Rozdział XXXVI

„Lost in the Darkness”                           UWAGA+16!!!

To nie był zwykły poranek. Wręcz przeciwnie. Jeszcze nigdy w życiu taki mi się nie przytrafił. Otóż mój wymarzony mężczyzna, którego darzyłem największym uczuciem z możliwych... spał. Po raz pierwszy mogłem przyglądać się jego spokojnemu wyrazowi twarzy, wsłuchiwać się w równomierny oddech oraz bacznie obserwować każdy, najmniejszy ruch. Przypominał... anioła. Mojego anioła stróża. Mojego wybawiciela. Mojego zakazanego kochanka...
Nagle zapragnąłem się do niego zbliżyć. Zdążyłem przez te kilka minut zatęsknić za miękkim dotykiem warg, słodkim szeptem wywołującym dreszcze na całym ciele, zadziornym uśmiechem, który sprawiał, że zapominałem jak oddychać...
Niestety dzisiejszego ranka poczułem również kolejną falę bólu w okolicach bioder... Musimy przystopować z tymi nocnymi igraszkami, bo inaczej naprawdę będę poruszał się na czworaka... A w takim stanie na pewno nie zagram w meczu!- westchnąłem cicho i spuściłem wzrok na pościel.
- Co jest?- serce podskoczyło na dźwięk aksamitnego głosu.
- N-Nie śpisz?- spojrzałem w rozbudzone, kobaltowe tęczówki.
- Ja nie śpię, tylko czuwam. Zapamiętaj to sobie.- mruknął sięgając po paczkę papierosów, którą wczorajszej nocy zostawił na podłodze, tuż przy łóżku.
- Dla mnie to wyglądało jakbyś sobie nieźle drzemał...- parsknąłem.
- Nie wtedy, kiedy czuję na sobie spojrzenie śliniącego się małolata.- prychnął i zapalił fajkę.
- T-To wcale-!
- Czym się tak zmartwiłeś?- przerwał mi i zaczął analizować swoimi przenikliwymi oczami.
- N-Niczym szczególnym. Po prostu... niedługo jest mecz i trochę się denerwuję. Nie chcę dać ciała na oczach wszystkich...- Przecież nie powiem mu tego na głos! Poza tym, nie mam jeszcze prawa mu się sprzeciwić. Jeszcze tylko kilka dni i będzie musiał spełnić swoją obietnicę...
- Kiedy jest ten mecz?- wyrwał mnie z zamyślenia.
- W piątek. O szesnastej. A co? Chcesz przyjść?- podpuściłem go z figlarnym uśmiechem na ustach.
- Może...- mój uśmiech zniknął, a puls znacznie przyspieszył. Zawsze mnie czymś zaskoczy. Nie jestem w stanie przewidzieć jego następnych ruchów ani zamiarów i... to też w nim uwielbiam.- uciekłem wzrokiem w bok. Nie umknęło to uwadze Rivaille, który już po sekundzie złapał mnie za podbródek i pocałował. Odpłynąłem. Smak jego ust, odurzający dotyk, długie palce w moich włosach...
Gdy przerwał słodką pieszczotę, mruknąłem okazując swoje niezadowolenie z tych czynów.
- Nie przyjdę, jeśli tego nie chcesz.- wyszeptał muskając mój policzek kciukiem.
- Zgłupiałeś? Pewnie, że chcę!- objąłem go za szyję i znów złączyłem nasze wargi. Wszelkie wątpliwości związane z dyskomfortem czy bólem minęły. Potrzebowałem jego bliskości. Była mi wręcz niezbędna...
- Umyj zęby, szczeniaku.- odsunął mnie od siebie i po chwili wstał. Zanim wyszedł z mojego pokoju odwrócił się do mnie i rzucił na odchodne.- Załatw mi jakieś dobre miejsce.
- Najlepsze!- obiecałem cały w skowronkach. Zapowiadał się wspaniały dzień...

