Rozdział XIX

„Lost in the Darkness”                           UWAGA+16!!!

Kilkadziesiąt kilometrów na południu znajdowało się niewielkie obozowisko z pięcioma drewnianymi chatkami w kształtach podłużnych trójkątów. W środku znajdowały się: niewielka kuchnia z turystyczną lodówką, łazienka z prysznicem i toaletą. Na piętrze były pojedyncze łóżka, drewniana szafa oraz jaskrawo żółta lampa. Armina razem ze mną przywieziono na miejsce, ale reszta uczniów musiała zabrać się z opiekunem autokarem. Nie musieliśmy długo czekać na ich przybycie. Z pojazdu zaczęli wychodzić znani mi z widzenia uczniowie, uczennice i jeszcze jedna osoba...

- Ereeeen!!- brunetka w kitce i okularach podbiegła do nas oraz uściskała mnie przyjaźnie.

- Ha-Hanji-san?!- zdziwiłem się. Obejrzałem dokładnie szatynkę w zielonej, deszczowej kurtce, różowych rękawiczkach i tęczowych kaloszach.

- Hanji... Co ty masz na sobie?- powstrzymywał śmiech Erwin.

- W telewizji mówili, że będzie ulewa jakich mało!- oznajmiła kobieta.

- Mogę spytać... Co pani tutaj robi?- zapytałem ją.

- Jak to „co”? Jestem waszym dodatkowym opiekunem!- uśmiechnęła się szeroko. Zamrugałem powoli. Hanji-san... opiekunką? Serio?- zakpiłem w myślach.

- Lepiej uważajcie! Mam bardzo dobre okulary i żadne procenty, ani proszki się przede mną nie ukryją!- roześmiała się głośno.

- Armin! Nowy!- Connie w czarnej kurtce z kapturem pomachał do nas ochoczo.

- Idźcie się przywitać. Kiedy zabiorą swoje rzeczy, będzie generalna zbiórka.- powiedział do nas blondyn. Po chwili już rozmawialiśmy z chłopakiem o "łysej czuprynie".

- Mówię wam, tego wyjazdu nikt nie zapomni! To przecież nasza pierwsza, wspólna wycieczka!- opowiadał z entuzjazmem Springer.

- Cześć... chłopaki...- usłyszeliśmy niewyraźny, dziewczęcy głos. Z autokaru wysiadła brunetka z zielonkawą cerą na twarzy i ciemnymi workami pod oczami. Pod ramię trzymała ją drobna blondyna o niebieskich oczach.

- Sasha?! Co ci się stało?!- zawołał Armin.

- Aaaach... Lepiej już nie pytaj. Zjadła przed wyjazdem większość swoich „smakołyków” i w drodze prawie wszystko zwróciła.- odrzekł Connie.

- Dobrze się czujesz?- zapytałem dziewczynę, która powoli skinęła głową, lecz po chwili zielony kolor na jej twarzy zmienił odcień.

- Sensei! Musimy iść do łazienki. Natychmiast.- zawołała Crista.

- Pomogę ci!- zaoferowałem i wziąłem Sashę pod drugi bok. Poszliśmy do łazienki w jednym z drewnianych domków, a pani Hanji kazała nam podać jej krople żołądkowe i położyć ją do łóżka.

- Wszystko będzie z nią w porządku?- zapytałem dorosłą szatynkę.

- Mam taką nadzieję. Nabrała już kolorów i nie wymiotuje. To już coś. Jeżeli dalej będzie się źle czuła odwiozę ją do domu.- postanowiła Hanji.

- Teraz dajcie jej trochę odpocząć i idźcie na śniadanie. To budynek niedaleko. Musicie iść kawałek na lewo.- poleciła kobieta. Kiwnęliśmy i wyszliśmy z domku.

- Oby nic jej nie było.- westchnąłem.

- Dziękuję, że ze mną poszedłeś. Liczyłam bardziej na Conniego... Przecież to jego dziewczyna, ale... Jednak cieszę się, że to byłeś ty.- wyznała blondynka. Spojrzałem na dziewczynę obok mnie. Jej grzywka była lekko zmierzwiona od wcześniejszej mżawki, a policzki zarumienione. Mimo to, wciąż wyglądała niczym anioł prosto z niebios.

