Story Five

My Summer Vacation by Akashi Seijūrō

Kiedy dopłynęliśmy na ląd, kątem oka dostrzegłem, jak brunet zaczął się podnosić.
- Pomóc ci?- zapytałem odwracając się w jego stronę. Kiedy nasze oczy się spotkały, chłopak cały się zarumienił, stracił równowagę i wpadł do wody. Na szczęście byliśmy na pewnym gruncie...
- Nic ci nie jest?- Co on do cholery wyprawia?
- N-Nie! Ja... Ja muszę iść!!- nagle zerwał się biegiem w stronę kurortu. Dziwak...- westchnąłem i potarłem jeszcze wilgotne od wody czoło. Sam nie jestem lepszy...- podgryzłem dolną wargę. Odstawiłem rower na miejsce oraz zabezpieczyłem go łańcuchem. Następnie poszedłem się w ślady szatyna...

***

- Sei-chan! Gdzie się podziewałeś tyle czasu?!- dopadł mnie Reo, gdy zszedłem do baru. Budynek, w którym byliśmy zakwaterowani miał dwa piętra. Parter- recepcja i bar z kuchnią, pierwsze piętro- salony gier, drugie- pokoje sypialne z łazienkami. Wielokrotnie znajdowałem się w dogodniejszych miejscach z lepszymi warunkami, ale nie narzekałem. Czysto, schludnie i wygodnie. Kwalifikował się do moich standardowych wymagań. Po plaży poszedłem do pokoju, który dzieliłem z Reo. Wziąłem szybki prysznic oraz ubrałem swoją ciemną yukatę. W kurorcie panował zwyczaj, aby w czasie pobytu mieć ją na sobie. Pomogło mi to odprężyć się i poczuć jak w domu. Zamówiłem swoją ulubioną potrawę oraz obejrzałem pomieszczenie, w jakim się znajdowałem. Ciemne panele na ścianach, wentylatory stojące w każdym kącie, bar z trzema wysokimi krzesłami oraz parę roślin w kolorowych doniczkach. W barze znajdowało się też parę stolików z jasnego drewna. Przysiadłem się do jednego z nich, tuż przy oknie. Następnie spojrzałem na wyczekującego mojej rychłej odpowiedzi czarnowłosego w białej yukacie.
- Byłem na rowerze wodnym. Dopiero co wróciłem.- oznajmiłem ze spokojem.
- To niemożliwe! Posmarowałeś się jakimś filtrem?- zapytał podejrzliwie Mibuchi.
- Nie. Zapomniałem.- odpowiedziałem wprost.
- A-Ale Sei-chan!! Jesteś tak samo blady jak zawsze!- zauważył ciemnowłosy. Spojrzałem na swoje ręce. Ma rację...- wzruszyłem ramionami nie przejmując się zbytnio tym faktem. Po krótkiej chwili pojawiła się młoda kelnerka, która podała mi moją ulubioną zupą tofu.
- P-Proszę...- powiedziała. Kątem oka zdołałem wyłapać niewinny rumieniec na jej policzkach. Z pewnością jest tu nowa. Pracuje u ciotki, chciała zarobić "wakacyjne parę groszy"...- użyłem mocy mojego oka. Kiwnąłem do niej z grzecznym uśmiechem. Dziewczyna prawie dostała zawału i chwiejnym krokiem skierowała się na zaplecze. Dziewczęta w tych czasach nie potrafią ukrywać emocji...- westchnąłem biorąc łyżkę do ręki.
- Opowiesz mi coś o zawodach siatkówki?- poprosiłem przyjaciela wskazując na krzesło naprzeciwko. Reo przysiadł się i zaczął paplać jak najęty. W czasie jego monologu, zdążyłem jeszcze zamówić i zjeść mój ulubiony deser, który proponowałem ciemnowłosemu, ale buzia mu się nie zamykała. W pewnym momencie oparłem jedną rękę o brodę, a drugą mieszałem sorbet truskawkowy w kryształowym klosiku. Ten kolor... przypomina mi odcień rumieńców tego szatyna...
- Sei-chan?- spojrzałem na mojego zdziwionego towarzysza.
