⚝ The Ghost of Christmas Past ⚝

Merry Christmas, my dear Seijūrō

Opowiadanie świąteczne- Akashi Seijūrō x Furihata Kōki

- Se-Sei?!- wołam oniemiały. Mądre, czerwone oczy wpatrują się we mnie. Co się tutaj dzieje?! Dlaczego Akashi jest taki mały i... słodki. Przesłodki. Taki niski, drobny, śliczny... Cholera! Furi! Skup się!- trzęsę głową, aby otrzeźwieć lekko przytępiony umysł. To musi być sen. Głupi i... cholernie realistyczny sen! Sen!- nagle chłopczyk zaczyna iść w moim kierunku. Dostrzegam w jego prawej dłoni błysk metalu. Skąd on ma nożyczki?!- cały drżę przypominając sobie scenę z Winter Cup, gdy Akashi dźgnął Kagamiego w policzek.
- Sei-Nie-Akashi-kun!! Proszę, nie rób tego!- zwracam się do czerwonowłosego, który na chwilę przystaje i znowu lustruje mnie wzrokiem. Przełykam ślinę. Okej, okej... Tylko spokojnie. Dasz sobie radę, Furi. Dzieci cię lubią... Tylko, że to jest Akashi!! A on nie jest takim całkowicie normalnym dzieciakiem!
- A-Akashi-kun... J-Ja nic złego ci nie zrobię. N-Nie chcę zrobić ci krzywdy. Naprawdę! A-A t-t-ty mi też nie, prawda? Prawda?- Seijuurou zaczyna ciąć powietrze.
- Akashi-kun! J-Już sobie pójdę, tylko proszę, proszę...!- szukam jakiegoś wyjścia. Niestety, bezskutecznie.
- Nie ma już dla ciebie ucieczki.- słyszę, a następnie widzę morderczy wzrok nieletniego chłopca.
- Twoje dni są policzone...- uśmiecha się szeroko, wręcz szaleńczo i rzuca na mnie z nożyczkami w dłoni.
- Nieee!!- krzyczę oraz szybko chowam się pod ścianą, zasłaniając obronnie rękami. Odliczam kolejne sekundy. Nic się nie dzieje. Uchylam przymknięte powieki i widzę, jak czerwonooki kuca niedaleko mnie oraz trzyma w dłoniach niewielkiego, białego, perskiego kota.
- Wiesz ile mama cię szukała, skończony idioto?- warczy Akashi i mierzy nieprzyjaznym wzrokiem zwierzę.
- Eh?- mrugam analizując całą sytuację.
- Mamo! Znalazłem go!!- woła Seijuurou i ponownie zwraca uwagę na kota.
- Teraz kąpiel cię nie ominie...- uśmiecha się ponownie młodzieniec.
- A-Akashi-kun?- odzywam się niepewnie. Czerwonowłosy wcale nie zwraca na mnie uwagi. Wyciągam drżącą dłoń w stronę chłopca i przełykam nieprzyjemną suchość w gardle. Kiedy moje palce znajdują się parę milimetrów od Akashiego, niespodziewanie słyszę kroki i kobiecy głos. Cofam szybko rękę za plecy.
- Ah! Lulu! Gdzie ty byłeś?- do pokoju wchodzi wysoka, szczupła brunetka w liliowym swetrze, pod którym znajduje się biała bluzka z kołnierzem oraz jasną spódnicą za kolano. Ma strasznie bladą cerę i piękne rysy twarzy, które są niesamowicie podobne do Seijuurou. Moim zdaniem, jej największym atutem są duże, czekoladowe oczy otoczone płaszczem ciemnych, długich rzęs. Wygląda na prawdziwą arystokratkę z krwi i kości. Ma w sobie klasę, tajemniczość, ale też czuć od niej matczyną aurę.
- Próbował uciec moim oknem. Widziałem, jak siedział na parapecie i trącał klamkę łapą.- Czyli... nie widział mnie?- marszczę brwi.
- Lulu... dlaczego jesteś taki niegrzeczny, hmm?- kobieta klęka przy chłopcu oraz zaczyna głaskać zwierzę po łebku. Przez moment jej wzrok skupia się na mojej osobie. Cały sztywnieję i wpatruję się w nieznajomą. Nagle kąciki ust brunetki unoszą się w przyjaznym uśmiechu. Cz-Czy ona...?- moje serce wyrywa się z piersi. Otwieram usta, aby coś do niej powiedzieć... ale ktoś mnie ubiega.
- Coś nie tak, mamo?- pyta Seijuurou. Kobieta zwraca swoją uwagę na syna, a ja już tracę odwagę, aby się odezwać. Co ty sobie myślisz, Furi?- przygryzam dolną wargę. To przecież tylko sen...
- Nie, nic syn-Seijuurou, czy to są nożyczki?!- szatynka wyjmuje z ręki czerwonowłosego ostry przedmiot.
- T-To nie tak...!- próbuje się usprawiedliwić Akashi.
- Tyle razy ci tłumaczyłam żebyś ich nie dotykał! Co jeśli stałaby ci się krzywda?!- kobieta patrzy na niego zmartwiona. Bródka czerwonookiego zaczyna się trząść.
