♥ Rozdział V ♥

Wszedłem po schodach na wyższe piętro, gdzie znajdowały się pokoje sypialne. Problem w tym, że nie miałem bladego pojęcia, który pokój jest kaprala ani czy to na pewno to piętro... Potarłem twarz i przejechałem wzrokiem po wszystkich drzwiach. Nawet przeszedłem się przez cały hall. No nic, muszę poprosić Petrę o pomoc… - pomyślałem i zacząłem już schodzić po pierwszych stopniach schodów.

- A ty gdzie się wybierasz, żółtodziobie? - usłyszałem za sobą głos Rivaille. Zwróciłem się w jego stronę. Stał w pozycji z jedną ręką na biodrze. Miał na sobie jedynie białą koszulę, czarne spodnie i te same buty, co ubierał do munduru. Przy świetle świec jego poświata była niezwykle tajemnicza i czarująca… Kapral lekko zmarszczył brwi. - Masz dla siebie jakąś pościel? - nie odpowiadałem przez chwilę, tyko wpatrywałem się w niego. Idioto! Obudź się!

- Nie, sir… - bąknąłem w końcu. Kiedy patrzę na kaprala… coś dziwnego się ze mną dzieje. Z jednej strony czuję strach, ale z drugiej… pragnę spędzać z nim czas i dowiedzieć się o nim więcej...

-Trzymaj - usłyszałem niespodziewanie. Levi znajdował się tuż obok z białą, puchową poduszką oraz kocem w rękach. - Za mną - zeszliśmy na sam dół, gdzie znajdowały się piwnice. Poczułem chłód, owiewający moje ramiona. Przeszły mnie nieprzyjemne dreszcze. Było tam o wiele zimniej niż na górze oraz unosił się dziwny zapach...

Kapral, idąc zapalał przymocowane do ścian pochodnie. Nie wiedziałem czy wolałbym, żeby było zapalone światło i patrzeć na otaczające mnie mury, czy żebym zagubił się w otaczających ciemnościach i smrodzie. Przeszliśmy jeszcze kawałek i wtedy Levi przystanął. Spojrzałem na celę, której się przyglądał. - To tu. Wchodź - nakazał. Powoli stawiałem kolejne kroki pełne obawy i niechęci. Kapral zmarszczył brwi oraz złapał mnie za ramię i popchnął do środka. Gdy się obejrzałem, Rivaille zamknął drzwi celi z cichym piskiem. Po tym wyjął klucze z kieszeni spodni i przekręcił zamek.

- Zamyka mnie kapral?! - spanikowałem.

- Chyba nie sądziłeś, że zostawię cię tu z otwartymi drzwiami… - zadrwił.

- Proszę, nie! -Levi spojrzał mi w oczy.

- Nie ufam ci. Tym bardziej, że ostatnio zawiodłem się na tobie za kłamstwa. Odbędziesz swoją karę - dodał ostro. Poczułem ból w piersi. „Nie ufam ci”, to samo powiedział, kiedy byłem kilka dni przed rozprawą... Rivaille zapewniał Erwina o tym, że to on się mnie podejmie i zabije gdy coś pójdzie nie tak. A po rozprawie straciłem prawo głosu, byłem całkowicie podporządkowany jemu. - Idź spać. Jutro czeka cię pracowity dzień... - rzekł tajemniczo i odszedł. Rozłożyłem poduszkę i koce na łóżku i rozejrzałem się po wnętrzu. Było w nim tylko łóżko i okno zabezpieczone kratami. Po prostu luksus… - zadrwiłem i położyłem się, po czym usłyszałem skrzypnięcie. Wyjrzałem przez okno. Ujrzałem ciemno granatowe niebo i księżyc w pełni. Przypomniały mi się szczęśliwe chwile z rodziną i moją matką. Poczułem się senny i chwilę później zasnąłem.

***

Kiedy otworzyłem oczy. Znowu byłem dziesięcioletnim chłopcem. Tak, jakbym się cofnął w czasie. Czarną pustkę wypełnił obraz mojego starego domu w Shiganshinie. Moje serce zabiło mocniej. Mój dom! Mój dom nie jest zniszczony! A jeśli… - pomyślałem, a iskra nadziei wkradła się do mojego umysłu i serca. Szybko zerwałem się biegiem do środka. Gdy otworzyłem drzwi, moim oczom ukazał się istny raj. Widziałem moją matkę, która razem z małą Mikasą przygotowywały obiad oraz siedzącego przy stole ojca. W moim sercu nagromadziło się tyle uczuć opisujących niezmierzone szczęście i ulgę. Oni żyją… Są tu… i ja też!

- Kaasan! - zawołałem, ale z moich ust wyszedł jedynie szept. Matka odwróciła się w moją stronę. Ujrzałem jej dobrą twarz, ciemne oczy i włosy związane z boku. To ona…!

- Eren… - szepnęła i uśmiechnęła się do mnie. Łzy napłynęły mi do oczu. Matka wyciągnęła do mnie ręce. Zadrżałem i zacząłem do niej biec. Biegłem z całych sił, ale nie mogłem się poruszyć więcej niż jeden centymetr. To było bardzo frustrujące. Tak bardzo chciałem przytulić moją mamę, poczuć jak głaszcze mnie po głowie i wypowiada moje imię... Wtulić się w jej ciało i opiekować się nią już zawsze, ale... nie mogłem się ruszyć. Mina kobiety zmieniła się na zatroskaną.

- E-Eren… Chodź do mnie… - była zdezorientowana.

- Mamo! Mamo! Ja… nie mogę… nie mogę się ruszyć…! - wołałem zdenerwowany. Spojrzałem w jej oczy. Zaczęła do mnie podchodzi… i wtedy, stało się. Mój dom zapadł się sekundę później. Coś dużego przygniotło moje ciało i upadłem. Kiedy spojrzałem w górę, zobaczyłem to, co pięć lat temu. Ten sam tytan podnosił moją matkę, a ona próbowała się wyrwać. Znowu miałem piętnaście la. Zobaczyłem, że mam swoje miecze do trójwymiarowego manewru. Wyjąłem je i rzuciłem się na tytana.

- ZOSTAW JĄ!! - wydarłem się, ale on nie zwracał na mnie uwagi. Przysunął ciało kobiety do ust i przeraźliwie się uśmiechnął, gdy ją pożarł. - NIEEE!! - Mogłem ją uratować! Znowu to samo! Zabiję go! Zabiję ich wszystkich! Co do jednego tytana!

***

Obudziłem się nagle i wziąłem kilka szybkich wdechów. Serce biło mi jak szalone. Cały się trząsłem i czułem kropelki potu na czole. Boże, gdzie ja jestem?! - myślałem, rozglądając się nerwowo. Jestem w celi, w zamku, razem z oddziałem. To był tylko koszmar. Nazywam się… Eren Jaeger. I obiecuję ci, mamo… że zabiję wszystkich tytanów. - uspokoiłem się powoli. Wiedziałem, że te koszmary się tak szybko nie skończą. Póki tytani chodzili po tej ziemi, moja matka nigdy nie zazna spokoju, a ja wraz z nią. Obiecałem… obiecałem jej, że zabiję… - poczułem, jak łzy spływają po moich policzkach. Łzy bólu, strachu i nienawiści. Pomszczę. Pomszczę moją matkę i mój dom...

*****

Ohayo Minna! ^^

Dzisiejszy rozdział trochę smutny i... krótki. Z okazji zbliżających się Walentynek zaczęłam pisać specjalny one-shot. Odbiega trochę od głównego opowiadania, ale to wciąż Levi i Eren (a miałam się uczyć...) ^^

Joleen :*