***

- Connie! Masz tu moją kasę.- wręczyłem mu banknot, który wczoraj wyprosiłem od Leviego. Chłopak rozwinął go, przyjrzał mu się dokładnie, a następnie uśmiechnął szeroko jak dziecko po dostaniu dużego lizaka.
- Wiedziałem, że można na ciebie liczyć, Forest! Tylko poczekaj! Zorganizuję ci taki prowiant, że mucha nie siada!- puścił do mnie perskie oko.
- Nadal mi nie zdradzisz, co chcesz za to kupić?
- Powiem tylko, że odlecisz w kosmos z zadowolenia!- zaśmiał się i wymienił porozumiewawcze spojrzenia z siedzącym obok niego w ławce Thomasem.
- A-Aha...- mruknąłem mierząc go podejrzliwym wzrokiem.
- Zmieńmy temat. Macie już wybrany garniak na bal?- zapytał nas blondyn.
- Garniak? Oszalałeś?! Ubieramy się w dresy!- zaśmiał się Springer.
- Po tobie można spodziewać się wszystkiego, więc nie będę zdziwiony, jeśli tak będzie...- żachnął się Wagner.
- Lepiej zapytaj co ubiorą nasze panny! Wczoraj dziewczyny poszły razem na zakupy. Sasha z Cristą i tymi dwoma... No... Jak im tam było?
- Mina i Hannah. Serio Connie, ogarnij się.- poradziłem mu.
- Mnie tam interesuje tylko moja laska. Reszta może się przy niej schować!- powiedział z dumą.
- Tak? Na obozie widziałem co innego...- uśmiechnął się tajemniczo Thomas.
- Na przykład?
- Na przykład to, jak zostawiłeś swoją dziewczynę w potrzebie i lustrowałeś inne swoim wilczym wzrokiem. Zwłaszcza ich tył-
- Thomas! Jak możesz mnie tak oskarżać?!- krzyknął oburzony.
- Mylę się?- uniósł jedną, jasną brew.
- No cóż... Przecież jestem prawdziwym mężczyzną! To oczywiste, że muszę porównać to i owo, aby móc wychwalać moją ukochaną. Co nie, Forest?- Connie, jak miał to już w zwyczaju, objął mnie ręką za szyję. Uśmiechnąłem się krzywo. Gdybyś tylko wiedział, że gustuję w starszych, bardziej doświadczonych i dominujących mężczyznach o kobaltowych oczach... Ciekawe jak byś na to zareagował...
- A tak na marginesie, my już mamy swoje partnerki, a ty Tomcio?- zmrużył oczy Springer.
- Spierdalaj...- syknął pod nosem blondyn.
- Ha ha! Wiedziałem!- roześmiał się.

***

- Armin nie idzie na bal?!- blondynka potrząsnęła przecząco głową.
- Powiedział mi, że nie cierpi tłumów i woli spędzić czas w domu na przeszukiwaniu gazet oraz oglądaniu wiadomości. Dziwne, prawda?
- Może chce się pobawić w detektywa? Armin to na serio dziwoląg. Zamiast bawić się razem z nami na balu, wybiera samotność...
- Nie mów tak! Może po prostu nie lubi takich przyjęć? Uważam, że nic w tym złego.
- Czemu go tak bronisz?- warknąłem na nią. Jesteś moją dziewczyną, czy nie?
- Myślałam, że się lubicie, ale po tamtym biwaku... Coś się stało?
- To już nie jest mój przyjaciel. Nie potrafię z nim dłużej normalnie rozmawiać. Najwyraźniej ciągle żyje przeszłością.- wyjaśniłem z westchnieniem.
- To... dosyć smutne.- stwierdziła z ponurą miną.
- Nie przejmuj się. Mam przecież ciebie i resztę-
- Chodziło mi o Armina, głupku! Oprócz mnie i Jean'a nikt z nim nie rozmawia. Pewnie czuje się jak obcy...
- Taką ścieżkę sobie wybrał.- podsumowałem.- Gdyby Armin chciał, mógłby przecież zapomnieć o wszystkim, co między nami zaszło i ze mną pogadać. Zamiast tego bawi się w jakieś niezrozumiałe gierki...
- Ro-Rozumiem...- wyczułem rosnące między nami napięcie. Musiałem coś z tym zrobić...
- Zmieniając temat, słyszałem, że byłaś wczoraj z dziewczynami wybrać sukienkę.
- T-Tak, ale nie licz na to, że ci ją pokażę!- ujrzałem delikatny rumieniec na jej twarzy.
- Eh? Dlaczego?
- Nie będzie niespodzianki!- posłała mi swój słodki uśmiech.
- Ostatnio nie za bardzo lubię niespodzianki...- mruknąłem pod nosem.
Odprowadziłem Cristę przed szkołę, pożegnałem ją pocałunkiem w policzek i ruszyłem na trening.

