Rozdział V

„Lost in the Darkness”                           UWAGA+16!!!

- Znowu mam cię karmić jak dzieciaka? - mruknął Levi wpatrując się we mnie podczas kolacji.

- N-Nie trzeba. Poradzę sobie - odrzekłem, po czym wziąłem widelec do ręki i zacząłem jeść posiłek przygotowany wcześniej przez Hanji i Petrę. Mężczyzna westchnął krótko i zaczął przeglądać gazetę. - Nic nie zjesz… sir? - zapytałem, przyglądając się mu ukradkiem.

- Nie jestem głodny - odparł i napił się gorącej kawy ze swojej ulubionej filiżanki. Mam deja vu... - pomyślałam, przypominając sobie  wczorajszy wieczór. - Przykro mi to stwierdzić, ale nie mogę cię posłać do publicznej szkoły - przerwał grobową ciszę między nami - Postanowiliśmy złożyć papiery do szkoły prywatnej.

- Będę chodził do szkoły? - zdziwiłem się.

- Najprawdopodobniej od poniedziałku. To dobra szkoła i bezpieczna - zapewnił. Czy aby na pewno jestem w stanie wyjść teraz na zewnątrz? A jeżeli ktoś mnie rozpozna? Może mam jakiś czyhających na moje życie wrogów? I… czy w ogóle byłem kiedykolwiek w szkole? - zacząłem się zastanawiać.

- Nie martw się, dasz sobie radę. Rok szkolny dopiero się zaczął, więc nie będziesz miał wielu zaległości - spojrzałem wprost w kobaltowe tęczówki. Jest dla mnie taki… dobry i opiekuńczy. Dlaczego? Współczujesz mi, czy tylko okazujesz litość? Jak mam to odbierać?

- Ale czy to nie będzie... kłopot? - bąknąłem.

- Co masz na myśli?

- Jeżeli mam trafić do rodziny zastępczej… Dlaczego chce pan zainwestować w prywatną szkołę? Tak naprawdę, to… wcale mnie pan nie zna - wyjawiłem moje troski. Ciemnowłosy odłożył gazetę i skrzyżował ręce na piersi.

- A ty znasz siebie? - zapytał, mrużąc oczy. Kompletnie zaskoczył mnie swoją odpowiedzią.

-  N-No, to znaczy… ja… - nie mogłem poskładać zdania w logiczną całość. Levi uciekł wzrokiem i potarł czoło dłonią.

- Wybacz, to było nie na miejscu. Chodzi mi o to, że… jesteśmy tu po to, żeby pomagać właśnie takim ludziom jak ty. Sam zgodziłem się na to, abyś u mnie zamieszkał przez jakiś czas, a co do szkoły… po prostu się zgódź. Pomimo tych bredni, co mówiła Hanji… szkoła wyjdzie ci na dobre. Uwierz mi - ponownie spojrzałem w jego magiczne tęczówki. Były niczym nocne niebo bez gwiazd oraz żadnej chmurki...

- Dobrze. Postaram się jak mogę - obiecałem.

- Świetnie - odrzekł, dopijając kawę.

- Czy mogę o coś prosić? - zapytałem w pewnej chwili. Rivaille kiwnął twierdząco głową. - Jestem świadom tego, że moje utrzymanie i szkoła będą sporo kosztowały, więc... czy mógłbym się panu jakoś odwdzięczyć albo odpracować część kosztów? - zaproponowałem. Niebieskooki odłożył filiżankę na spodek i zerknął na mnie 

- Odwdzięczyć albo odpracować, tak? - splótł dłonie i oparł o nie brodę. - Mógłbyś od czasu do czasu wyręczyć Verde w pracach domowych. Słyszałem, że ponoć nieźle idzie ci to całe sprzątanie...

- Jeżeli sobie pan tego życzy - odpowiedziałem, nie przerywając kontaktu wzrokowego.

- W tej sprawie będziesz musiał podporządkować się Verde. Zna tutaj każdy zakamarek, któremu brakuje odpowiedniej uwagi - wyjaśnił. - Zmieniając temat, od wczoraj trapi mnie pewne pytanie... -  spojrzał na mnie znacząco - Wczoraj, zanim zemdlałeś...

- Ach! Przepraszam! Ja naprawdę nie chciałem...! - zacząłem się tłumaczyć.

- Wiem o tym. Nie musisz przepraszać - przerwał mi.

- T-Tak… - szepnąłem speszony i opuściłem głowę.

- Mówiłeś coś... zanim zemdlałeś.

- Niestety nic nie pamiętam - odpowiedziałem z westchnieniem.

- Rozumiem... Może jednak sobie przypomnisz? Usłyszałem imię...

- Imię? - zdziwiłem się, a moje serce zabiło szybciej.

- „Mikasa” - w głowie miałem pustkę, ale coś podpowiadało mi w duchu, że kiedyś słyszałem już to imię. Nie jednokrotnie...

- Nie mogę sobie nic przypomnieć, ale czuję, że znam to imię bardzo dobrze... - nastał chwila ciszy.

- Cóż, chciałem tylko, żebyś to wiedział i miał ten fakt na uwadze. Może uda ci się coś przypomnieć - stwierdził.

- Dziękuję... - zmrużył lekko oczy, przez co mogłem zauważyć jego długie, ciemne rzęsy, otaczające niesamowicie magnetyczne oczy. Po raz pierwszy udało mi się dobrze mu się przyjrzeć z tak bliskiej odległości. Blada cera, swobodnie opadające na czoło, kruczoczarne kosmyki grzywki, prosty nos i wąskie, bladoróżowe wargi... Z rozmyśleń wyrwał mnie niespodziewany ruch ze strony mężczyzny, który podniósł rękę i wyciągnął ją w stronę mojej twarzy. Puls znacznie mi przyspieszył, a w uszach zaczęła szumieć krew. Czy to strach? - powoli przymknąłem powieki. A może po prostu...

*****

Witajcie! ;*

Wstawiam kolejny rozdział ^^ pomimo tego, że mam ogromną „falę” sprawdzianów. Śmiać mi się zachciało, kiedy to wczoraj pisałam. Eren nie chciał iść do szkoły? Czyżby chciał się wymigać? No i oczywiście Levi jako obrońca nauki i rozwoju: „To dla Twojego dobra!”, a sam na pewno był wzorowym uczniem XD

Mam nadzieję, że spodobał Wam się rozdział (a szczególnie końcówka ^^).

Joleen :*