- Uśmiechasz się... To przez moją historię o arbuzach czy coś się stało?
- C-Co?- dopiero gdy zwrócił mi uwagę, zauważyłem, że kąciki moich ust lekko się unosiły. Dlaczego? Dlaczego nie mogę przestać o nim myśleć? Czyżbym...? Nie. To niedorzeczne. Ja, Akashi Seijuurou... zauroczony?
- Kagami!! Wyzywam cię na pojedynek!- usłyszałem hałasy dochodzące z góry.
- Idziemy?- zaproponował Reo z błyskiem w oczach. Zapłaciłem za posiłek (choć nie musiałem, ale jedzenie było zadziwiająco pyszne), a następnie skierowaliśmy się do salonu na piętrze. Kiedy otworzyliśmy drzwi... Ujrzałem prawdziwą Sodomę i Gomorę. Zresztą jak zwykle, gdy moi koledzy z Teikou znajdowali się wszyscy razem i to w jednym pomieszczeniu...
- Ty, ja i stół do ping ponga!!- zawołał Aomine ubrany w ciemnoniebieską yukatę we wzory, do zawodnika drużyny Seirin.
- Nie mam ochoty...- mruknął Kagami w brunatnym stroju. Siedział jakiś nadąsany spoglądając za okno.
- Tsk... To nie moja wina, że nie potrafisz grać w inne sporty niż koszykówka! To ja powinienem być obrażony! Przez ciebie nasza drużyna odpadła już w pierwszym meczu!- warknął Daiki.
- Odczep się! Skąd miałem niby to wiedzieć?! Jest piłka?- jest! Jest boisko?- jest! Jest siatka...?
- Ale nie rzuca się "do" czy "na" siatkę tylko NAD, ty skończony idioto!!- zawołał niebieskooki.
- Czepiasz się szczegółów...- odparł znudzony Taiga.
- Tetsu-kun~!!- zawołała Momoi obejmując Kuroko za szyję. Miała na sobie bladoróżową yukatę z pokaźnym dekoltem oraz włosy spięte w kok.
- Momoi-san... Co się stało?- zapytał ją niebieskowłosy.
- Tetsu-kun...! Ja... Ja....!!- szlochała w jego tors.
- Przegrałaś pusta lalo!- roześmiała się szatańsko trenerka Seirin w żółtym ubraniu.
- Co?! Jak to możliwe?! Przecież Momoi-san...!- zapytał dyskretnie Kawahara Hyuugę. Trójka jury siedziała razem na jasnej kanapie, po lewej stronie i wyglądała... tragicznie.
- Powinniście być wdzięczni, idioci! Uratowaliśmy wam życie! Gdyby trenerka nie wygrała, wszyscy skonalibyśmy na najbliższym treningu!!- wytłumaczył okularnik.
- Senpai... Dziękujemy i doceniamy wasze poświęcenie!!- zawołali uczniowie i skłonili im się nisko.
- Kasamatsu-senpai... Proszę...!- usłyszałem zduszony jęk. Po prawej, na podłodze leżał blondyn, a na nim siedział czarnowłosy i popijał ze spokojem swoją zieloną herbatę w glinianym kubku.
- Co tam mamroczesz? Od kiedy pamiętam, meble i ryby głosu nie mają!- powiedział z uśmiechem Yukio.
-  Senpai... nigdzie nie było arbuzów, ale przecież kupiłem mango-!
- Świetnie. Możesz je sobie wsadzić w...!
- Takao! Z czego tak rżysz?!- w drzwiach pojawili się Shintarou w ciemnozielonej yukacie oraz Takao w czarnej. Ciemnowłosy cały trząsł się ze śmiechu. Kiedy spojrzałem na chłopaka obok Kazunariego... również ogarnął mnie dobry nastrój. Midorima cały był czerwony. Dosłownie. Dodatkowo z włosami o specyficznym odcieniu...Wyglądał niczym dojrzała truskawka.
- C-Co... Pff! Czemu jesteś czerwony?!- zapytał Taiga chichocząc razem z Daikim.
- Shin-chan pomylił krem z oliwką, a potem zasnął na słońcu i stał się prawdziwą truskawką!- Takao z całych swoich sił próbował zachować powagę.
