąć. Wyczuwam zapach, który należy tylko do jednej osoby...

Hide... Nie masz bladego pojęcia, ile razy się nad tym zastanawiałem...
Czy to naprawdę jestem ja? A może ktoś inny włada moim ciałem i umysłem?
Czy potrafisz sobie wyobrazić...

Ile razy myślałem, że to tylko zwykły koszmar i zaraz się z niego obudzę?

Ile razy potrafiłem siebie na nowo znienawidzić?

Ile razy myślałem, żeby ze sobą skończyć?

Ile razy skrzywdziłem Ciebie, siebie i wszystkich mi bliskich?

Ile razy patrzyłem w niebo, które miało odcień zaschłej krwi?

Ile razy spoglądałem na ziemię, która miała odcień śmierci?

Ile razy unikałem spotkania i szczerej rozmowy z Tobą?

Ile razy cierpiałem z powodu tęsknoty za Tobą?

Ile razy nie spałem, a myślami byłem z Tobą?

Ile razy udawałem, że jesteś razem ze mną?

Ile razy odwracałem swój wzrok?

Ile razy obwiniałem się, że się poddałem?

Ile razy zaprzeczałem, że Cię... kochałem?

Nie jest możliwe, aby zliczyć paskudne grzechy, do których się przyczyniłem. Stałem się potworem. Ghoulem. Istotą, której wszyscy się boją, którą gardzą, która musi zostać wyeliminowana z powierzchni tej ziemi...
Uważają nas za zwykłe pasożyty wyżymane z człowieczeństwa i wszelkich uczuć, a to przecież nie jest prawda. Moje emocje były znacznie intensywniejsze, gdy stałem się ghoulem niż wtedy, kiedy uważałem się za człowieka. Nic jednak nie dorówna jednemu, dominującemu uczuciu... Głód. Mieli rację. Tego nie da się zatrzymać...

Wybacz mi, Hide.

Nawet teraz czuję w nozdrzach słodki i niezwykle aromatyczny zapach krwi pulsującej w Twoich żyłach. Chrupiące, białe kości i kosteczki, które aż się proszą o nagłą degustację. Delikatna, ciepła skóra wydzielająca jedyny w swoim rodzaju aromat...
Ciężko jest mi się powstrzymać, aby do Ciebie nie podbiec i nie wbić w nie swoich ostrych zębów. Zatopić je głęboko oraz rozkoszować się każdą chwilą, smakiem, nieziemskim doznaniem...
Nie zrozumiesz tego? Sam tego nie rozumiem...

Wybacz mi, Hide.

Z drugiej strony czuję, jak coś mnie przed tym powstrzymuje. Czyżby... moje człowieczeństwo? Wciąż pamiętam, jak spotykaliśmy się w kawiarni, jak razem studiowaliśmy, jak zawsze byliśmy razem. Chroniłeś mnie, dbałeś o mnie, czuwałeś nade mną... Teraz to ja powinienem Ci się zrewanżować... Zawiodłem.

Wybacz mi, Hide.

- Hide...- wciąż nie mogę wyjść z osłupienia. Jesteś tu. Widzę cię. Stoisz przede mną, a ja ukrywam się w cieniu. Tam, gdzie moje miejsce... Coś ściska mnie w piersi i nie pozwala normalnie oddychać.
Czy to radość? Uczucie ulgi? Nadzieja? Nie jestem pewien... Najważniejsze, że jesteś-
- Ty krwawisz.- zauważam. Poruszasz się. Idziesz chwiejnie w moją stronę. Światło księżyca pada na twoją dłoń, którą zasłaniasz sporą ranę w brzuchu. Wiesz, że krew podczas pełni jest najciemniejsza?
- Kaneki... wiem kim jesteś. Cały czas to wiedziałem.- spoglądam w Twoje oczy. Nie widzę w nich obrzydzenia, strachu, nienawiści czy urazy, jak u innych... Patrzysz na mnie z miłością, czułością, zaufaniem... Czym sobie na to zasłużyłem, Hide? Jestem potworem. Zwykłym śmieciem. Proszę... przestań już.
- Szukałem cię...- Twój głos się załamuje. Brak mi tchu. Nie mogę logicznie myśleć. Coś wilgotnego napływa do moich oczu...
- Wyjdź z cienia. Chcę cię zobaczyć.- prosisz i w pewnym momencie tracisz równowagę.
- Hide!- łapię Cię w ostatniej chwili i trzymam pewnie w swoich ramionach. Nasze spojrzenia się odnajdują.
- Twoje oko...- przesuwasz kciukiem po moim lewym policzku tuż pod zmienionym okiem. Przymykam powieki i dotykam Twojej chłodnej dłoni swoją. Czuję na twarzy lepką ciecz, która szybko schnie. Jestem cały we krwi, ale nie tracę kontroli. Skupiam się na bólu w mojej lewej piersi. Uciska mnie coraz mocniej... Tak, jakby miało zaraz pęknąć.
- Tęskniłem za tobą... Tak cholernie się martwiłem...- uśmiechasz się do mnie delikatnie.
- Nie będziesz mnie obwiniał? Nie zapytasz gdzie byłem? Co robiłem? Czemu uciekłem? Dlaczego cię opuściłem?- Nie mogę tego pojąć. Wyjaśnij mi to, proszę...
- To nie ma żadnego znaczenia.- odpowiadasz ze spokojem.
- Jak... Jak to może nie mieć znaczenia?!- wołam. Nienawidzę siebie. Zakończ to. Przestań być dla mnie taki dobry!
- Proszę... nie traćmy czasu, który mi pozostał.- moja broda zaczyna się trząść.
- Jest coś, co przed tobą ukrywałem...- ubieram kolejną ze swoich masek. Będę dla Ciebie grał. To już ostatni raz...