- Przepraszam... Przepraszam, mamo! Już nie będę! Obiecuję! Przysięgam! Tylko nie bądź zła! Proszę!- chłopczyk rzuca się matce na szyję i przytula do siebie.
- Seijuurou...- szepcze kobieta.
- Mamo... Przepraszam... Wybacz mi...- łka cicho Akashi.
- Już dobrze. Po prostu bardzo się o ciebie martwię. Przed chwilą biegałeś po domu... Nie chcę, aby stało ci się coś złego. Jesteś moim jedynym synem, moim ukochanym Seijuurou.- brązowooka puszcza kota wolno i obejmuje czerwonowłosego. Mają ze sobą taką silną więź...- myślę obserwując ich. Na moich ustach pojawia się niekontrolowany uśmiech. Masz wspaniałą matkę, Sei... Nie dziwię się, że tak za nią tęsknisz. Jej spokój, ciepło, miłość, słowo... którego nikt nie jest w stanie zastąpić.
- Shiori.- przyjemną dla oka chwilę przerywa męski, niski i dojrzały głos. Unoszę wzrok na mężczyznę stojącego w drzwiach. Brunet w czarnym, eleganckim garniturze, o surowym wyrazie twarzy przygląda się całej scenie z wyższością. T-To prawdziwy Akashi Masaomi!
- Witaj, kochanie. Coś nie tak?- uśmiecha się do niego łagodnie kobieta. Bordowe, zimne oczy spoglądają na dwójkę z pogardą zmieszaną z ukrytą złością.
- Rozmawialiśmy już o tym. Jesteś zbyt ckliwa i pobłażliwa. Słyszałem, że odwołałaś dzisiejsze zajęcia Seijuurou z nauki gry na fortepianie.- oczy mężczyzny się nieprzyjaźnie zwężają.
- To prawda. Sayoko-san mówiła, że jest nieco przeziębiona, a poza tym... Dziś są święta, Masaomi.- tłumaczy matka.
- To nie jest żadne wytłumaczenie! Seijuurou ma zostać spadkobiercą majątku, jedynym dziedzicem... Jak ma posiąść władzę, skoro cały czas mu wszystko ułatwiasz?!- krzyczy wściekły szatyn. Widzę, jak Akashi zaczyna trząść się ze strachu, a kobieta głaskać go delikatnie po włosach.
- Proszę, nie podnoś głosu... Jestem pewna, że sobie poradzi. Fortepian ma opanowany do perfekcji...!- zapewnia żona.
- Przekonamy się. Podczas dzisiejszej kolacji Seijuurou zagra nam utwór, którego uczył się ostatnio. Jeśli pomyli się choćby raz, nie zobaczy Yukimaru przez miesiąc i w tym czasie poświęci się wyłącznie nauce.- ramiona chłopaka drżą coraz bardziej...
- Masaomi...- kobieta patrzy na męża błagalnie.
- Koniec tematu. Seijuurou zaraz zaczyna lekcje, a ty przypilnuj sprzątaczek i... nie przemęczaj się zbytnio. Ja wychodzę do pracy.- oznajmia i wychodzi z trzaskiem drzwi.
- ...nienawidzę go.- słyszę cichy, ale wyraźny szept Akashiego.
- Nie mów tak! Wiesz, że tata chce dla ciebie dobrze-!
- Czy, aby na pewno? Szantażuje mnie, znęca się nade mną... Dziś jest Wigilia i wychodzi do pracy! Dlaczego tak musi być?!- woła młodzieniec, a po jego policzkach spływają kolejne łzy.
- Nie płacz, proszę cię. Serce mi pęka, gdy widzę, jak płaczesz...- kobieta ściera mokre ślady z twarzy czerwonowłosego.
- Musisz zrozumieć, że tata ma swój własny sposób na okazywanie swoich uczuć, zaangażowania i troski o ciebie, o nas... Może nie pokazuje tego otwarcie, ale na pewno bardzo cię kocha. Robi dla ciebie wszystko. Chce, żeby w przyszłości ci się ułożyło. Pragnie zapewnić ci świetlaną przyszłość...
- Nie kocha mnie. Dla niego liczy się tylko opinia i pieniądze! Dlaczego tego nie widzisz, mamo?!
- To nieprawda, Seijuurou. Dobrze o tym wiesz.- matka patrzy na niego surowym wzrokiem.
- Kochasz tatę?- Akashi dotyka palcami szczupłych dłoni brunetki.
- Oczywiście, to mój mąż. Wybranek na całe życie. Co prawda ma swoje wady, jak każdy, ale posiada również zalety. Wiem oraz wierzę, że jest dobrym człowiekiem. Pragnę żebyś mi uwierzył, Seijuurou.- kobieta spogląda w zapłakane, czerwone tęczówki.
- Wierzę ci.- wzdycha.
- Dobry chłopiec.- Shiori całuje czubek jego głowy.
- Wypełnimy nasze zadania, a później razem usiądziemy do wigilijnego stołu. Na pewno będzie miło.- przysięga brązowooka.
- Tak!- uśmiecha się szeroko malec.