***

- Uwaga! Zbiórka!- zawołał w pewnym momencie kapitan. Wszyscy ustawili się jednym w rzędzie niczym żołnierze.
- Dokonaliśmy wyboru. Za chwilę przeczytam nazwiska osób, które zagrają w jutrzejszym meczu.- blondyn rozłożył kartkę.- Springer, Wagner, Bott, Jeager, Kefka, Tius, Zeramuski, Hoover i ja. Gratuluję chłopaki. Liczę na was w jutrzejszym starciu. Dajmy z siebie wszystko!
- ... Jeager? A co z Jeanem? Teraz to się pozabijają!- usłyszałem szepty.
- O co chodzi?- zapytałem dyskretnie Conniego.
- Żartujesz, prawda? Jeager! Zostałeś wybrany! Zająłeś miejscówkę Jeana!- O nie... Nie, nie, nie! Proszę! Tylko nie to...!
- Jeager.- usłyszałem znajomy głos. W moim kierunku szedł Jean. Zginę. To koniec...
- Jean! No co ty!- zawołał przerażony Marco.
- Jeager...- chłopak stanął tuż przede mną i... wyciągnął swoją dłoń.- Wygląda na to, że to twój debiut... Nie spartol tego, bo skopię ci tyłek.
- J-Jasna sprawa! Nie zawiodę i... dziękuję, Jean.- uścisnąłem jego dłoń. Czy on... mi właśnie pogratulował? Dał swoje błogosławieństwo...?
- Ja pitolę! Jean! To naprawdę ty?! Nie wierzę w to! To jakiś absurd! Ktoś cię podmienił, czy jak?!- wołał zszokowany Springer.
- Zamknij jadaczkę, łysa glaco!- fuknął rozwścieczony Kirstein.
- Co mówiłeś?!- odwarknął mu Connie.
- Oy, oy, oy! Spokój!- odezwał się wicekapitan.
- Pamiętajcie, że wszyscy macie być obecni. Nie wiadomo, kiedy będą potrzebni rezerwowi. Dlatego nikt nie będzie się dziś obijać! Kontynuujcie trening!- poinformował zdeterminowany trener.
- Tak jest!- odkrzyknęliśmy wspólnie.