- To twoja wina! Gdybym miał swój przedmiot...!!- warknął na niego Shintarou.
- Mido-chin...- przy zielonookim stanął Atsushi w purpurowej yukacie. Po chwili oczekiwania, wyjął z kieszeni batonika i wcisnął Midorimie do dłoni.
- "Snikers"?!- zawołał okularnik przypatrując się fioletowowłosemu.
-... zjedz Snikersa, bo jak jesteś głodny, to zaczynasz gwiazdorzyć.- poradził Murasakibara z uśmiechem.
- Pff-! Hahaha! Już nie mogę...!- Takao wybuchnął śmiechem. Gdyby nie podtrzymujący go za ramiona Himuro, pewnie tarzałby się po podłodze.
 - Akashi!- przed moimi oczami pojawił się Kotarou razem z Nebuyą. Oboje byli w identycznych,  białych yukatach. Że też znaleźli odpowiedni rozmiar dla Eikichi...
- Yo!- przywitał się czarnoskóry.
- Dobry wieczór. Eikichi, masz jakąś dziwną, białą substancję na policzku.- wskazałem na jego prawy policzek.
- To bita śmietana.- odrzekł pozbywając się nieczystości kciukiem. Oby...
- Wygraliśmy zawody! Jesteś z nas dumny?- powiedział blondyn z iskierkami w zielonych oczach.
- Dobrze się spisaliście.- pogłaskałem Kotarou po jasnych włosach.
- Zaraz zaczynamy grę w karaoke! Dołączysz do nas?- poprosił mnie Hayama.
- Słabo śpiewam, ale chętnie z wami zostanę...- odrzekłem z łagodnym uśmiechem.
- Już nie bądź taki skromny! Nie znam jakiejkolwiek dziedziny, w której byłbyś "słaby"!- powiedział Reo puszczając do mnie oko.
- Ktoś powiedział KARAOKE?!- nagle Kise poderwał się w całej gotowości. Kasamatsu coś do niego krzyczał i wyzywał, ale chłopak był już w zupełnie innym świecie.
- O Boże...- jęknął ktoś widząc zapał Ryouty.
- Podzielimy się na dwie drużyny, które zostaną wybrane losowo.- oznajmił Kotarou kończąc wpisywać chętnych uczestników. Na wielkim ekranie wiszącego telewizora pojawił się napis: "Aomine vs. Kagami".
- Ha! Dajesz tygrysie!- złapał za mikrofon Daiki.
- Wylosowana piosenka... "Exciting Communication"!
- Oh yeah! Nasza nuta!- niebieskooki szturchnął czerwonowłosego w bok i zabrał go na parkiet. Reszta zebranych usiadła niedaleko oraz robiła za widownię. W pewnym momencie zorientowałem się, że szukałem wzrokiem młodego bruneta z drużyny Seirin. O dziwo, nie był obecny w salonie...
Minęło trochę czasu. Obserwowałem graczy w salonie dopóki ktoś z recepcji nie przyszedł i kazał nam się rozejść do pokoi, gdyż nadeszła cisza nocna. Pożegnaliśmy się i ruszyliśmy na piętro.
- Dobranoc, Sei-chan. Musimy dobrze się wyspać. Jutro wracamy do domu.- powiedział Mibuchi okrywając się kołdrą. Przed snem musiał oczywiście nakremować swoje "boskie ciało" drogim balsamem o ostrym zapachu kokosa... Na szczęście zdążyłem się już przyzwyczaić. Współczułem jedynie Kotarou, który musiał znosić towarzystwo Eikichi. Na samą myśl przeszły mnie dreszcze...