⚝⚝⚝

Przez resztę dnia, Seijuurou uczy się ze swoimi korepetytorami oraz nauczycielami od gry na instrumentach. Jest niesamowicie inteligentny i pilny. Dorośli chwalą go oraz cieszą się z jego sukcesów w nauce.

Kiedy nastaje wieczór, rodzina spotyka się w salonie. Ściany staromodnego pokoju są w odcienu bieli, a podłoga jest wykonana z ciemnych paneli, które są dodatkowo ocieplane. W pomieszczeniu znajdują się meble takie jak: kamienny stolik z pamiątkami, wiszące na ścianach obrazy w złotych ramach oraz szklana gablota. Na długim, drewnianym stole leży śnieżnobiały obrus wraz ze świątecznymi dekoracjami. Wysoka, pachnąca lasem i żywa choinka stoi w kącie pokoju oraz mieni się na wszystkie kolory. Pod drzewkiem leżą idealnie zapakowane prezenty. Kobieta pomogła wcześniej synkowi ubrać się w elegancki strój- białą koszulę, ciemny krawat i spodnie, a sama ma na sobie prawdziwe, japońskie kimono w kolorze brzoskwini. Jej włosy są upięte w kok ozdobiony różowymi kwiatami. Natomiast Masaomi nie zmienił swojego ubioru od rana.
- Jak było w pracy, kochanie?- pyta szatynka podczas kolacji.
- Musiałem zwolnić dwie osoby. Nie cierpię niekompetencji swoich pracowników. To zapewne dało innym do myślenia.- odpowiada pewnie mężczyzna. Seijuurou posyła matce znaczące spojrzenie.
- Skoro tak sądzisz...
- Jak poszło z lekcjami Seijuurou?- pyta dorosły Akashi.
- Świetnie. Nauczyciele bardzo go zachwalają.- opowiada kobieta z dumą.
- Zrobią wszystko za pieniądze, Shiori. Nic dziwnego.- prycha ojciec i wkłada do ust kolejne kawałki swojego smakowitego dania.
- Nie bądź taki surowy. Seijuurou naprawdę się stara, abyśmy byli z niego dumni. Mógłbyś go czasem wesprzeć i pochwalić... Chociażby dzisiaj.- brunet przez dłuższą chwilę wpatruje się w swoją młodą żonę. Następnie przenosi wzrok na chłopca.
- Doskonale ci idzie, synu. Oby tak dalej.- mówi. Brązowooka patrzy radością na domowników.
- Dziękuję ojcze. Będę się starał.- odzywa się Akashi, a na jego ustach pojawia się uśmiech. Po raz pierwszy tego dnia, Sei szczerze uśmiechnął się do ojca...- zauważam.
Ostatecznie Seijuurou nie został ukarany, zagrał piękny utwór dla rodziców na skrzypcach i spędził miło czas wraz z najbliższymi krewnymi.