- Nie ma sprawy. Naprawdę.- odparłem. Nasze oczy się spotkały. Błękitne ślepia błyszczały jak dwie gwiazdy i wpatrywały się we mnie z zainteresowaniem.

- Jesteś... inny niż reszta. Masz jakieś swoje sekrety, ale... to sprawia, że jesteś tajemniczą i ciekawą osobą.- rzekła z delikatnym uśmiechem. Nie wiedziałem co odpowiedzieć na jej komentarz. To prawda, że byłem inny i... wcale nie czułem się z tym dobrze...

***

- No nareszcie! Gdzie wyście byli tyle czasu?!- zapytał zaniepokojony Armin. Weszliśmy do niewielkiej stołówki, gdzie stały drewniane stoły z przystawionymi ławami do siedzenia. Pomieszczenie było przytulne i słoneczne. Usiedliśmy z Cristą przy stole razem z Conniem, Arminem i chłopakiem o czarnych, krótkich włosach oraz piegach na twarzy. Nazywał się Marco. Poznałem go niedawno, dzięki Arminowi. Miły i sympatyczny chłopak, który był najlepszym kumplem Jeana.

- Zanieśliśmy Sashę do jej domku i daliśmy lekarstwa.- wyjaśniłem siadając obok blondyna.

- Connie! Jesteś bezczelny! Sasha to twoja dziewczyna, czy się mylę?!- nakrzyczała na niego Crista. Pierwszy raz widziałem ją tak oburzoną. W jej oczach płonęły niebieskie płomienie gniewu.

- E-Eh... No co ty, Crista...- jęknął Springer.

- Crista ma rację. Dlaczego nie troszczysz się o swoją dziewczynę, która jest teraz w potrzebie?- rzekł Armin.

- Connie... Idź do niej.- szepnął do niego Marco.

- No przecież wiem! Luuudzie!- mruknął niezadowolony chłopak i wstał od stołu. Zjedliśmy późne śniadanie, a następnie poszliśmy rozpakować swoje rzeczy w domkach. Mieszkałem razem z Arminem, Conniem, Marco i blondynem ze złotymi oczami. Nazywał się Thomas Wagner. Zająłem łóżko tuż pod oknem w pokoju z Arminem i Conniem. Marco oraz Thomas spali w pokoju przechodnim. Kiedy układaliśmy swoje rzeczy nagle usłyszeliśmy stukot szkła w torbie, którą trzymał Arlet.

- Czy to...?- Armin spojrzał na mnie badawczo. Zerknąłem na granatowy przedmiot z rzeczami Conniego. Kiwnąłem do Armina porozumiewawczo. Blondyn złapał palcami za zamek.

- Chłopaki! Wróci-! Armin!! Co ty robisz z moją torbą?!- zawołał Springer wchodząc do pomieszczenia. Od razu zabrał swoją własność z rąk chłopaka.

- Chciałem ją odłożyć na twoje łóżko.- skłamał błękitnooki.

- Ach tak, dzięki.- odparł spokojniej wkładając torbę pod łóżko.

- A tak poza tym... Co w niej jest?- zapytał zaciekawiony Arlet.

- Cierpliwości drogi przyjacielu, cierpliwości.- puścił do niego oko. Miałem złe przeczucia...

- Minna! Erwin-san prosi, żebyśmy zebrali się przy ognisku. Idziemy na spacer póki jest ładna pogoda!- poinformował nas Marco.

- Spoko, już tam idziemy!- odparł Connie. Następnie wyszliśmy z domków i poszliśmy na długą wycieczkę po okolicy. Głównie były to widoki na las i niewysokie pagórki. Jednak świeże, zimne powietrze oraz zapach drzew działał na mnie bardzo kojąco oraz odprężająco. W drodze Springer robił dziewczynom różne żarty. Raz nadział na patyk padalca i biegał za nimi przez kilka dobrych minut dopóki Erwin go nie zbeształ. 

Później zaczął szeptać do mnie i Armina ile punktów dałby każdej dziewczynie z klasy za urodę. Wtedy blondyn go skarcił i upomniał, iż sam miał już dziewczynę, która wije się z bólu w łóżku, na co Springer machnął ręką. Podczas podróży zrobiliśmy krótki postój przy rzece. Kucnąłem przy wodzie i podziwiałem jak uśpiona roślinność odbija się w tafli wody, nad którą unosiła się lekka mgła. Coś niesamowitego...- pomyślałem.