- Dobranoc, Reo.- zgasiliśmy lampki nocne. W pokoju zapanował mrok. Spojrzałem za otwarte na oścież okno. Niebo było całe usłane ciałami niebieskimi. Wyglądało, jakby ktoś na ciemnym płótnie namalował setki jasnych punkcików, łączących się niewidzialnymi nićmi w kształcie różnorakich konstelacji. Chwilę później powróciłem myślami do nieznajomego bruneta i jego miękkich ust. Cóż to musiała być za sceneria! Dwójka, w objęciu, na plaży, zachód słońca i ten pocałunek... Teraz się dziwisz dlaczego cię unika?- parsknąłem cicho. Od dwudziestu minut sen nie chciał mnie uraczyć, dlatego wpadłem na pomysł, aby się przewietrzyć. Zabrałem ze sobą parę sportowych butów, czarną koszulkę oraz jasne spodenki do biegania. Na palcach przeszedłem obok śpiącego czarnowłosego i skierowałem się do łazienki, gdzie pospiesznie się przebrałem. Gdy wyszedłem z pomieszczenia, na holu, tuż przy schodach znajdowały się otwarte drzwi od innego pokoju. Niech to...- przygryzłem dolną wargę i stanąłem przy drzwiach. Usłyszałem głosy, więc zajrzałem do środka.
-... mam cię przepraszać? Poza tym to nie moja wina! Trzeba było pomyśleć zanim zasnąłeś na słońcu!- zawołał Takao. Razem z Midorimą siedzieli na podłodze. Shinatrou miał zsuniętą yukatę z ramion, a Kazunari pochylał się za jego zaczerwienionymi plecami i smarował ciało zielonookiego jakimś kremem.
- Tsk! To piecze, nanodayo!!- warknął na chłopaka. W odpowiedzi Kazunari zachichotał cicho próbując powstrzymać się od kolejnego wybuchu głośnym śmiechem.
- Wybacz... Shin-chan...- powiedział po chwili. Już chciałem się ulotnić, gdy usłyszałem dziwny pomruk.
- Nee, gdzie mam cię jeszcze posmarować?- spytał zawadiacko Takao.
- Chyba żartujesz, nanodayo! Nie będziemy tutaj robić niczego podejrzanego, Pervertao!- odpowiedział Shintarou poprawiając swoje okulary. "Podejrzanego"? "P-Pervertao"?- zmarszczyłem brwi.
- Boisz się, że nas nakryją Shin-chan?- zerknąłem ponownie do środka. Zdębiałem widząc, jak czarnowłosy pocałował najpierw policzek, a następnie wargi Midorimy. Shinatrou... jest z Takao? Są razem?!- nie mogłem wyjść z osłupienia. Ostrożnie trafiłem do schodów i zacząłem powoli schodzić na dół. Co to ma znaczyć? Od kiedy...? Jak nie mogłem niczego zauważyć?!- z rozmyśleń oderwały mnie kolejne odgłosy. Tym razem dochodzące z kuchni. Podszedłem do ściany i wychyliłem się.
- Senpai...! Powiedz mi chociaż jeden dobry powód!- zawołał zdruzgotany Kise.
- Nie pasujemy do siebie! Zrozum to!- odwarknął Yukio i odtrącił jego dłonie, które spoczywały na ramionach niebieskookiego.
- Wytłumacz mi! Moim zdaniem jesteśmy idealnie dobrani!
- Tak? Sprawdziłem ostatnio ranking na twojej stronie! 60% fanek jest za twoim związkiem z Aomine, a 39.8% z Kuroko. Więc dla mnie zostaje jakieś 0.2%!
- O czym ty mówisz?!
- Już ty dobrze wiesz! Nie rób ze mnie idioty na twoim poziomie!
- Kasamatsu-senpai... Czy ty... Wchodziłeś na mój fanpage...?- zapytał zdziwiony blondyn.
- To nieistotne! Ważny jest twój związek z Aomine z Too i to, że obmacywał cię na moich oczach!- odparł niższy chłopak z grymasem na twarzy. Kise opadła szczęka.
- S-Senpai... Jesteś niesamowity!- objął go niespodziewanie Ryouta.
- OY!! Czy ty słuchasz co się do ciebie mówi?!- wrzasnął Yukio.
- Oczywiście! Właśnie pokazałeś mi jak bardzo jesteś o mnie zazdrosny i jak ci na mnie zależy!- ucieszył się model.
- Że co?!
