Rozdział XXXIV

„Lost in the Darkness”                           UWAGA+16!!!

- Siema, Forrest!- Connie objął mnie niespodziewanie ramieniem za szyję.
- H-Hej. Co słychać?- zapytałem i spojrzałem chłopakowi w błyszczące oczy.
- Zorganizowałeś już kasiorę?- poczochrał mnie po włosach.
- Najpierw mnie puść.- mój towarzysz stanął przede mną z szerokim uśmiechem na twarzy.
- Nie umiesz się bawić-Aaa... Już wiem! Pewnie układałeś tą seksowną fryzurkę cały ranek, co? Crista będzie pod wrażeniem!- przyjaciel puścił do mnie oko.
- Wal się. Niczego nie układałem.- Skąd ten głupi pomysł? Na pewno wyglądałem przekomicznie! Po wyjściu z hotelu nie miałem nawet okazji spojrzeć w lustro. Wszystko dzięki Leviemu...
- Wciąż nie mam pewności, co takiego szykujesz za te pieniądze. Może mam ci w czymś pomóc?- Muszę się dowiedzieć, co on kombinuje...
- Dzięki, stary. Wszystko już załatwione i... trochę mi głupio, ale... muszę ci coś powiedzieć.- Springer podrapał się niezręcznie po karku oraz spuścił wzrok.
- Jean też będzie na afterparty.- wyjawił mi z głupkowatym uśmiechem.
- Że co?! Oszalałeś?!- wydarłem się na niego. Kilka osób zerknęło na nas z zaciekawieniem, być może licząc na kolejną aferę lub bijatykę.
- Ciszej, stary! Zluzuj majty! Wiem, że wasze stosunki są nie ten teges, ale-
- To jest mało powiedziane! On...!- w odpowiednim momencie ugryzłem się w język i zamilkłem. Postanowiłem nikomu o tym nie mówić... 
- Nieważne.- ... i niech tak zostanie.
- Zawsze taki tajemniczy, co? Tak w ogóle, o co wam poszło?- mruknął Connie lustrując mnie swoim podejrzliwym wzrokiem.
- Mówiłem już, że nie pamiętam... Moje wspomnienia jeszcze nie powróciły i... nie wiem czy kiedykolwiek powrócą... Zaraz jest dzwonek. Zobaczymy się w klasie. Na razie.- rzuciłem oschle i skierowałem się w stronę schodów. Wspomnienia... co? Mówią, że wszystko zależy od człowieka. Nie każdemu powracają tak z dnia na dzień, ale może skoro jest mi dobrze z moją nową tożsamością, to nigdy nie powrócą? Pewnie byłyby dla mnie tylko nieciekawym doświadczeniem... Teraz mam dom, Leviego, przyjaciół, szkołę, dziewczynę... No tak. Crista.- znowu poczułem delikatne ukłucie w sercu. Nie lubię bawić się uczuciami innych. Zwłaszcza jej. Jest zbyt dobra i uczciwa... Co mam zrobić? Przecież sam zaproponowałem to całe chodzenie! I co mam teraz powiedzieć? "Sorka, ale musiałem się upewnić, co do własnej orientacji i byłaś dla mnie tylko zwykłym królikiem doświadczalnym"? To niemożliwe! Muszę wymyślić jakąś inną wymówkę... Jednak do tego czasu postaram się dotrzymać jej towarzystwa na balu.
Po nudnej lekcji matematyki i zgłębianiu wiedzy na temat logarytmów, zabrałem blondynkę do naszego cichego, spokojnego miejsca niedaleko biblioteki, abyśmy mogli usiąść i porozmawiać.
- No więc? Co takiego chciałeś mi powiedzieć na osobności? Zaczynam się stresować...- niebieskooka uśmiechnęła się do mnie zachęcająco.
- Pewnie nie zaskoczę cię niczym nowym, ale... chciałbym pójść z tobą na bal jesienny w tę sobotę.- spojrzałem w kryształowe tęczówki Cristy.
- Mogę być szczera?- powoli kiwnąłem głową.
- Już się obawiałam, że mnie nie poprosisz! Zdajesz sobie sprawę, że jest już połowa tygodnia?! Dzisiaj razem z Sashą jedziemy kupować sukienki!- szturchnęła mnie lekko w ramię.
- P-Przepraszam...?
- I powinieneś!- dziewczyna skrzyżowała ręce na piersi, udając obrażoną.
- Nie dąsaj się, hej...- objąłem ją. Dziwne uczucie. Jest taka drobna i miła w dotyku... Miło było trzymać kogoś w ramionach. Nie czułem do niej miłości i pragnienia, jak do Rivaille, ale nas też łączyło coś większego. Przyjaźń. Darzyliśmy się zaufaniem i broniliśmy siebie nawzajem. Mimo ciosu, jaki miałem wkrótce zadać, w głębi duszy chciałem, abyśmy byli ze sobą blisko.
- Tak naprawdę... to cieszę się, że idziemy razem.- przytuliła się do mnie.
- Ja też.- uśmiechnąłem się i oparłem policzek o czubek głowy Cristy. Jej złote włosy pachniały lawendą.
- Może zdobędziemy tytuł króla i królowej klas pierwszych?- zachichotała cicho.
- Chciałabyś?- podpytałem przymykając znużone powieki.
- A kto by nie chciał! W nagrodę jesteś zwolniony ze wszystkich niezapowiedzianych kartkówek przez cały tydzień!
- Serio?! Niemożliwe!- zerwałem się i spojrzałem blondynce w oczy.
- A poza tym...- błękitnooka oparła czoło o moją pierś.
-... myślę, że dobrana z nas para.- dokończyła z uśmiechem. Na jej policzkach zauważyłem różowy rumieniec. Nic nie odpowiedziałem. Sprawię, że na balu będziesz czuła się jak księżniczka, ale z nadejściem północy... czar pryśnie.

