Rozdział XXVIII

„Lost in the Darkness”                           UWAGA+16!!!

Kiedy się ocknąłem, znajdowałem się w łóżku, na strychu. Zamrugałem kilkakrotnie i spojrzałem na zegar. Było tuż przed szóstą. Zza zasłoniętych żaluzji do pomieszczenia wpadały delikatne promienie bardzo rzadko spotykanego w tym mieście oraz tej porze roku słońca. Przetarłem oczy i spojrzałem na swoje dłonie. To był... sen? Wczorajsza konwersacja z Levim oraz jego propozycja...- czułem rozszerzające się ciepło na moich policzkach. Całowaliśmy się... Rivaille i ja...- na wspomnienie o jego wargach aż zakręciło mi się w głowie. Nie. To musiał być sen.- westchnąłem i wstałem kierując się do łazienki na poranną toaletę. Gdy skończyłem się ubierać było trochę za wcześnie do wyjścia, dlatego zszedłem na dół. Nagle przed moimi oczami pojawił się czarnowłosy w szarym, wełnistym golfie i przylegających, ciemnobrązowych spodniach.
- O-Ohayo... Levi-san.- przywitałem się nieco zawstydzony.
- Jesteś już gotowy? Świetnie. Zrobiłem śniadanie.- oznajmił mężczyzna bez cienia zmieszania jakie odczuwałem bardzo wyraźnie. Skierowaliśmy się do jadalni. Rivaille położył przede mną ciemnogranatową miseczkę.
- Wczoraj Verde przywiozła z zakupów trochę owoców. Uznałem, że nadadzą się na zdrową owsiankę. Wsuwaj.- rzekł popijając swoją aromatyczną kawę i przysuwając gazety, leżące na stole do siebie.
- Sam pan to zrobił?- zdziwiłem się. Nigdy wcześniej nic nie gotował. Zwłaszcza dla mnie...
- A widzisz tu kogoś innego?- mruknął i zaczął przeglądać swoją prasę. W tym czasie wziąłem łyżkę w dłoń oraz spróbowałem ciepłej owsianki.
- Jest pyszna!- pochwaliłem szczerze. Mieszanka leśnych, słodkich owoców bardzo mi smakowała.
- Na zdrowie.- odrzekł Levi. Dokończyłem danie oraz umyłem naczynia. Kiedy zbierałem swoje rzeczy, w pewnym momencie poczułem na sobie nieustępliwy wzrok Rivaille.
- Cz-Czy coś się stało?- zapytałem go.
- Wciąż chcesz to zrobić?- mężczyzna odpowiedział pytaniem na pytanie.
- Słucham? Co zrobić?- zmarszczyłem brwi. Czarnowłosy dwoma zwinnymi susami pokonał odległość między nami oraz przyparł mnie do ściany.
- E-Eh...?!- spojrzałem w kobaltowe tęczówki.
- Będziesz się teraz zgrywał? Nie powiesz mi, że już się poddałeś.- mruknął Levi z cieniem uśmiechu na twarzy.
- J-Ja...
- Potrzebujesz małego przypomnienia ze wczorajszego wieczoru? W porządku.- Rivaille pochylił się i złączył swoje usta z moimi. Rozpłynąłem się pod wpływem jego dotyku. Smak chłodnych warg, niebezpieczna bliskość, odurzający zapach... doprowadzały mnie do szału. Gdy Levi pogłębił nasz pocałunek, jęknąłem cicho i wczepiłem palce w kruczoczarne włosy, aby znalazł się jeszcze bliżej mnie. Chciałem go poznać. Całą duszę oraz ciało... Poznać je najlepiej ze wszystkich. Nauczyć się ich na pamięć...
- Spóźnisz się do szkoły.- szepnął mi w pewnej chwili do ucha. Zadrżałem słysząc głos Rivaille tak blisko, jak jeszcze nigdy wcześniej.
- Ehmm... Ja... Etto...- nie mogłem sklecić zdania w spójną całość.
- Dzisiaj wieczorem... chcę, żebyś przyszedł do mojego pokoju...- poinformował dotykając mojej dłoni. Poczułem jak policzki czerwienią się, a serce bije coraz głośniej i szybciej.
- Chyba, że się wystraszyłeś...- dodał z nutą rozbawienia.
- N-Nie...!- odparłem pospiesznie. Moje całe ciało drżało. Nie mogłem uwierzyć, że to wszystko działo się naprawdę.
- W takim razie, do wieczora.- powiedział muskając płatek mojego ucha.