- Kasamatsu-senpai... tak bardzo mi przykro! Obiecuję, że już nigdy cię nie zdradzę! Tak bardzo cię kocham...- powiedział i złączył ich usta w pocałunku. Ciemnowłosy próbował się odsunąć, ale po krótkiej chwili dał za wygraną oraz odwzajemnił czułość ukochanego. Ja tymczasem (z dawką kolejnego szoku) udałem się do wyjścia oraz próbowałem przyswoić szokujące informacje. Wyszedłem z budynku. Skierowałem się ku plaży, gdy nagle usłyszałem kroki. Skoczyłem w bok i schowałem się za krzaki. Moment... Dlaczego ciągle się ukrywam?- przeszło mi przez myśl, ale właśnie wtedy ujrzałem kapitana oraz trenerkę Seirin. Szli razem, tuż obok siebie. W jednej ręce chłopak trzymał siatkę z zakupami.
- Mam nadzieję, że tyle wystarczy. Ten Midorima... Z początku wydawał się mądrzejszy.- odezwał się Hyuuga.
- Ty też.- mruknęła brunetka.
- C-Co? O czym ty mówisz?- zapytał okularnik.
- Mimo tego, że wyznałeś mi swoje uczucia... ciągle gapiłeś się na Momoi!
- Wcale nie!- zaprzeczył przystając.
- Nie kłam! Śliniłeś się na jej widok!
- Bo jestem facetem! Nie to co moi koledzy-!- ugryzł się za język ciemnowłosy.
- Co masz na myśli?- zmarszczyła brwi Aida.
- N-Nic! Zupełnie nic! Po prostu chciałem powiedzieć, że... Momoi to bardzo ładna dziewczyna i ma duże...
- Hyuuga-kun! Hentai-!- Riko miała zamiar go uderzyć, ale chłopak ją powstrzymał.
- Daj mi dokończyć! Może i jest ładna i potrafi zawrócić w głowach, ale nie tak... Nie tak jak ty, Riko!
- E-Eh?- szatynka opuściła dłoń i spojrzała na kapitana.
- Zawładnęłaś moim światem. Nie przyznałbym ci się co czuję, skoro niczego bym do ciebie nie czuł! Jesteś jedyną osobą, z którą pragnę być w poważnym związku. Z żadną inną!- chwilę stali w milczeniu, cali czerwoni na twarzach.
- Hyuuga-kun...- odezwała się dziewczyna. Kiedy chłopak odważył się spojrzeć w jej stronę, brązowooka stanęła na palcach i musnęła ustami jego ciepły policzek. Potem oboje uśmiechnęli się do siebie i przytulili. W końcu!- pomyślałem wycofując się. Uśmiech zawitał również na mojej twarzy. Zaledwie na parę sekund, gdyż zauważyłem niedaleko plaży kolejne dwie postacie. To jest jakiś żart?- przeszło mi przez myśl, gdy oparłem się plecami o drzewo. Próbowałem rozpoznać nieznajomych, ale bałem się, że zostanę nakryty.
- Dlaczego mnie tutaj zaciągnąłeś, Kuroko?- rozpoznałem głos tego skończonego idioty- Kagamiego.
- Musimy poważnie porozmawiać... Nie zamierzam dłużej ciebie kryć.- odparł Tetsuya.
- O co ci chodzi?- zapytał Taiga.
- Mam dość tych kłamstw. Po prostu powiedzmy o nas reszcie.- C-Co?! Ty też, Tetsuya...?! Nie mów, że chodzisz z tym kretynem!!- szczerze się przejąłem.
- Nie wierzę...- powiedziałem niechcący z nadmiaru emocji.
- Słyszałeś to?- odezwał się czerwonowłosy. Świetnie... jeszcze tego mi brakowało! Zostać złapanym na podsłuchiwaniu!
- Nie próbuj zmieniać tematu, Kagami-kun.- odparł twardo Kuroko.
- Nie próbuję! Po prostu słyszałem czyjś głos... Halo? Jest tam kto?!- zawołał Taiga. Wychwyciłem odgłos zbliżających się w moją stronę kroków. Nie mam dokąd uciec... Mówi się trudno. Przy okazji spróbuję przemówić Tetsuyi do rozsądku.- już miałem wyjść z mojej kryjówki, kiedy ktoś mnie ubiegł...
- Tetsu, Kagami... Co tutaj robicie?- nagle, znikąd pojawił się Daiki.
