♥ Rozdział II ♥

- Jean! Kto cię tu kurna zapraszał?! - warknąłem wściekły. Armin, Mikasa i żołnierze z naszego rocznika urządzili małą zabawę przy ognisku. Z tego, co wiedziałem, przyniesiony alkohol był chyba skradziony dowódcom, ale nikt się tym zbytnio nie przejmował. Christa i Ymir grały na gitarach, a reszta upijała się mocnym trunkiem, śpiewała i tańczyła. Było naprawdę miło, ale jak zwykle Jean musiał odstawiać jakąś szopkę. Jak on mnie wkurza…

- Armin wspominał coś, że przychodzą wszyscy młodzi kadeci, którzy żyją i chcą oblać udaną misję, więc pomyślałem, że wpadnę się napić - odparł, popijając napój z kufla. - A tak w ogóle, widziałeś Mikasę?

- Następnym razem ja zajmę się zaproszeniami... - mruknąłem, ignorując go.

- Jaeger! Słyszysz, co się do ciebie mówi?! - wkurzył się i szarpnął mnie za ramię. Wyrwałem się i popchnąłem go. Chłopak wpadł na krzak i rozlał alkohol na swoje ubranie. Ten widok wywołał mój niekontrolowany, złośliwy uśmieszek. - Już nie żyjesz - wysyczał. Gdy już miał się na mnie rzucić z pięściami, znikąd pojawił się Armin.

- Chłopaki!! Uspokójcie się! - zawołał i stanął pomiędzy nas. - Dzisiaj żadnych kłótni! A poza tym, Jean lepiej już odstaw browca - zlustrował Kirstein’a wzrokiem.

- No dobra, kumam... - odpuścił chłopak i odszedł w stronę ogniska. Wymieniliśmy spojrzenia z blondynem.

- Miałem nadzieję, że już pójdzie... - westchnął.

- Pytał o Mikasę... Może jej szuka? Ale po co? - patrzyłem, jak przechodził między ludźmi. Nagle Armin się spiął. - Co jest? Nie wiem o czymś? - chłopak pokręcił przecząco głową. Obserwowaliśmy dalej bawiących się ludzi. Nagle zaschło mi w gardle. - Muszę się napić… Chcesz coś, Armin? - zaproponowałem.

- Nie, dzięki. Pójdę poszukać Mikasę - powiedział i odszedł w tłum. Zwróciłem się w stronę beczki z piwem, przy której stał wysoki, przypakowany blondyn.

- Cześć Reiner - przywitałem się.

- Hej, Eren. Co słychać? - gdy sięgnąłem po kufel, chłopak wyręczył mnie i nalał nam obu trunku do pełna. - Trzymaj.

- Dzięki.

- Zdrowie, za dzielnych żołnierzy! - wzniósł toast.

- Zdrowie - stuknęliśmy się kuflami i zaczęliśmy pić. Wypiłem trzy piwa a Reiner sześć. - Wow, nieźle - pochwaliłem, już nieco wstawiony.

- He he... Już wymiękasz? - zaśmiał się.

- Już późno i trzeba zacząć sprzątać ten bajzel... - wymigałem się.

- Racja - kiwnął. Oparłem się o drzewo i dopiłem resztkę alkoholu, jaka została mi w kuflu. Ciepło żarzącego ogniska, śmiech przyjaciół, muzyka... Czego więcej brak? - pomyślałem, ciesząc się chwilą.

- UWAGA! Generał Erwin i Kapral się zbliżają!! - usłyszeliśmy wołanie Conniego. Wszyscy szybko zaczęli gasić ognisko i zabierać rzeczy po zabawie. Odstawiłem kufel na ścięty pień za mną. Gdy się odwróciłem, było okropnie ciemno, a ludzie jakby wyparowali. Zostałem sam. Co teraz?! W którą stronę mam pójść?! Gdzie są wszyscy?! - spanikowałem. Polana obok lasu, w której robiliśmy ognisko stała się strasznie cicha. W oddali dostrzegłem światło od pochodni. To oni! Wrócili po mnie! - ucieszyłem się, ale moja nadzieja jak szybko się pojawiła, tak samo szybko zniknęła. Pospiesznie ukryłem się za dużym drzewem, a serce podeszło mi do gardła. O nie…

- … jakieś głosy i śmiechy - usłyszałem Erwina. Wiedziałem, że dowódca miał towarzystwo. Oby to nie był kapral… - modliłem się w duchu.

