Story Four

My Summer Vacation by Akashi Seijūrō

- No dalej, Furi! Musisz w końcu to zrobić! Czy nie tego właśnie chciałeś...?- usłyszałem w pewnym momencie. Kątem oka zobaczyłem trzech młodych chłopaków stojących niedaleko wody. Skojarzyłem, że byli z drużyny Seirin. Rezerwowi... tak?- próbowałem im się przyjrzeć. Jeden z nich był w żółtych kąpielówkach i miał ogoloną na łyso głowę, kolejny, nieco wyższy od pozostałych kolegów z ciemnymi oczami oraz kasztanowymi włosami postawionymi na żel, no i trzeci... "Furi"?- spojrzałem z zainteresowaniem na bruneta mojego wzrostu, o dużych, migdałowych oczach. Zniżyłem wzrok na jego zaróżowioną od ciepła skórę, a następnie ciemnoniebieskie kąpielówki. Był bardziej szczupły niż wysportowany i cały drżał podenerwowany, niczym mała chihuahua. Skąd ja go znam?- głowiłem się przez chwilę, po czym skarciłem za wpatrywanie się tak długo w mało znaczące istnienie na tej ziemi.
- J-Ja... Nie sądzę żeby to był dobry pomysł!- wydukał przerażony szatyn.
- Weź się w garść! Skoro Fukuda dał radę kogoś poderwać, to czemu tobie ma się nie udać?!- wsparł go na duchu łysy chłopak.
- Hej! Co to miało znaczyć?!- warknął brunet.
- A teraz zdradzimy ci nasze niezawodne gadki na podryw. Wybierzesz, którą będziesz  uważał za najodpowiedniejszą i zagadasz do tamtej dziewczyny w wodzie. Chyba niedługo będzie już wychodziła. Słuchaj uważnie, Furi! Oto nasze tajne teksty!- zawodnicy Seirin pochylili się w stronę brązowookiego.
- "Witaj piękna, wyglądasz niczym wodna nimfa. Mogę być twoim księciem?"- rzekł Fukuda z uśmiechem.
- A może coś ostrzejszego? "Twoje ciało niczym sprężyna, seksownie się wygina... Gorąca z ciebie dziewczyna!"- odparł Kawahara.
- Baka! Dziewczyny wolą romantyków! Powiedz: "Tyś mą królową, zauroczę cię piękną wymową!"
- Czytasz za dużo romansów średniowiecznych, dziadku! Powiedz, że niezła z niej sztuka i takiej jak ona długo się szuka!
- Cholera, idzie!- nagle z wody wyszła piękna, wysoka brunetka w czarnym, jednoczęściowym stroju z kuszącymi wycięciami po bokach.
- Powodzenia, Furi!- przyjaciele wypchnęli go w jej stronę. Chłopak prawie się wywrócił o własne nogi, a następnie znalazł tuż przed lekko zdziwioną nieznajomą.
- Cz-Cześć! Ma-Masz ciało niczym sprężyna, które się śmiało wygina... i niezła z ciebie sztuka, wszędzie się taką odszuka! T-To znaczy... Zostań moją nimfą, to znaczy królową...! No i zawstydzę cię swoją wymową!- nie mogłem powstrzymać głośnego parsknięcia, choć bardzo starałem się nie roześmiać...
- Co do tego ostatniego, to totalnie się z tobą zgadzam. Rozumiem, że chciałeś mi jakoś zaimponować, ale dam ci dobrą radę... Poćwicz swoją technikę, zanim uderzysz do jakiejś innej dziewczyny, dobrze?- powiedziała i odeszła z gracją w stronę swojego leżaka.
- Coś ty jej nagadał?!- zawołał Fukuda podbiegając do zawstydzonego szatyna.
- N-Nie wiem! Nie chcę o tym nawet myśleć!- zakrył zarumienioną twarz dłońmi. Nawet czubki jego uszu są czerwone...- znowu wpatrywałem się w "Furiego".
- Nie przejmuj się! Spróbujemy jeszcze raz! Spójrz na tamtą blondynkę!- wskazał Kawahara z determinacją w głosie.
