♥One-shot z Haikyuu!♥

Haikyū!! Kageyama Tobio x Hinata Shōyō!

Przegraliśmy. Mogliśmy wygrać, ale przegraliśmy...

W sercach wszystkich zawodników panował ból, rozczarowanie i smutek. Zwłaszcza u piętnastoletniego chłopaka o rudych włosach. Hinata błądził po szkolnych korytarzach bez sensownego celu. Nie mógł znaleźć sobie miejsca. Kiedy siedział w klasie, ciągle przypominał sobie scenę z ich ostatniego meczu z liceum Aobajosai. Unosił się niczym ptak, czarny kruk. Czuł, jak z barków wyrastały mu skrzydła. Nie mogło się nie udać! Spojrzał w granatowe oczy swojego towarzysza - Kageyamy Tobio, który zdecydował się na podanie do niego. Podanie, które zawsze tak bardzo uszczęśliwiało Hinatę z niewiadomego powodu. Rudowłosy dotknął piłkę dłonią i z całą mocą skierował ją w stronę przeciwników. Ostatni punkt, ostatnie sekundy, ostatnia szansa na wygraną. Gdy otworzył oczy...

- Kso... - warknął przez zęby brązowooki i kopnął nogą w ścianę. Zacisnął dłonie w pięści i zwinął usta w cienką linię. Wzrok miał spuszczony na podłogę. Czuł się potwornie źle. Od dnia przegranej, nie mógł spać ani jeść. Jego pierwsza przegrana po zaledwie kilku meczach... Przez tyle lat marzył o zagraniu w prawdziwym turnieju, na prawdziwej sali, z prawdziwą drużyną. Wygrać lub przegrać... Ten dreszczyk emocji. Być zupełnie jak jego idol... Jednak wszystko tak szybko się skończyło, jak zaczęło. Chłopak potrząsł głową. To tak cholernie boli… boli… Boli! To moja wina! Dlaczego…?! - jego przemyślenia przerwał dźwięk. Dobrze znany mu dźwięk. Odgłos odbijanej piłki o podłogę, gdzieś niedaleko. Piętnastolatek spojrzał w stronę sali gimnastycznej. Czyżby…? - przeszła mu przez głowę myśl. Po chwili zerwał się do biegu i niepewnie uchylił drzwi. Zerknął do środka. Zobaczył tam wyższego chłopaka z kruczoczarnymi, krótkimi włosami i burzowymi tęczówkami. Miał na sobie strój gimnastyczny i odbijał piłkę do siatkówki o ścianę. Hinata zrobił smutne oczy i powoli wszedł do środka. Kageyama od razu odwrócił się przodem do nieznajomego.

- Hinata? - zdziwił się jego obecnością.

- Co tu robisz, Kageyama? Lekcje już trwają od dawna... - powiedział z wymuszonym uśmiechem. Czarnowłosy spojrzał na piłkę, którą zaczął obracać w dłoniach.

- Nie mam ochoty na nie iść. A ty? Dlaczego tu jesteś? - zapytał podejrzliwie. Hinata zamknął drzwi i oparł się plecami o ścianę.

- Nie mam pojęcia... Nie mogę się skupić. Ciągle myślę o meczu... - odpowiedział przygnębiony. Tobio przez chwilę patrzył na chłopaka ze zwątpieniem w oczach, jednak później zmienił je na swój zwykłe, mroczne spojrzenie. Nastała długa cisza. Shoyo wpatrywał się w swojego rywala, a ten odpłacał mu tym samym.

- Nie stój tak. Chodź, zagramy - mruknął i rzucił piłkę w stronę rudowłosego. Zaczęli odbijać do siebie piłkę, dopóki Hinata nie spuścił z niej wzroku. Okrągły przedmiot odbił się o podłogę i poturlał w kąt sali. Siatkarz spojrzał w duże, czekoladowe oczy chłopaka.

- Wybacz... Jak zawsze, źle odbiłem - powiedział smutno i odszedł powoli, aby pójść po piłkę. Kageyama syknął oraz podbiegł do rywala, po czym złapał go za ramię i odwrócił w swoją stronę.

- O czym ty mówisz?! - warknął gniewnie. W brązowych oczach zabłysło coś innego niż dotychczas... Czarnowłosy miał złe przeczucie...

- Jak to? Przecież to moja wina! - odparł Hinata, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. W jego głosie Tobio wyczuł lekkie załamanie.

- Niby co jest twoją winą? - zapytał, marszcząc brwi. Co się z tobą dzieje? Gdzie się podział twój entuzjazm? Dlaczego nie uśmiechasz się tak, jak zawsze? - myślał w duchu.

- Przegraliśmy... przeze mnie - powiedział ze spuszczonym wzrokiem. Następnie strącił dłoń Kageyamy z ramienia i odszedł o kilka kroków. Czarnowłosy nie mógł już dłużej wytrzymać. Pociągnął chłopaka za kołnierzyk mundurka i przyszpilił go do ściany.

- Kageyama! Puść mnie! Co ty rob-?!

