AkaFuri "Your love is mine!"

Opowiadanie yaoi - Akashi Seijūrō x Furihata Kōki

- Kouki, Kouki, Kouki...
- O co znowu chodzi Akashi-san?

- Spójrz na mnie.

- Nie. Muszę powtórzyć matematykę.

- A ja muszę ci coś ważnego powiedzieć...

- Przed chwilą mówiłeś to samo i nie było to nic ważnego!

- Ale tym razem jest inaczej...

- Tak? Jakoś w to nie wie-
- Kocham cię, Kouki.

***

Co to miało być do cholery?! Akashi-san się we mnie zakochał?! Dobre żarty! Na pewno już się domyślił, jak ukradkiem go obserwuję i denerwuję się, gdy jest blisko. Pewnie ma niezły ubaw! - myślał nerwowo szatyn, idąc przez korytarz. Otóż on i Akashi Seijuurou - były kapitan Pokolenia Cudów... przyjaźnili się. Po tym, jak Furihata odszedł z Seirin i przeniósł się do elitarnego liceum Rakuzan, już pierwszego dnia rozpoznał czerwonowłosego chłopaka, którego sam wzrok potrafił prawie zabić. Kouki cały czas miał w głowie dwie, konkretne sceny. Pierwsza - ich pierwsze spotkanie. W jasnej poświacie ujrzał niezbyt wysoką (jak na zawodnika koszykówki) postać w biało-niebieskim stroju. Akashi swoim mrożącym krew w żyłach spojrzeniem sprawił, że brunet nie mógł się poruszyć. Druga - ich starcie podczas finałowego meczu Winter Cup, gdy Riko - dawna trenerka Seirin, kazała mu kryć licealistę. Przez cały mecz Furihata trząsł się ze strachu niczym liść na jesiennym wietrze. Zdążył już wyrobić sobie pewną opinię o Seijuurou. Uważał go za mocnego przeciwnika, bardzo utalentowanego, ale też przerażającego i nieco szalonego...
Pomimo tego, że byli w innych klasach i nie znali się zbyt dobrze... absolut postanowił się przywitać i uciąć krótką pogawędkę. W następnych dniach, gdy chłopacy widzieli się na korytarzach, wymieniali spojrzenia albo ukłony. Później szatyn dołączył do klubu koszykówki, gdzie Akashi był kapitanem drużyny i chętnie pomagał Koukiemu na treningach. Z czasem zawodnicy zaczęli spotykać się coraz częściej poza boiskiem...
Czerwonowłosy zapraszał Furihatę na kawę, czasami grali razem w shougi lub też po prostu prowadzili długie, szczere rozmowy. Kilka miesięcy później ich więź zacieśniła się tak bardzo, że czerwonowłosy mógł czuć się swobodnie w jego towarzystwie, a Kouki spędzał każdą swoją wolną przerwę z Seijuurou. W pewnym momencie brązowooki zrozumiał, iż nie obchodzili go znajomi z klasy ani piękne dziewczęta. Liczył się tylko on...

- Kso...! - jęknął szatyn, gdy uderzył się o niezauważone wcześniej drzwi i boleśnie upadł na podłogę. Zaczął rozmasowywać bolącą, prawą kończynę.

- Kouki? - nagle usłyszał znajomy głos.

- A-A-Akashi-san! Ohayo... - przywitał się zawstydzony zaistniałą sytuacją. Obok niego kucnął chłopak w mundurku Rakuzan.

- Co ci się stało? Nic ci nie jest?- zapytał opiekuńczo.

- N-nic takiego. Po prostu się uderzyłem...

- Musisz być ostrożniejszy, Kouki - Furihata usiadł stabilniej na podłodze, opierając się plecami o ścianę.

- Wiem o tym - westchnął ciężko i spuścił głowę. Kapitan podał mu nową butelkę wody z jego białej torby. Kouki uśmiechnął się lekko, otworzył butelkę i przysunął ją do swoich ust.