- No i co, Erwin? Nikogo tu nie ma - rzekł niski, znajomy głos.

- Mówię ci, Levi, coś się tu działo. Widziałem światło... - Tak, to na sto procent Erwin i Rivaille... Zasłoniłem dłonią usta, aby nie wydać jakiegokolwiek dźwięku. Czułem zimny pot, spływający po moich plecach. Tak bardzo się bałem...

- Może to tylko dzieciaki… - rzekł blondyn, który chciał się już wycofywać.

- Może... Wracajmy - oznajmił kapral. Powoli moje ciało się rozluźniało. Och! Dzięki ci Panie! - zawołałem w myślach. - Czekaj, Erwin - Rivaille nagle przystanął. - Czujesz to? - po chwili usłyszałem kroki. Kątem oka zauważyłem, że Levi kucnął przy stercie drewna i je dotknął. - Jeszcze ciepłe... Pieprzone dzieciaki urządziły sobie ognisko! - warknął zirytowany, na co cicho przełknąłem ślinę.

- Co zrobimy? - zapytał drugi i skrzyżował ręce na piersi.

- Już ja się nimi zajmę… - syknął złowieszczo ciemnowłosy.

- No weź przestań, Levi. Przecież nic się takiego nie stało...

- Słucham?! - fuknął niższy.

- Mówię, żebyś im trochę odpuścił. Pewnie się cieszyli udaną misją i może ostatnimi wspólnymi chwilami.

- Erwin, dyscyplina musi być! - wypowiedział swoje motto Rivaille.

- Ach… jak chcesz - westchnął mężczyzna. Nie wiem czemu, ale wręcz gotowałem się ze śmiechu. ,,Dyscyplina musi być”, a Twoje drugie motto to: ,,Myj rączki po każdej czynności. I to bardzo dokładnie!”. Bycie pijanym w tamtej sytuacji nie pomagało. I właśnie wtedy usłyszałem dźwięk łamanego pod moją nogą drewna... NIE!! Oby tego nie słyszeli!

- Słyszałeś? - zapytał Erwin.

- Czuję tutaj jakiegoś szczura... - powiedział z zacięciem Rivaille. Kurna! Co teraz?! Mam dwa wyjścia. Albo ucieknę albo będę się tu ukrywał aż mnie wywęszą… - zagryzłem dolną wargę. Chyba, że… będę grał na zwłokę - olśniło mnie. Co mam do stracenia? I tak by mnie złapali… - wziąłem głęboki wdech i wyszedłem zza drzewa. Ujrzałem dwóch mężczyzn. Dowódca Erwin- blondyn o niebieskich oczach, spoglądał na mnie ze zdziwieniem, a kapral Rivaille był w pozycji do nagłego ataku, trzymając dłonie na rękojeściach swoich mieczy. Gdy mnie zobaczył, skrzywił się i wyprostował.

- Co tu robisz Eren? - zapytał wyższy.

- D-Dobry wieczór... No, bo... ja chciałem się przejść, a im dalej w las tym gorzej no i... - gadałem jakieś brednie. W mojej głowie brzmiało to lepiej… - nie mogłem spojrzeć na kaprala.

- No i? - dociekał ciemnowłosy. Czułem jego pilny wzrok na sobie.

- … zgubiłem się - czułem się zażenowany i było mi wstyd za to kłamstwo, ale mogli uznać to za prawdę. Głupi, nieostrożny i niedojrzały pół-człowiek... To była moja jedyna szansa. Błagam uwierzcie mi w to kłamstwo… - spojrzałem błagalnie na dowódcę Erwina. W jego oczach widziałem zrozumienie i przyjaźń, nie to co u kaprala...

- Każdy… - zaczął wyższy.

- Łżesz jak pies - przejrzał mnie niebieskooki. Erwin spojrzał na niego z lekkim zdziwieniem, a ja myślałem, że zapadnę się pod ziemię. - Od razu coś mi tu nie pasowało, a ta twoja bajeczka… - prychnął - Godna pożałowania. Nawet nie mogłeś porządnie skłamać! Ciągle patrzyłeś na boki albo w ziemię! Od razu dało się wyczytać, że kłamiesz! - z jednej strony było mi wstyd, ale z drugiej nauczyłem się czegoś przydatnego... - Teraz najważniejsze - kto tu był i co tutaj się działo przed paroma minutami? - zapytał ostatecznie. Nie odpowiedziałem i spuściłem lekko głowę. Powiedzieć mu? Mam wsypać kumpli? Nie mogę tego zrobić! Kto wie, co wymyśli ten facet? - Odpowiadaj gnojku! - warknął na mnie wkurzony.