***

- ...en! Eren! Słuchasz mnie, czy śpisz?!- spojrzałem na poirytowanego Springera.
- Eh? Sorki, trochę zamuliłem...- przyznałem się.
- Nic nowego. Słuchaj! Niedługo w naszej szkole odbędzie się bal jesienny. Zaprosiłeś już Cristę?- zapytał mnie Connie z zadziornym uśmiechem.
- Bal jesienny? Na czym to polega?- Pierwsze słyszę o jakimś przyjęciu...
- Taka uroczystość związana z rocznicą założenia szkoły i takie tam... Nieważne! Wiesz co jest najważniejsze?! Pary! "Kto, z kim i dlaczego?"- chłopak klasnął w ręce i potarł je ochoczo.
- Nie czaję. Kogo to obchodzi? Każdy niech idzie z kim chce...- skrzyżowałem spojrzenia z wchodzącym do sali blondynem o błękitnych, smutnych oczach. Jak zwykle odwrócił ode mnie wzrok oraz usiadł na swoje miejsce. Armin... Muszę z nim porozmawiać, przeprosić...
- Forest! Skup się! Jeszcze nie skończyłem!- zawołał Connie machając do mnie ręką. Z powrotem zwróciłem uwagę na brązowookiego.
- Po tym całym balu idziemy całą paczką na "afterparty", wchodzisz w to?- puścił do mnie oko.
- Pewnie. Co będziemy robić?- zapytałem rozsiadając się wygodniej na krześle.
- Grać w szachy! Proszę cię, rusz głową!- parsknął Connie.
- Chyba nie zamierzasz znowu pić...- mruknąłem patrząc na niego podejrzliwie.
- Przygotowałem o wiele lepsze rozrywki! No ale najpierw trzeba się złożyć na prowiant, rozumiesz Romeo?- szturchnął mnie łokciem w bok i wstał, gdy profesor wszedł do klasy.
- Liczymy na ciebie!- powiedział na koniec i usiadł w swojej ławce. "Afterparty"... tak?

***

- B-Bal jesienny? Dlaczego pytasz?- zapytała Crista trzepocząc ciemnymi rzęsami.
- Connie mówił ci co planuje?- chciałem dowiedzieć się więcej o tych jego "rozrywkach".
- Eh? Faktycznie... zapraszał mnie na... Jak on to ujął? "Afterparty"? Każdy ma się złożyć... Najprawdopodobniej na alkohol.
- Nie powiedział nic więcej?- zdziwiłem się. Blondynka potrząsnęła przecząco głową.
- Kurde... Co on planuje...- mruknąłem rozmyślając.
- A-A propos balu... To... Może pójdziemy... Ra-Razem...?- zaproponowała. Spojrzałem na jej zarumienione policzki i nieśmiałe spojrzenie. Nie spodziewałem się, że to właśnie ona podejmie kroki... Wciąż jeszcze z nią nie porozmawiałem na temat moich uczuć... Na razie niech tak zostanie. Powiem jej... jutro.- postanowiłem w myślach.
- Nie wiem, czy uda mi się przyjść na przyjęcie.
- C-Co? Dlaczego?- zmartwiła się.
- Bez zgody Leviego nigdzie nie mogę się ruszyć... Musiałbym go poprosić.- westchnąłem z lekkim uśmiechem. Crista przyglądała mi się bacznie.
- Lubisz go?- zaskoczyła mnie tym pytaniem.
- C-Co?!- Zareagowałem zbyt pochopnie!- skarciłem się w myślach.
- To znaczy... Myślę, że... Levi-san jest bohaterem.- próbowałem załagodzić sytuację.
- Bohaterem?- zmarszczyła jasne brwi dziewczyna.
- Uratował mnie... W najgorszym z możliwych życiowych dołków. Bezinteresownie się mną zaopiekował. Dał mi nadzieję na lepsze życie.- opowiedziałem wspominając nasze pierwsze spotkanie.
- Widać, że naprawdę zależy ci na nim. Szanujesz go. Niektórzy czasem nie potrafią docenić nawet tego.- odparła blondynka.
- Jak mógłbym nie być mu wdzięczny?! Płaci za moją szkołę, jedzenie, ubrania... Wziął za mnie pełną odpowiedzialność! Nie mogłem trafić lepiej!- szeroki uśmiech sam pojawił się na moich ustach.
- A-Ach... Wybacz. Zanudzam cię pewnie.- podrapałem się po karku.
- Wcale nie! Tak naprawdę, to się cieszę! Kiedy opowiadasz mi takie rzeczy... mogę cię jeszcze lepiej poznać i zrozumieć.- posłała mi swój anielski uśmiech. Dlaczego darzysz mnie tak mocnym uczuciem? Czemu właśnie ja?- myślałem patrząc na błękitnooką.
- Do jutra!- pomachała mi na pożegnanie. Odprowadziłem ją wzrokiem, a następnie wziąłem głęboki wdech. Czułem jak puls mi przyspieszył, a podekscytowanie znacząco wzrosło. Pewnym krokiem udałem się w stronę czarnego auta...



*****

Ohayo~!


Krótka przerwa w pisaniu/wstawianiu Lost'a (Spokojnie, weny na razie nie brakuje. Gorzej z czasem...). Mam teraz sporo rzeczy na głowie. Dodatkowo piszę trzy opowiadania naraz, więc nie jest mi łatwo... Proszę o wyrozumiałość i cierpliwość! ;)

Oto mały spoiler za zgodą Akashiego-sama ;D - w następnym rozdziale... Levi położy swoje łapy na znajomym Wam bruneciku! (zmieni się również ograniczenie wiekowe)
- Kouki?!- przeraża się Seijuurou.
- Nie, głuptasie! To nie to opowiadanie!- odpowiadam.
- Niechby tylko spróbował... Ten wstrętny karzełek... Pociąłbym mu ręce nożyczkami!- warczy z błyskiem w dwukolorowych tęczówkach.
- Hai, hai...- wzdycham z uśmiechem.


Joleen :*