- Chociaż zawsze uważałem twoją niezdarność za coś niezwykle uroczego... - dodał z uśmiechem, na co nastolatek zachłysnął się wodą i zaczął kaszleć. Akashi pokręcił lekko głową i poklepał go między łopatki. Brunet złapał się za zduszone gardło. - Co się z tobą dzieje? Powiedziałem coś złego? - Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo... - fuknął w myślach koszykarz.

- Nie, skąd - odparł ze sztucznym uśmiechem, oddając mu butelkę. Shiiit...

- Kouki... Ty krwawisz! - zauważył w pewnym momencie Akashi.

- Niemożliwe! - zawołał, widząc niewielką plamę krwi na spodniach.

- Wstawaj! Idziemy do pielęgniarki!

***

- Auć! To boli! - poskarżył się Furihata.

- Przecież muszę jakoś oczyścić tę ranę - odpowiedział Seijuurou na nowo przykładając wacik nasączony spirytusem do rany.

- Ittai! - jęknął i zacisnął mocno powieki. Z czasem uczucie pieczenia powoli ustępowało. Szatyn podniósł swój wzrok na czerwonowłosego. Na jego twarzy malował się spokój i koncentracja. Po chwili zaczął zawiązywać bandaż na zranionym kolanie przyjaciela. Furihata czuł mrowienie tam, gdzie dotykały go smukłe palce absoluta...

- Gotowe - oznajmił, odstawiając apteczkę na miejsce.

- Dziękuję ci, Akashi-san. Jesteś wielki - podziękował mu. Chłopak zrobił dziwną minę, jakby go coś zabolało, a następnie oplótł Furihatę ramionami.

- A-A-Akashi-san?!

- Nie strasz mnie tak, Kouki... Co by było gdyby stało ci się coś gorszego? - puls szatyna przyspieszył. Po chwili zwątpienia, odwzajemnił jego uścisk. Zależy mu na mnie... Martwi się... Sam Akashi Seijuurou...! - myślał zarumieniony. Gdy się od siebie odsunęli, Akashi uśmiechnął się i złożył delikatny pocałunek na wysokości rany.
- Żeby się dobrze goiło - uśmiechnął się i puścił do niego oko. Twarz szatyna momentalnie przybrała buraczkowy kolor.

- Kawaii...- szepnął cicho, głaszcząc go po rozgrzanym policzku. Furihata przymknął powieki. Nie mógł patrzeć w złoto-czerwone tęczówki. Poczuł się bardzo zawstydzony. - Spójrz na mnie. Nie uciekaj... - szatyn z trudem postanowił spełnić jego prośbę. Czerwonowłosy wręcz pożerał go swoim magnetycznym wzrokiem. Po chwili zaczął się zbliżać w stronę brązowookiego, aż w końcu Kouki poczuł jego chłodne i niezwykle miękkie wargi na swoich. Seuijurou pogłębił ich niewinny pocałunek. Z ust bruneta uciekł niekontrolowany jęk. Kapitan jedną ręką obejmował go w pasie, a drugą dryfował po odkrytej nodze. Ciało Furihaty wydawało się płonąć. Nigdy nie czuł czegoś takiego. Ścisnął w dłoni materiał prześcieradła. Po pewnym czasie Akashi przestał go całować, a szatyn zaczął w końcu oddychać...

- Podobało ci się? - zapytał zaintrygowany, a brązowooki speszył się jeszcze bardziej.

- J-Ja... Dlaczego, Akashi-san? - mruknął pod nosem, uciekając wzrokiem.

- Mówiłem ci wczoraj, prawda? Zakochałem się w tobie, Kouki. Dlaczego jesteś taki zdziwiony? - odpowiedział, wpatrując się w niego.

- Nie myślałem, że ty tak na serio...

- Gdyby nie było na serio... nie zrobiłbym tego - rzekł stanowczo, przysuwając podbródek chłopaka w swoją stronę. Tym razem pocałował go z jeszcze większą namiętnością. Taką, że szatyn nie potrafił złapać tchu. Utonął w romantycznym uścisku Akashiego oraz rozpłynął w szerokich ramionach...
Seijuurou odsunął swoje wilgotne wargi i spojrzał na zdyszanego przyjaciela.