- Levi, uspokój się - odezwał się jasnowłosy.

- Nie jestem tobą, Erwin! Nie będę tolerował takich zachowań! - zwrócił się do niego. - Daję ci okazję do zrehabilitowania się. Kto jeszcze tu był? Odpowiadaj! - rzekł do mnie.

- Tylko ja, sir - odpowiedziałem cicho.

- Tsk! Uparty bachor... Jak chcesz. W takim razie pomyślę nad surową karą dla ciebie - odparł Rivaille i odwrócił się na pięcie. Aż mnie ciarki przeszły na myśl o tej „surowej karze”.

- Wracajmy. Chodź Eren - zwrócił się do mnie Erwin. Czułem wstyd i sfrustrowanie. Przez całą drogę z powrotem nie odezwałem się słówkiem, pogrążony w zamyślaniu. Czy nie lepiej było siedzieć cicho i poczekać aż odejdą? Ale jak bym wrócił? - zerknąłem na Leviego. Czy to, co mówił po południu… naprawdę miało miejsce? Może to był jednak tylko sen?

*****

Ohayo!~

Kolejna notka ode mnie :) Dzisiaj po kolejny obejrzałam całe Shingeki no Kyojin z moją siostrą! Boże, jak ja uwielbiam Leviego… <3 (niestety moja siostra nie podziela zafascynowania kapralem… chyba jest tytanem xd). Zauważyłam kilka nowych faktów, które mi pomogą przy dalszym pisaniu, z czego bardzo się cieszę. I teraz moja opinia na temat relacji Eren x Levi - ich naprawdę coś łączy :D Wiedziałam już o tym od dawna, ale... teraz jakoś znowu obejrzałam to anime i potwierdzam. Oni są tacy sweet! >.<

Mikasa też jest super! :) Podziwiam jej „miłość” do Erena. Potrafiła poświęcić dla niego wszystko… Ale to Levi zawsze go ratował ;)

Ciekawą relację mają też Marco i Jean albo Jean i… Armin. Lub jeszcze inaczej (hetero) Jean i Mikasa. Ja tak szczerze to wolę tą ostatnią ^^  W moim opowiadaniu będę chciała kontynuować ten związek. „A tak w ogóle to widziałeś Mikasę?” He he ^^ tak, tak. Możecie się czegoś spodziewać (mały spoiler) ;D

Do bloga: Jeżeli ktoś był tu przed rozdziałem 1, to może zauważył pewne zmiany na blogu ^^ Tak, chciałam się postarać i podrasowałam trochę blog. Mam nadzieję, że teraz będzie wygodniejszy + poprawiłam błędy, tak na przyszłość.

Póki mam ferie to będę dodawać tak co 1 lub 2 dni, ale muszę się dużo uczyć, więc potem zobaczymy co to będzie. Myślę, że będę dodawać post co piątek lub co weekend.

Coś ode mnie: Proszę, jeżeli ktoś przeczytał choć te 2 rozdziały… Napisz co myślisz! Kiedy sobie tak siedziałam, przeszła mi przez głowę myśl - głupia, po co chcesz dodawać jakieś posty? Nikt tego czytać nie będzie! Nawet nie będą tu wchodzić! Oni chcą jakieś Hard Yaoi, a nie…! - więc naprawdę jeżeli chcielibyście mnie wesprzeć to byłoby naprawdę miło.

A co do tego Hard Yaoi… Powiem tak, jestem za tym żeby bohaterowie się w sobie zakochali, a potem do czegoś doszło (i to często *///.///*) , więc musicie uzbroić się w cierpliwość, bo zaręczam będzie warto ^^

Ale się rozpisałam xd. Jeżeli przeczytaliście to do końca… Arigatou!! Jak to mówi Mamoru - Sank You! Ale jeśli pominęliście, to i tak fajnie, że zajrzeliście :)

Joleen :*