- Ty? To niemożliwe!- odpowiadam ze starym uśmiechem na ustach. Nie wychodzi mi to... Nie potrafię już się uśmiechać tak, jak kiedyś.
 - Przez ten cały czas... kochałem cię jak szalony. Straciłem dla ciebie głowę... Kiedy zniknąłeś... wiedziałem, że coś było nie tak... Umówisz się ze mną, Kaneki Ken?- krwi zaczyna ubywać coraz więcej...
- Oczywiście... Gdzie chciałbyś pójść?- uśmiecham się ponownie, a w środku wrzeszczę i szarpię się, jak wtedy, gdy byłem torturowany. To jest znacznie gorsze...
- Nad ocean... Na tamtą plażę, kiedy byliśmy dziećmi... Pamiętasz? Nasze pierwsze wakacje...
- Tak. Meduza mnie poparzyła, a ty jak zwykle mnie uratowałeś. Potem do końca wyjazdu byliśmy w naszym domku i przez cały ten czas dotrzymywałeś mi towarzystwa...
- To były najlepsze czasy. Wszystko było takie pro-Ugh!- wypluwasz krew na podłogę. Zupełnie mi to nie przeszkadza. Moja gra idzie mi świetnie. Przynajmniej tak mi się zdaje... Ocieram strużkę krwi z kącika Twoich bladych ust.
- Nie jestem w najlepszym stanie... może niech randka odbędzie się tutaj?- proponujesz.
- Masz okropny wybór miejsca.- trudno mi powstrzymać łzy.
- Co robilibyśmy na randce?- pociągam dalej ten smutny wątek.
- Poszlibyśmy na film, potem do kawiarni, a na końcu...
- Czym to się różni od naszych spotkań?- udaję cichy chichot.
- Tym.- wplątujesz swoje szczupłe palce w moje białe włosy i sięgasz do moich ust. Przymykam powieki oraz odwzajemniam delikatny niczym muśnięcie motyla pocałunek.
- Hide-
- Nie całuje się na pierwszej randce, wiem, ale... musiałem. Rozumiesz?- znowu zaczynasz się dusić własną krwią.
- Czas naszej randki chyba już... dobiegł... końca. Wiem, że nie była idealna, ale...- moja maska fałszu opada na podłogę i roztrzaskuje się na miliony kawałków. Nie mogę już występować... Uciekam ze sceny. Wybaczysz mi?

- Kocham cię, kocham cię... Hide! Proszę...! Nie umieraj!!- łkam. Zaczyna drżeć. Na moich policzkach Twoja krew miesza się z moimi łzami. Jak krew i łzy, jak ja i ty... Demoniczna mieszanka, nie sądzisz?
- Ja też cię kocham. Szkoda, że tak późno się spotkaliśmy...- Twoje powieki opadają coraz niżej, serce bije coraz wolniej, robi się coraz ciszej, spokojniej...
- Kaneki... Wróćmy do domu.

Jak krew i łzy,

jak ja i Ty...

Rozpuszczasz się we mnie i...

znikasz.

*****

Dobry~! ^^


Wszystkiego Najlepszego, Nashiro-chan~!! <3 Mam nadzieję, że udało Ci się wytrzymać ten długi czas oczekiwania (ale pamiętaj, że to był Twój wybór ;P)! ^-^

Najpierw moje zabójcze życzenia urodzinowe, których nie umiem składać! A więc!:
Nashiro-chan! Czego mogę Ci życzyć? Przede wszystkim zdrowia i szczęścia (żeby nie łapali na ściąganiu i było mało nielubianych lekcji), spełnienia marzeń, samych epickich anime do obejrzenia, więcej OTP z yaoi, Kanekiego i AsaNoy'i, dobrych smutów mang, słodyczy no bo kto ich nie lubi ;p, zdanej maturki na 100%, super studiów oraz seksownego ghoula na białym koniu! <3 Wesołych Świąt! XD ;D

Pracowałam nad tym one-shotem. Oj, długo i często tutaj coś dodawałam... Wypełniłam go feels'ami i moimi skromnymi uczuciami aż po same brzegi! Sami oceńcie, jak Wam się podobało ;)


Joleen :*