- D-Dlaczego ja? - zapytał po chwili Kouki.

- Sam nie wiem. Miłości się nie wybiera, prawda? - odparł, zdejmując swoją białą marynarkę z ramion. Furihata zamrugał. Eh...?
- C-C-Co robisz, Akashi-san? - spytał, gdy absolut rozwiązał swój krawat.

- Będę się z tobą kochał, Kouki.- oświadczył wprost Seijuurou.

- E-EEEH?! A-A-Ale...! Co?! Jak?! - zdenerwował się Kouki, lądując na samym końcu łóżka.

- Uspokój się. Nie zrobię ci krzywdy - obiecał, siadając tuż przed szatynem.

- Ale... Aka-

- Ciii, Kouki. Spójrz na mnie - rzekł, przykładając mu palec wskazujący do ust. Duże, czekoladowe oczy skierowały się na postać przed nim. - Czego się boisz? - zapytał, widząc, jak chłopak pod nim cały drży.

- Nie wiem... Zachowujesz się inaczej... - powiedział przerażony.

- Nieprawda. Pragnąłem cię od zawsze - policzki Furihaty oblały się szkarłatnym rumieńcem.

- Kłamiesz... - Robi sobie ze mnie żarty. Niby ja? Atrakcyjny...?

- Nie śmiałbym, wierz mi. Jesteś... Jak to mówią? „Najseksowniejszym kąskiem na całej planecie”? - wymruczał Akashi, całując jego czoło.

- To chyba twoje zdanie... - odburknął speszony.

- Nie wystarczy ci moja opinia? - wtulił się w ramiona czerwonowłosego.

- Wy-starczy... - jęknął, rozkoszując się bliskością ukochanego.

- Cieszę się - szepnął w brązowe kosmyki jedwabistych włosów.

- Etto... Akashi-san? Co do... „tego”... - bąknął w pewnym momencie.

- Tak, Kouki? - wyszeptał, wdychając jego słodki zapach, który działał na niego niczym narkotyk.

- Nie sądzę... żeby to było dobre miejsce... - rzekł, czerwieniąc się jeszcze bardziej.

- Kouki...? - Akashi zamrugał ze zdziwieniem.

- Mówię, że się zgadzam! Tylko nie... tutaj... - wyjaśnił, odwracając wzrok.

- W takim razie, dlaczego nie...?

- Nie! Ciągle zapraszasz mnie do siebie. Tym razem to-to ja chcę cię zaprosić...! - przerwał mu.

- Kouki... Ureshii... - Seijuurou ujął jego twarz w dłonie i ponownie pocałował.

***

- A-ka-shi...! - zawołał Furihata, kiedy Seijuurou obcałowywał jego nagą klatkę piersiową.

- Kouki... - szepnął, smakując jego jasnoróżową, wrażliwą skórę na szyi. Brunet przymknął powieki i odchylił głowę w tył. Przez całe jego ciało przechodziły rozkoszne dreszcze. Nie chciał, żeby Akashi przestawał. Chciał mu dać wszystko, co miał. Wszystko, co czuł... - Kouki... Muszę cię o coś zapytać zanim zajdziemy dalej - brązowooki spojrzał na ukochanego.

- Coś nie tak? - zapytał nieco zmartwiony. Nawaliłem, prawda?

- Kouki... Robiłeś „to” z kimś? - w oczach kapitana zabłysła tajemnicza iskra.

- Eh? No... - speszył się chłopak. - Nie - Pewnie pomyśli, że jestem nieudacznikiem! Nie miałem nawet dziewczyny!!

- Nigdy? - dopytał, badając go wzrokiem.
- Nigdy - przytaknął. - To mój pierwszy raz, kiedy... jestem z kimś tak blisko. Wszystko jest takie... nowe. Boję się, ale... jeśli to ty... jeśli to ty jesteś ze mną, to... zgadzam się.