- Nie! Proszę!!- zawołał brązowooki. Próbują na siłę znaleźć mu dziewczynę? Bezsens...- westchnąłem i oddałem się lekturze. Niestety nagle, z kurortu zaczęły wychodzić kolejne, hałaśliwe osoby. Pewnie byli na obiedzie, a teraz wrócili popływać.- pomyślałem odkładając książkę.
- Tsk...- syknąłem oraz wstałem z leżaka. Wtedy przypomniały mi się słowa Kotarou. W recepcji kurortu była możliwość wypożyczenia sprzętu do nurkowania, bądź wodnych środków transportu, takich jak kajaki, łódki lub rowery wodne. Usługa darmowa należała się gościom, za to inni plażowicze musieli zapłacić niedużą kwotę za skorzystanie. Po jakimś czasie zdobyłem niewielki kluczyk do kłódki biało-niebieskiego roweru wodnego. Zabrałem swoje rzeczy i udałem się na drewniany pomost. Skłoniłem się staremu rybakowi i minąłem go cicho, aby nie spłoszyć mu ryb. Potem dostałem się do miejsca postoju łodzi. Mocowałem się przez moment z łańcuchem, który był nieco zardzewiały. Po dłuższej chwili wszedłem zwinnie na pokład i położyłem swoje rzeczy w bezpiecznym, suchym miejscu. Następnie odpłynąłem nieco dalej od plaży. Kierowałem się bliżej wyspy, która znajdowała się na samym środku jeziora. Gdy dotarłem na wybrane miejsce i stwierdziłem, że było całkiem dogodne, wyciągnąłem książkę z torby i zacząłem czytać rozkoszując się śpiewem ptaków dochodzącym z lasu na wyspie oraz delikatnym wiatrem muskającym moją rozgrzaną skórę. Minęło trochę czasu. Szczerze powiedziawszy, straciłem rachubę i okazało się, iż tkwiłem tam dobre dwie godziny. Spojrzałem na niebo. Słońce kierowało się już ku zachodowi, a drobne białe chmurki goniły gwiazdę niczym baranki swego pasterza.
 - Chyba już najwyższa pora wracać...- postanowiłem odkładając książkę. Nagle wychwyciłem wzrokiem wzburzoną wodę. Spojrzałem w stronę fali. Kilkanaście metrów ode mnie, ktoś strasznie szamotał się w jeziorze. Po chwili zdałem sobie sprawę, że osoba się topiła i nie było nikogo innego w pobliżu. Krótki czas później widać było jedynie dłoń, która zniknęła pod taflę wody. W ciągu minuty dopłynąłem bliżej ofiary, a następnie chwiejnie wstałem na nogi oraz wskoczyłem do wody. Zanurkowałem. Oczy piekły mnie niemiłosiernie, ale przemogłem się i w końcu odszukałem wzrokiem osobę schodzącą coraz bardziej na dno. Przyspieszyłem swoje ruchy oraz wyciągnąłem rękę jak najdalej mogłem, aby dosięgnąć topiącego. No dalej! Proszę...!- udało mi się złapać za  jego nadgarstek. Pod palcami wyczułem słaby puls. Szybko przyciągnąłem osobę do siebie i spojrzałem na nieznajomego. To ten chłopak z plaży... Jak mu tam było... Feri? Ferbi?- myślałem płynąc ku powierzchni. Gdy zaczerpnąłem powietrza, skierowałem się do roweru i wciągnąłem go na pokład. Potem usiadłem przy nim i sprawdziłem mu oddech przysuwając policzek do jego twarzy. Nie oddychał. Zachowałem zimną krew oraz przypomniałem sobie zasady pierwszej pomocy, których uczyłem się kiedyś w szkole. Spojrzałem niepewnie na spokojną twarz bruneta. Cholera... Mój pierwszy pocałunek... Drogo mi za to zapłacisz... chłopcze.- pomyślałem z cieniem uśmiechu. Jedną dłonią uniosłem brodę szatyna, a dwoma palcami drugiej delikatnie zacisnąłem jego skrzydełka nosowe. Nabrałem powietrza do płuc, pochyliłem się nad nim i dotknąłem warg chłopaka swoimi. Następnie przekazałem mu potrzebny tlen. Dziwne uczucie... Jakbym całował zdechłą rybę... Różni się jedynie tym, że ma takie miękkie usta...- po kolejnym wdechu ratunkowym brązowooki obrócił głowę na bok i odkaszlnął. Z kącika ust zaczęła spływać mu stróżka wody. Niedługo później zaczął samodzielnie oddychać.