***

- Za dwa dni mamy mecz. Będziemy trenować do bólu.- oznajmił trener przechadzając się przed stojącymi w rzędzie zawodnikami.
- Co? Przecież następnego dnia jest bal!- zawołał znajomy blondyn.
- A co, zamierzasz się stroić niczym panienka, Thomas?- odparł mężczyzna, na co cała drużyna wybuchnęła głośnym śmiechem.
- Pamiętajcie, tylko najlepsi zagrają w tym meczu! Będę was pilnie obserwował razem z kapitanem. Jutro ogłosimy, kto wystąpi w pierwszym składzie i rozpocznie dodatkowe treningi. Koniec ogłoszeń. A teraz dwie rundki dookoła sali i rozciągamy się, ślicznotki! Mamy dziś dużo do zrobienia!
- Tak jest!- krzyknęli wszyscy i ustawili się na wyznaczonych liniach. Oczywiście każdy chciał się ze mną zmierzyć, dlatego starali się bardziej niż zwykle. W czasie biegu wypatrywałem wzrokiem Jeana. Widziałem go w szatni razem z Marco, ale potem zniknął mi z oczu. Pogrążony w zamyśleniu nie zauważyłem, że jeden z zawodników wbiegł niespodziewanie na mój tor.
- Uważaj!- zawołał ktoś za mną, jednak było już za późno. Zderzyliśmy się ze sobą i upadliśmy z hukiem na podłogę.
- Przepraszam, to moja wina...!- powiedziałem pospiesznie.
- Wcale nie. Ten osioł wepchnął ci się pod nogi!- dodał ktoś inny.
- T-To prawda! Nie zauważyłem cię! Chciałem szybciej skończyć bieg i... Jesteś cholernie szybki, Jeager.- uśmiechnął się do mnie chłopak, na którego wpadłem.
- Spoko.- odwzajemniłem uśmiech. Poczułem się miło połechtany tą pochwałą. Osoba stojąca za mną podeszła bliżej mnie.
- Możesz wstać?- nieznajomy podał mi dłoń.
- D-Dzięki...- kiedy podniosłem wzrok, zamarłem. Moim oczom ukazał się nikt inny jak Jean. Jean Kirstein. Ten sam, który wczoraj zamknął mnie w magazynie i poturbował, a teraz bronił mnie i pomagał wstać?
- Wszystko można wyczytać z twojej twarzy, wiesz?- prychnął i podciągnął mnie do góry. Stanąłem przed nim zmieszany.
- O co ci znowu chodzi?- warknąłem otrzepując swoje ubranie.
- Głupio mi o to pytać, ale... naskarżyłeś dyrowi?- A więc o to mu chodzi...
- Bo co?- zmierzyłem go nieufnym wzrokiem.
- Bo jeśli dowie się, że jeszcze raz coś przeskrobałem... wylecę stąd.
- No to kicha.- przyznałem z wyższością. A nie mówiłem? Wszystko ma kiedyś swój koniec, nawet występki Jeana.
- Mało powiedziane... Moja matka wydaje wszystkie nasze oszczędności na tą prywatną budę i jeśli wylecę, to... Sam rozumiesz.- wysłał mi porozumiewawcze spojrzenie.
- Więc pomyślałeś, że teraz będziesz dla mnie miły i to załagodzisz?- odparłem oburzony.
- A mam inny wybór? Nie mogę się wychylać, dlatego zapomnę o całej sprawie i spróbuję ci uwierzyć. Co do tej twojej amnezji...
- Pewnie myślisz, że sobie to wszystko wymyśliłem, co? Niestety muszę cię rozczarować.
- Gdybyś pamiętał, o co się tak wkurzyłem, to inaczej byś teraz gadał, Jeager.- ostrzegł Jean.
- W takim razie mnie oświeć!
- Eren! Jean! Wszystko widzę! Ruszać tyłki, bo za karę znowu będziecie sprzątać po treningu!- zawołał do nas trener. Zaczęliśmy biec truchtem obok siebie.
- Czyli... nie będziesz mnie już więcej nękał ani nigdzie zamykał?- zerknąłem w jego kierunku.
- Nie. Czy ty w ogóle słuchasz, co do ciebie mówię?- westchnął zirytowany. Jean i ja nigdy nie będziemy przyjaciółmi, choćby losy świata od tego zależały. Nie oznacza to jednak, że musimy być wrogami.
- Rozumiem i chyba masz rację. Żadnemu z nas nasz spór nie jest na rękę.- przyznałem. Gdy ukończyliśmy bieg, Jean podszedł do mnie.
- Przepraszam za wszystko, co ci do tej pory zrobiłem. Od teraz nie będę robił żadnych problemów. Masz moje słowo.- spojrzałem w poważne, brązowe oczy, a następnie uścisnąłem jego wyciągniętą dłoń na znak zgody.