- Ciekawe, czy jest zimna...- usłyszałem dziewczęcy głos. Obok mnie pojawiła się Crista w białym polarze, bladoróżowej, ocieplanej kamizelce i czarnych legginsach. Wyglądała naprawdę uroczo. Następnie kucnęła przy mnie i dotknęła drobnymi, bladymi palcami wody, po czym szybko ją odsunęła.

- Zimna!- powiedziała ocierając dłoń o spodnie. Uśmiech zawitał na moich ustach.

- Można było się domyślić. Jest już jesień.

- Nie cierpię jesieni. Jest taka ponura i... zimna.- przyznała Crista wpatrując się w wodę.

- Każda pora roku ma coś w sobie. Chociaż ja najbardziej lubię lato. A ty?- zapytałem ją.

- Hmm... Wiosna jest wspaniała. Uwielbiam kiedy drzewa wiśni kwitną i wydają taki słodki aromat. Mój dziadek ma cały sad wiśniowy.- opowiedziała mi.

- Musi to pięknie wyglądać.- odparłem.  

- Tak. Bardzo... Czekaj. Chyba mam nawet zdjęcie!- powiedziała wyciągając różowy telefon z klapką i doczepionym breloczkiem. Przycisnęła parę guzików przeszukując galerię zdjęć.

- Powinno gdzieś tu... Jest! Spójrz!- powiedziała wskazując na ekran telefonu. Było na nim zdjęcie ukazujące znajomą blondynkę w niebieskiej sukience na tle kwitnących drzew wiśni. W powietrzu unosiły się różowe płatki, a dziewczyna o błękitnych oczach uśmiechała się pogodnie do obiektywu.

- Śliczne...- pochwaliłem.

- Prawda? Te kwiaty są takie cudne...

- Nie tylko. Całe zdjęcie mi się podoba.- dodałem z uśmiechem. Kiedy spojrzałem na Cristę. Zobaczyłem lekkie zdumienie na twarzy blondynki.

- Coś nie tak?- spytałem.

- N-Nie... To nic takiego.- odparła i zamknęła klapkę telefonu.

- Nee, Eren... Jeżeli jesteśmy już w temacie... No... To... Wymienimy się numerami?- dziewczyna uciekła wzrokiem w bok.

- Eh? Przykro mi, ale to nie będzie możliwe.- odpowiedziałem. Dziewczyna spojrzała na mnie nieco zasmucona.

- Nie mam telefonu.- wyjaśniłem.

- Żartujesz!- zawołała nie dowierzając.

- Mówię prawdę! Serio!- przyciągnąłem.

- Rany... Jaskiniowiec z ciebie, czy jak?- mruknęła. Nie powstrzymałem kolejnego uśmiechu.

- Na to wygląda.- przyglądałem się, jak chowała kosmyk złotych włosów za ucho, jak w jej błękitnych oczach odbijały się drobne fale... Nie mogłem się napatrzeć na ten idealny widok...

- Gołąbeczki!! Wracamy!- usłyszeliśmy wołanie Conniego.

- „Gołąbeczki”...? To niby... my?- zdziwiłem się. Crista nic nie odpowiedziała. Kiedy na nią spojrzałem, zauważyłem jej policzki obalane krwawym rumieńcem. Po chwili wstaliśmy i dołączyliśmy reszty grupy.

***

- Sasha!- zawołał Armin, gdy zobaczył szatynkę owiniętą brązowym kocem przy niezapalonym ognisku.

- Jak się czujesz?- zapytała Crista siadając przy niej na ławce zrobionej z konaru brzozy.

- Znacznie lepiej! Zostaję z wami!- zaśmiała się i przytuliła do siebie blondynkę.

- Honey... Wszystko w porządku?- kucnął przy niej Connie.

- Jak słońce, krasnalku!- odpowiedziała całując jego czoło.

- Dzieciaki! Macie czas wolny do obiadu, który będzie za jakąś godzinę, jasne?- zawołał Erwin. Potem wszyscy rozeszli się do swoich domków albo prowadzili pogawędki.

- H-Hej. Możemy się przysiąść?- zapytała nieśmiało dziewczyna o hebanowych włosach splecionych w dwa kucyki.