- Żyjesz? Wszystko w porządku?- zapytałem badając go wzrokiem. Chłopak otworzył oczy i spojrzał wprost na mnie.
- Ta-Jezu!!- krzyknął przerażony. Zmarszczyłem brwi.
- Coś cię bo-?
- A-A-Akashi... Seijuurou?!- zaczął się trząść.
- Widać, że nie masz żadnych urazów, ale... Odpowiedz na moje pytania.- szatyn kiwnął powoli wciąż patrząc na mnie jak na morskie widmo.
- Gdzie jesteś?
- Na plaży...
- Jak nazywa się twoja drużyna?
- Se-Seirin.
- Jaki sport trenujecie?
- Koszykówkę.
- W porządku. Widać, że z głową wszystko dobrze. Coś cię boli? Zraniłeś się gdzieś...?- pytałem skanując każdy, najmniejszy skrawek jego ciała.
- N-Nie. Nic mi nie jest... Uratowałeś mnie?
- Słucham?- nasze spojrzenia się skrzyżowały.
- To... To ty mnie uratowałeś?- jego oczy zabłyszczały niczym pierwsze gwiazdy na nocnym niebie. Dlaczego moje serce tak szybko bije? Nerwy? Adrenalina?
- Tak. To byłem ja.- odpowiedziałem spokojnie. Brunet zamrugał kilkakrotnie i wlepił we mnie swoje migdałowe ślepia. Ma takie długie rzęsy... i te oczy...- dotknąłem dłonią jego zarumienionego policzka, aby zetrzeć kciukiem spływającą po nim kropelkę wody.
- Etto...- szatyn nabrał żywych kolorów oraz uciekł ode mnie wzrokiem. Jedno słowo ciągle krążyło w  mojej głowie... Słodki.- zmrużyłem oczy.
- Mo-Możesz mnie już pu-puścić.- odezwał się nieśmiało. Jest tak... cholernie słodki. Jego reakcje i ten rumieniec... Ciekawe jak teraz smakują jego usta...- ponownie pochyliłem się nad brązowookim. Nasze twarze dzieliły milimetry. Czubkiem języka przejechałem po dolnej wardze chłopaka. Były zupełnie inne niż wcześniej. Ciepłe, kuszące... Tak delikatne... niczym płatki róż.- nagle szatyn odsunął mnie od siebie oraz zakrył moje usta dłonią. Zamrugałem zdziwiony i spojrzałem na niego. Był czerwony jak burak, kompletnie roztrzęsiony, a dłoń, którą trzymał na mojej twarzy drżała.
- Dlaczego...? Co...?- mówił jakby do siebie. Złapałem za nadgarstek bruneta. Cały aż podskoczył z zaskoczenia.
- Wracamy.- postanowiłem oraz usiadłem z przodu, aby zacząć kierować. Co to do cholery było?! Postradałem rozum do reszty?!- myślałem nerwowo. Musiałem jak najszybciej znaleźć się na plaży...



*****

Witajcie~! ;)


To się nazywa prawdziwy ratunek! ^^ Poukładany świat Akashiego-sama obrócił się o całe 180 stopni! Kim jest nieznajomy/znajomy Ferbi? XD Co robił sam w wodzie? Co tak naprawdę poczuł Akashi-sama?!
- Love is in the air~
- Zamknij się, Mayuzumi! Nie dostaniesz kolacji!- warczy czerwonowłosy.
- Hej! Hej! Uspokójcie się! Czy nie powinniśmy się cieszyć? Bo ja mam super zaciesz *,* Moje przewspaniałe AkaFuri...! <3
- Nie było arbuzów...- zauważył ze smutkiem Kouki.
- Spokojnie, w następnej części będą, razem z fajowym dodatkiem, na który wpadłam przed chwilą ^^


Joleen :*