***

- Wierzysz mu?- zapytał Levi zapalając papierosa, w czasie oczekiwania zmiany świateł na zielone.
- Chyba tak. Został przyparty do muru. Nie miał innego wyjścia i... wiesz, że nawet pogratulował mi miejsca w pierwszym składzie? Przecież zająłem jego miejsce! Gdybym nim był, już dawno bym się ze mną rozprawił!
- Skoro tak sądzisz...- mruknął pod nosem ciemnowłosy.
- A jak było w pracy? Dużo rozwiązanych spraw, Sherlocku?- uśmiechnąłem się do mężczyzny.
- Tak jakby.- odparł od niechcenia. Jak zawsze rozmowny...- pomyślałem w duchu.
- A... Mam pewną prośbę.- zacząłem nieśmiało.
- Słucham.
- Potrzebuję... pieniędzy. Muszę zapłacić zaliczkę za bal i wiem, że nie powinienem-
- Ile potrzebujesz?- Uff! Łyknął to!
- Dwadzieścia.- Rivaille wyjął z tylnej kieszeni spodni odpowiedni banknot i wręczył mi go.
- Przepraszam za kłopot i dzięki.- schowałem pieniądze do szkolnej torby, a Levi zaparkował przed bramą posiadłości. Weszliśmy do domu i zdjęliśmy nasze wierzchnie ubrania.
- Verde-san jest w domu?- spytałem układając swoje buty obok butów czarnowłosego.
- Dzisiaj ma wolne, ale jutro będzie z samego rana. A co? Masz do niej jakiś interes?- niebieskooki rzucił mi ponure spojrzenie spod długich rzęs.
- To nie tak! Ja...- uciekłem wzrokiem w bok.
- Głupi dzieciak.- westchnął, a następnie przyszpilił mnie do ściany i niespodziewanie pocałował w usta. Zamknąłem powieki i odwzajemniłem jego niezwykle namiętną pieszczotę wsuwając palce w aksamitne, kruczoczarne włosy. Smakował papierosami oraz czymś, co uwielbiałem, czyli po prostu Levim.
- Do wieczora.- szepnął mi do ucha i udał się w stronę salonu. Nie musiał niczego więcej mówić ani tłumaczyć. Dokładnie wiedziałem, co miał na myśli. Na chwiejnych nogach doszedłem do swojego pokoju i oparłem się o drzwi plecami. Tracę dla niego głowę i... nie mogę doczekać się wieczora.



*****

Witajcie, spragnione Losta owieczki! ^-^


Ogłaszam, że wena na Lost powróciła i ma się dobrze ;D i pozdrawia Was gorąco xD

Skończyłam rozpiskę hohoho będzie się działo ^^. Przy dobrych wiatrach Lost zakończy się na 50 rozdziałach, czyli zostało nam jeszcze tylko 16 rozdziałów... I co my wtedy poczniemy?! :O ;_;
Seksy i opowieść Leviego będą dopiero w następnym rozdziale, bo miałam (jak zwykle) ciężki tydzień w szkole... xd

Kolejna sprawa- w tym tygodniu bardzo prędko spodziewajcie się kolejnego one-shot'a urodzinowego! ^^ Jak myślicie, kto z naszych ulubieńców obchodzi urodzinki w marcu? ;)

No i jeszcze coś. To dotyczy Was, mnie oraz Kitsusia. Nie wiem czemu, ale dostałam pewne informacje od Liska, który poskarżył mi się, że niektórzy uważają, iż jego opowiadanie i blog są mojego autorstwa. Oto mój komentarz dotyczący całej tej farsy- Zawiodłam się na Was (na tych, co tak myślą oczywiście) -,- Przez calutkie dwa lata tutaj piszę i powinniście już dobrze znać mój styl, więc skąd te błędne domysły?!
Przy okazji może też wyjaśnię, czemu go tak wspieram- Bo go uwielbiam i przeczytałam rozdziały o nauczycielu tuż przed premierą na blogu! :D Jest to nieliczne opowiadanie polskie, za którym szaleję! *q* Pan Rice to prawdziwy badass, których tak bardzo uwielbiam! <3

Na sam koniec, Kitsuś to 100% facet! Na serio. I pisze yaoi. Na serio. Wiem, że to dziwne, ale cóż... Czego się nie robi dla fejmu i piszczących lasek? Więc miejcie trochę tolerancji dla mojego Liska, jasne? I przestańcie nas utożsamiać! ale shippować nie zabraniam x'DD


Joleen :*