***

- Petra-san?!- zdziwiłem się, gdy ujrzałem miodowłosą za kierownicą auta należącego do Leviego.
- Witaj, Eren. Dawno się nie widzieliśmy.- uśmiechnęła się do mnie i otworzyła drzwi od strony pasażera.- Wsiadaj.
- A Levi-? T-To znaczy pan Levi?- ugryzłem się w język, zapinając pasy bezpieczeństwa.
- Prowadzi właśnie sprawę razem z Hanji. Kazał ci przekazać, że nie będzie go do późna oraz żebyś coś zjadł i dobrze się wyspał przed jutrzejszym meczem.
- Rozumiem. Dziękuję.- Jak zwykle nieobecny...
- To prawda? Chodzisz do klubu baseball'a?- zagaiła wyjeżdżając ze szkolnego parkingu.
- Tak. Całkiem nieźle mi idzie, chociaż treningi są... wyczerpujące.
- No cóż, to nie jest łatwy sport. Na jakiej pozycji grasz?
- Biegacza.
- Naprawdę?!- zdziwiła się.
- Ponoć "zasuwam jak Forest".- Rall zachichotała cicho.
- Skoro tak, to musisz być niezły.
- Chyba tak.- uśmiechnąłem się.- Dawno pani u nas nie było.
- Masz rację. Zlecenia, druga praca, narzeczony... Trochę się zebrało.
- Nie da się ukryć. Wybraliście państwo już datę ślubu?
- Dziesiąty czerwca.
- Kocha go pani?- Muszę się upewnić, że nic nie czuje do Leviego... Kobieta zamrugała kilkakrotnie i zerknęła na mnie.
- Co to za pytanie? Gdybym go nie kochała, nie wychodziłabym za mąż!- Tak też myślałem...- nareszcie zaspokoiłem swoje obawy.
- Jest pani jeszcze bardzo młoda...
- Dziękuję za komplement, ale tak naprawdę niedługo dobiję trzydziestki. Trzeba się w końcu ustatkować. Mieć do kogo wrócić, kiedy wszystko inne się nie powiedzie. Zwłaszcza w tym okrutnym mieście...
- Planujecie tutaj zamieszkać na stałe?
- Dopóki nie zamkniemy trwającej sprawy, obiecaliśmy tutaj zostać. Tak samo jak Levi.
- Czyli... Rivaille-san był pomysłodawcą?
- Tak. Po powrocie z Londynu, wyjaśnił Erwinowi, że nie umrze w spokoju zanim nie "wytępi tutejszych gryzoni".
- Brzmi dosyć poważnie...
- Bo to jest poważne, Eren.- westchnęła.- Czasami masz ochotę wszystko zostawić i wyjechać jak najdalej stąd, ale... przysięgliśmy zostać razem z nim. Tym razem mu się uda. Ma nasze wsparcie i Erwina... Zamkniemy ich, a wszyscy dostaną upragnioną wolność.
- A co jeśli ich nie złapiecie?- kobieta posłała mi zimne spojrzenie.
- Nawet nie myśl w ten sposób.- ostrzegła. Powoli kiwnąłem twierdząco głową jednocześnie głośno przełykając ślinę.- Już jesteśmy na miejscu.
- Dziękuję za podwiezienie.
- Eren...- usłyszałem zanim zdążyłem nacisnąć klamkę.- Wszystko u ciebie w porządku?
- Tak. W najlepszym.- spojrzałem w zmartwione, złote oczy.
- Nie masz żadnych zmartwień? Niczego ci nie brakuje? N-Nikogo...?
- Chodzi pani o Armina? Stwierdziłem, że dam mu spokój. Skoro nie chce ze mną rozmawiać, to nie będę go zaczepiać. Wygląda na to, że obaj się zmieniliśmy...
- Ro-Rozumiem... Czasem tak bywa, prawda? Dobrze, teraz idź do domu i naładuj akumulatory przed meczem. Będę trzymała kciuki!- uśmiechnęła się do mnie, lecz wyczułem w niej coś dziwnego. To nie był ten sam szczery uśmiech, tylko wymuszony, próbujący coś ukryć...
Pomachałem Petrze na do widzenia i patrzyłem jak samochód znika za automatyczną, metalową bramą. Gdy się zamknęła opuściłem dłoń i stałem przez chwilę w miejscu wdychając świeży zapach wysokich sosen z pobliskiego lasu. Nagle nieprzyjemny powiew wiatru omiótł moją twarz.
- Czyżby już zbliżała się zima?- mruknąłem i spojrzałem na niebo pokryte gęstymi chmurami. Czy kiedykolwiek wychodzi tutaj słońce? Wieki nie widziałem tych przebijających się jasnych promieni... To przez tę porę roku? A może dlatego, że to miasto jest jakieś... przeklęte?- rozmyślałem przez moment, dopóki nie uderzyła mnie kolejna fala ostrego chłodu. Zadrżałem i skierowałem się pospiesznie w stronę drzwi wejściowych.



*****

Mówisz i masz! Banan na twarz! C:


Zgodnie z obietnicą, kolejny tościk, taki spokojniutki, mało krwisty, bo po burzy ^-^ albo i przed...

W kolejnym rozdziale mecz z Erenem w roli głównej! :D Jeeej~ Gambatte, Eren-kun! \(^3^)/

Czy Levi przyjdzie pooglądać swoje śmigające po boisku bae? Kto wygra meczyk? Czemu Petra tak dziwnie i nieufnie się zachowuje? Co Connie tak ciągle szykuje? No i kiedy w końcu spadnie śnieg?! X'D


Joleen :*