- Pewnie. Jak macie na imię?- odpowiedział nieco flirciarsko Connie. Ciemnowłosa nazywała się Mina, a jej towarzyszka- ruda, piegowata, zielonooka w pomarańczowym płaszczu- Hannah. Rozmawialiśmy chwilę o szkole i naszych wspólnych zainteresowaniach. Potem zostaliśmy wezwani na posiłek. Po obiedzie opiekunowie powiedzieli, że dają nam wolną rękę, ale nie możemy się zbytnio oddalać. Wtedy każdy mógł spokojnie dobrze poznać resztę i odpocząć po wyprawie. Większość uczniów z mojej klasy była sympatyczna i przyjacielska, ale kilka przypadków wolało pozostać w swoim gronie i udawać tych „lepszych”.

Nastał wieczór. Nie otrzymaliśmy tradycyjnego posiłku, lecz pianki oraz chleb na ognisko. Erwin razem z właścicielem obozowiska rozpalili ogień i dali nam specjalne patyki do nadziania jedzenia. Było dużo śmiechu oraz zabawy. Po dziesiątej wieczorem większość ludzi schowała się w swoich domkach. Zostaliśmy tylko ja, Armin, Marco, Connie, Sasha, Crista, Mina, Hannah i Thomas.

- No to co robimy? Idziemy spać?- zapytała Mina.

- Nie ma mowy! Zostajemy!- zawołał ochoczo Connie.

- Racja! Spałam przez cały dzień! Czas się trochę rozruszać!- powiedziała Sasha objadając się resztkami upieczonych pianek.

- Ja tak szczerze już bym się położył...- ziewnął Armin i zerknął na mnie kątem oka.

- Phi! Cienias!- prychnął Connie. 

- Wal się krasnalu...- odgryzł się blondyn.

- Coś ty powiedział?! Tylko Sasha może tak mnie nazywać!- warknął Springer.

- Nee, może w coś zagramy?- zaproponowała znudzona Hannah.

- Ja się piszę!- zgodził się Thomas.

- Póki jesteśmy w przyjaznym gronie...- mruknął w pewnym momencie Connie i szybko pobiegł do naszego domku.

- A temu co?- mruknęła Mina.

- Może musiał skorzystać... Cały czas się dziwnie kręcił i zachowywał...- zachichotała do niej Hannah.

- Na pewno przestraszył się wilków!- zgadł Thomas.

- Tutaj nie ma wilków... P-Prawda?- zapytał przestraszony Marco.

- C-Co?! Wi-Wilki?!- zatrzęsła się czarnowłosa i przybliżyła do rudej przyjaciółki.

- Nie bójcie się, obronimy was!- obiecał Thomas z zadziornym uśmiechem.

- Ja tam się nie boję...- mruknęła Sasha wkładając spory kawałek chleba do ust.

- Już jestem!- zawołał Connie trzymając pod ręką swoją torbę. Tą samą, co chował rankiem pod łóżko... Wymieniłem porozumiewawcze spojrzenia z Arminem.

- A po co ci ta torba?- spytał zaintrygowany Marco.

- Nie chodzi o torbę, tylko o to co jest w środku!- zaśmiał się Connie. Wszyscy z wyczekiwaniem patrzyli, jak chłopak wyciąga szklaną butelkę alkoholu.

- Czas rozpocząć prawdziwą zabawę!

*****

Konbanwa!

Impreza, impreza Hanji pijane dzieciaki namierza! Hah! Co tu się wyprawia?! ;D

Od razu ostrzegam- nie róbcie tego w domu, szkole, na biwaku... Obojętne! Nie, nie, nie! Alkohol jest FE! I mówię tutaj na poważnie!

Po co uszkadzać te biedne, wymarłe, szare komóreczki? Pomyślcie o tym! -,-

W trakcie czytania opowiadania zauważyliście pewnie kilka zdjęć ^^ Otóż udało się Hanji zrobić parę fajnych fotek z biwaku (mojej majówki) i mi je podesłała ;D

Jeżeli ktoś nie potrafił sobie dobrze wyobrazić tego piękna natury otaczającego Erena oraz resztę, to proszę bardzo! ;)

(Informacja: zdjęcia są mojego autorstwa i bardzo proszę nie umieszczać ich na innych blogach, bądź stronach bez mojego pozwolenia)

Joleen :*