- Nie chrzań mi tutaj! Przecież to moja wina! To ja zdecydowałem! Bo ja jestem rozgrywającym...!

- Nieprawda! - Tobio spojrzał pytająco w lśniące oczy nastolatka.

- Dlaczego zawsze się o wszystko obwiniasz?! Dlaczego ciągle myślisz jak „Król”?! To nie twoja wina! Postawiłeś na mnie! To mnie wybrałeś! Zaufałeś mi! A ja...! Ja to zawaliłem! - w czekoladowych oczach zaczęły zbierać się gorliwe łzy.

- Ja byłem odpowiedzialny...!

- Kageyama! Nie! Przestań! - strach przejął kontrolę nad ciałem niższego. Nagle zaczął krzyczeć jak opętany, a po jego policzkach spłynęły łzy. Za nic nie mógł się uspokoić.

- Oy, Hinata... - czarnowłosy potrząsnął chłopakiem, ale ten rzucał się na wszystkie strony i krzyczał. Tobio musiał go jakoś uciszyć...

- DOŚĆ!! - wrzasnął i objął drobne ciało rękoma.

- Kage-Kageyama... Nie... Puść mnie... - łkał cicho, próbując odsunąć go od siebie, ale szerokie ramiona chłopaka ścisnęły go jeszcze mocniej, przybliżając do siebie. Hinata zamrugał zdziwiony i po chwili przestał walczyć. Jego ręce opadły bezsilnie wzdłuż ciała. Pozwolił, aby Tobio przejął nad nim kontrolę. W ramionach czarnowłosego stopniowo zaczął się uspokajać. Gorzkie łzy spłynęły na materiał brunatnej bluzy piętnastolatka, a oddech zaczął być równomierny. Shoyo oparł głowę o pierś Kageyamy. Wsłuchał się w bicie jego serca. Gdy nabrał powietrza do płuc, wyczuł słodki zapach zmieszany z potem. Shoyo lekko zadrżał i postanowił wtulić się w chłopaka. Nie obchodził go fakt, czy byli rywalami lub sprzymierzeńcami. Po prostu... miał takie wspaniałe ramiona, w których mógł się całkowicie schować i zniknąć...

- Nikt nie mówił, że będzie łatwo... - szepnął niespodziewanie w sterczące, rude kosmyki. Shoyo uchylił zmęczone powieki. - To dopiero początek. Nasza drużyna jest silna, ale staniemy się jeszcze silniejsi i wtedy pokonamy wszystkich. Nawet tego drania Oikawę. Słyszysz? - Hinata odsunął się od niego, żeby móc spojrzeć w jego granatowe jak nocne niebo oczy.

- Obiecujesz? - odezwał się cicho. Rywal sięgnął ręką do policzka chłopaka i starł kciukiem zabłąkaną łzę.

- Obiecuję. Wygramy to razem, Hinata. Ja i ty mamy nasz unikalny styl gry. Dzięki niemu, jesteśmy niepokonani - rzekł z lekkim uśmiechem.

- Kageyama... Masz rację, staniemy się silniejsi i...

- ... zostaniemy na boisku do końca - dokończył za niego czarnowłosy, po czym wziął miękkie policzki brązowookiego w dłonie i złożył na jego ustach pocałunek, który zapieczętował obietnicę oraz nowy początek...

*****

Ohayo!~

Niespodzianka! One-shot! I to nie z Levim i Erenem! :O W zeszłym tygodniu obejrzałam do końca z siostrą anime Haikyuu! o siatkówce. Nie wiem czemu, ale wprost uwielbiam te „nowsze” anime o sportach :) Jednak nic nie przebije Kuroko no Basuke! Jeżeli nie wiecie (a powinniście) już w ten weekend pojawił się pierwszy odcinek trzeciego sezonu! Już nie mogę się doczekać następnego! (wyczekiwałam tego sezonu już od baaardzo długiego czasu… <3)

Kibicujemy oczywiście Akashiemu! ^^ To moja ulubiona postać z anime, plus jego głos podkłada najlepszy seiyuu ;) (jeżeli mi się uda, to napiszę jeszcze one-shot o Akashim w wolnej chwili)

Wracając do one-shot’a… Obejrzałam ostatni odcinek Haikyuu, który był taaaki smutny i depresyjny, ale o dziwo główni bohaterzy, kiedy spotkali się razem na sali… zaczęli wrzeszczeć i biegać jak opętani! Bardzo mi się to nie spodobało :-/ Liczyłam na coś innego... (może jakieś yaoi??? ^^) To był jeden z powodów, dlaczego napisałam ten one-shot, a po drugie… Hinata jest taki kawaii! *^* Jestem pewna, że Tobio dobrze to wie, tylko nie potrafił tego okazać (zamiast tego ciągle go lał albo straszył) ;D

Kończąc, mam nadzieję, że one-shot Wam się spodobał i jeżeli nie obejrzeliście tego anime, to bardzo zachęcam do obejrzenia, bo naśmiałam się jak nigdy xD

Joleen :*