- Jesteś pewien? Wybacz, że wcześniej tak na ciebie naskoczyłem... Sam się zastanawiam, jak mógłbym dopuścić się takiego czynu... Gdybym się wtedy nie opanował... - Koukiemu wydawało się, że ma przywidzenia, ale mógłby przysiąc, iż na policzkach Akashiego na ułamek sekundy pojawił się lekki, różowy rumieniec...

- Nie ma za co - odpowiedział z zadziornym uśmiechem.

- Kouki... Przestań... - Seijuurou zasłonił swoją twarz dłonią. Furihata zamrugał zdziwiony.

- Akashi-san? Coś się stało? - zapytał zaniepokojony.

- Moja samokontrola podupada... Jesteś... zbyt słodki...! - mruknął chłopak.

- Nie pojmuję... - westchnął szatyn. Czerwonowłosy opuścił dłoń i spojrzał wprost na brązowookiego.

- Kouki, jeżeli zbytnio się zapędzę albo będzie bolało, to...

- Przestań już! Nic jeszcze nie zrobiliśmy, a ty już panikujesz! - zawołał, łapiąc go za ramiona.

- Daj mi dokończyć - powiedział z nutą wyczuwalnego chłodu. Szatyn przełknął ślinę i zamilkł.

- ... to wiedz, że sam się o to prosiłeś i nie mam zamiaru przestać! - powiedział, zamykając mu usta gorącym pocałunkiem. Brunet chciał się jakoś odgryźć lub zaprzeczyć, ale Akashi nie dał mu dojść do słowa...

***

- Dzień dobry, a może powinienem powiedzieć dobry wieczór? - powiedział z uśmiechem Akashi, widząc, jak Furihata budzi się ze snu.

- Która godzina...? - zapytał, przecierając oczy, przypominając przy tym małe kociątko.

- Po dziewiętnastej. Kiedy wracają twoi rodzice? - zapytał Seijuurou, odkładając książkę, którą znalazł na etażerce, obok łóżka szatyna.

- Dzisiaj? Zostają do późna w pracy... Musisz już iść? - zapytał lekko zmartwiony. Absolut przysunął Koukiego do swojego boku.

- A chcesz żebym sobie poszedł? - spojrzał w zamglone, czekoladowe oczy.

- W życiu... - szepnął, wtulając się w ciepłe ciało kapitana. Akashi wczepił swoje palce w brązowe włosy chłopaka.

- Dzwoniłeś do domu? - zapytał, przymykając powieki.

- Tak. Ojciec ma spotkanie biznesowe, więc brak jakichkolwiek zastrzeżeń żebym został jeszcze trochę - odparł ze spokojem. - Kouki... - zaczął w pewnym momencie. Licealista podniósł na niego swój wzrok. - Rozczarowałeś się?

- Wiesz... Nie mam żadnego punktu odniesienia, ale... było... ciekawie - rzekł, oplatając czerwonowłosego w pasie.

- Co przez to rozumiesz? - zmarszczył lekko swoje brwi.

- Błagam... To zbyt zawstydzające... Po prostu... podobało mi się, ok?

- Dobrze - odrzekł z zadowoleniem.

- A-A-A tobie...?

- Hmm?

- Nie zawiodłem cię?

- Ani trochę. Jesteś najlepszy - wymruczał z szerokim uśmiechem, całując jego ciepły policzek.

- T-Ty też... Emm... - bąknął.

- Kocham cię, Kouki. Jesteś mój już na zawsze - wyszeptał mu do ucha.

- Ja też cię kocham... Sei.

*****

Witajcie! ^^

Fu fu fu... Zaznajcie trochę ciepła od mojego ukochanego pairingu! <3 Palce same zaczęły pisać to wyborne dzieło xD

Jestem bardzo nieszczęśliwa, pod tym względem, że jest tak mało opowiadań angielskich, jak i polskich z pairingiem AkaFuri (lub AkaKuro, ale to w drodze wyjątku) :c To nie fair! Piszcie AkaFuri!!! Bo jak nie, to ja zacznę! (hmm, tak szczerze... przecież ten tekst powyżej to chyba to, o czym mówię... ;D *wielka konkluzja*)

PS Chyba czas najwyższy zabrać się za naukę i Lost'a ;)

Joleen :*