- Nie strasz mnie tak, Aho!- walnął go w ramię czerwonooki.
- Rozmawiamy. A ty? Dlaczego tu jesteś?- spytał podejrzliwie Kuroko.
- Musiałem się wyrwać z łap Satsuki. Cały czas jest zdołowana tą przegraną... Poszedłem kupić jej ulubione wiśnie.- wskazał na pudełeczko owoców w ręce.
- To miłe z twojej strony.- pochwalił go niebieskowłosy.
- Dobrze się składa, że spotykamy się tutaj w trójkę. Mam dla was propozycję nie do odrzucenia!- uśmiechnął się zadziornie Aomine.
- Już się boję...- mruknął Taiga.
- Nie kupuję tego gówna o tym waszym "nie związku". Na pierwszy rzut oka widać, że się posuwacie jak napalone...!
- Do rzeczy, Aomine-kun.- uciął Tetsuya.
- Chcę się do was dołączyć. Tylko pomyślcie, co to by była za noc!
- N-Nasz trójka...? Razem?- nie mógł sobie zilustrować Kagami.
- Nie mówię o poważnym związku, tylko szybkim numerku w składziku w na miotły, a raczej gorącym trójkącie na mojej chacie. Potem tygrysek by nam coś upichcił i każdy rozejdzie się w swoją stronę. Plan idealny!
- Myślałem, że chodzisz z Kise...- odparł Kagami.
- Ile można kochać się z tą samą osobą? Poza tym, czy wyglądam na osobę pragnącą stałego związku? Nie obrażaj młodego ogiera!- prychnął Daiki.
- No więc? Jaka jest wasza odpowiedź?- to był najlepszy moment na ucieczkę. Szybko ulotniłem się i w końcu trafiłem na plażę. Kiedy stanąłem na piasku i poczułem zapach nocnego powietrza zmieszanego z wodą, od razu się uspokoiłem oraz odprężyłem. Ta noc nie mogła być dziwniejsza... Postanowiłem odłożyć myślenie na później. Założyłem słuchawki, włączyłem swojego iPod'a i zacząłem biec wzdłuż plaży. Pomimo mojego postanowienia, znowu przyłapałem się na rozmyślaniu o szatynie z czekoladowymi oczami. Dlaczego tak bardzo zależy mi na tym nieznajomym? Wcześniej nigdy tyle razy nie wspominałbym obcego chłopaka... Może to dlatego, że go uratowałem? Skradł mi mój pierwszy pocałunek, który tak naprawdę nie był pocałunkiem... I jak on się do cholery nazywał? Bo nie sądzę, że Ferbi...- w pewnym momencie spojrzałem w dal oraz dostrzegłem postać siedzącą na piasku, przy wodzie. Gdy osoba spojrzała na mnie, serce zabiło mi mocniej w piersi i przypomniałem sobie dosłownie wszystko.
- Kouki...



*****

Konbanwa~! <3


Uff! Zdążyłam to dzisiaj wstawić! ;P *ociera wilgotne czoło dłonią*
Jak to już zdradził Mayu-chan... "Can you feel the love tonight?" XD (czy jakoś tak ;P) Zakochane pary się ujawniły! :D (tak szczerze, to nie shippuję KiseKasa, no ale arbuz to arbuz ^^ ;D)
Pewnie zauważyliście (albo i nie xD), że zabrakło jednej parki, ale nie dałabym rady psychicznie jej opisać -,- więc załóżmy, że Murasakibara nie jest jeszcze pewien swoich uczuć. "Cukier czy Himuro? Cukier...? Himuro...? :O" (ja wybrałabym cukier, ale ciii! ^^)

Miałam mały problem z podzieleniem tej części, bo jak wiecie za tydzień wstawię już tą ostatnią... :'( Dlatego też tajemniczy dodatek, o którym wspominałam pojawi się dopiero w przyszły weekend... -,- Ale warto poczekać! ^^

PS. A Lost-Tost pojawi się już... jutro! ^^ ;D (co Wy na to? Hihi... ^^) Jedna osóbka mam nadzieję, że będzie wiedziała dlaczego ;)


Joleen :*