- Było wspaniale.- mówi śpiący czerwonowłosy, gdy matka przykrywa chłopca kołdrą.
- Cieszę się. Ja też tak uważam.- szatynka uśmiecha się i siada na łóżku czerwonowłosego.
- Chciałbym żeby było tak już zawsze...- mruczy Akashi i walczy ze sobą, aby nie zamknąć całkowicie powiek oraz nie zasnąć.
- Będzie, skarbie.- zapewnia kobieta.
- Ty, ja, Yukimaru i sympatyczny tata...- oczy młodzieńca opadają coraz bardziej...
- Śpij synku, nie zmuszaj się. To był ciężki dzień dla nas wszystkich. Kolorowych snów.- Shiori pochyla się i całuje czoło syna. Skąd ja to znam...?- rumienię się przypominając sobie, jak Sei czyni podobnie względem mojej osoby.
- Kocham cię.- szepcze i głaszcze policzek czerwonookiego.
- Kocham cię... mocniej.- odpowiada chłopczyk i po chwili zasypia. Brunetka wpatruje się jeszcze kilka minut w swoje dziecko, a następnie gasi nocną lampkę oraz wychodzi. Podążam za nią z szerokim uśmiechem na ustach. Rozpiera mnie ogromna radość oraz czuję... ulgę. Czyli jednak Sei spędzał wspaniałe święta w rodzinnej i miłej atmosferze. Więc dlaczego tak źle je wspomina? Czy małe sprzeczki z ojcem były dla niego aż taka poważne? Przecież matka okazała mu swoje matczyne uczucie, wsparcie... W czym tkwi problem?- Gdy jestem na przedpokoju i zerkam na kobietę, widzę coś niezwykle zaskakującego. Szatynka zasłania usta dłonią, ma zamknięte oczy, a po policzkach spływają jej gorzkie łzy. Jest cała roztrzęsiona.
- Dlaczego płaczesz?! Oy!- podbiegam do niej szybko. Brązowooka kuca i kuli się, jakby coś ją strasznie zabolało. Pochylam się oraz delikatnie dotykam jej ramienia.
 - Akashi-san...- oczywiście moja dłoń przenika przez jej ciało. Nie mogę jej pomóc...
-... Seijuurou.- słyszę ciche łkanie. Zbliżam się do brunetki i nasłuchuję łamliwego głosu.
- Wybacz mi, Seijuurou... Znowu nie mogłam ci powiedzieć. Nie mogę tego zrobić...- O co jej chodzi? Czego nie może mu powiedzieć?- zastanawiam się oraz marszczę brwi. Nagle obraz rozmywa się przed moimi oczami. Ściany się zlewają, przedmioty znikają... Silny wicher unosi mnie nad ziemię i kieruje moje ciało w czarną przestrzeń.
- Co się dzieje?!- wołam na głos przestraszony, choć wiem, że nikt mnie nie usłyszy...
- Nie mogłam...- słyszę ponownie głos kobiety.
- Czego?! Czego nie mogłaś zrobić?!- Muszę się dowiedzieć! Co matka Seijuurou przed nim ukrywała? Czego nie była w stanie mu wyjawić?
-... powiedzieć ci, że umieram.

⚝⚝⚝⚝⚝

Ohayo wszystkim~! ^^


Wiem, tą końcówką wszystko popsułam ;-; Niestety taki jest bieg wydarzeń tej smutnej historii... Szykujcie się mentalnie (wraz z chusteczkami) na następną część! :O

Dla małej odskoczni psychicznej, pochwalę Wam się, co dostałam na tegoroczne święta! ^^ :

Wszystkie mangi jakie na razie wyszły xd Dwie są jeszcze w drodze ^^

Dosyć stare, ale jare! ;D Brakujące tomiki "Cześć, Michael!"! *-*

Moje pierwsze i własne mangi!!! *Q* <3 (pierwsze, bo te co mamy, to mamy na spółkę z siostrą. Jeszcze nigdy sama nie zamawiałam czy kupowałam żadnych dla siebie ;-/)

Ogólnie, to jestem przeciwna kupowaniu magazynów z anime, mang czy Pocky (dlatego, że jestem weganką xd) i wspieram darmowe piractwo na ukochanym mangafox'ie ;P (tak, wiem, to straszne... ;-;), dlatego kiedy dostałam na kolana dosyć ciężką paczuszkę owiniętą w czarną folię troszku się zaniepokoiłam. Jednak pomimo moich negatywnych przekonań, jestem bardzo szczęśliwa! :D Do "pełni szczęścia" (jak u Akashiego-sama ^^) brakuje mi już jedynie calutkiej serii Sekaiichi~ <3 Moje odwieczne marzenie... A Wy? Co dostaliście? Też czytacie KnB? A może ktoś ma Sekai'a? ;)

No i jeszcze jedno... Ostatnio przywróciłam swoją (chyba po pięcioletniej przerwie xO) pasję do rysowania! <3 Oto moje dzieło, które stworzyłam dla kochanej siostry:

Autorka- Joleen. Muahahaha! :D

Anime- "Sailor Moon Crystal", a postać- Usagi Tsukino ^^ Byłabym naprawdę zdziwiona, gdyby ktoś o niej nie wiedział/słyszał! To całe moje dzieciństwo i chyba pierwsze anime, którego nie byłam świadoma (no i ulubiona seria mojej siostry)! ;)

Na razie tyle, widzimy się niedługo, Kochani~! ;*

PS. Ja wiem, że są święta... ale dlaczego przestaliście pisać komentarze? ;-; Wyświetlenia, to nie wszystko... choć w tym temacie też mnie zadziwiacie! xD


Joleen :*