Rozdział XXXI

„Lost in the Darkness”                           UWAGA+16!!!

Od dobrych piętnastu minut waliłem w drzwi oraz wołałem o pomoc. Bezskutecznie. W końcu osunąłem się po chłodnej ścianie i przymknąłem znużone powieki. Miałem jedynie nadzieję, że Levi wkrótce po mnie przybędzie oraz zabierze z dala od wszelkich, szkolnych problemów... Siedziałem w zupełnych ciemnościach, bacznie nasłuchując najmniejszych odgłosów. Czułem dyskomfort oraz rosnący strach. Zacząłem rozmyślać o Jeanie. Dlaczego tak bardzo mnie nienawidzi?- to pytanie przewijało się mnóstwo razy w mojej głowie. Nagle przypominałem sobie jego stalowy uścisk i słowo, które wypowiedział z ociekającą furią. Zemsta. Tego właśnie pragnął. Tylko dlaczego? Skoro chciał się na mnie zemścić, to pewnie musiałem mu coś zrobić. Chociaż nie byłem tego do końca pewien. Zdążyłem już nieco poznać charakter mojego kolegi. Wredny, wulgarny, bezwzględny i mściwy. W dodatku nie myślał o żadnych konsekwencjach swoich działań. Wręcz prosił się o większe kłopoty niż zawieszenie na kilka dni. Nie przeszkadzał mu fakt, że mógł zostać surowo ukarany albo wyrzucony ze szkoły na dobre. I to wszystko tylko z mojego powodu...- przytuliłem kolana do klatki piersiowej. Co jeżeli posunie się dalej niż tylko zamknięcie mnie w magazynie? Wpadnie mu coś do głowy i... Wolę już nawet o tym nie myśleć.- po moim ciele przeszedł zimny, nieprzyjemny dreszcz. Co mam zrobić kiedy stąd wyjdę? Naskarżyć na niego u dyrektora? Powiedzieć Leviemu? A może wziąć sprawy w swoje ręce...?- westchnąłem i oparłem brodę o kolano. W pewnym momencie usłyszałem kroki. Jean?
- Eren...? Jesteś tam?- zapytał głos po drugiej stronie drzwi. Był bardzo niewyraźny, więc nie udało mi się rozpoznać osoby.
- Tak! To ja, Eren! Proszę, pomóż mi się stąd wydostać!- zawołałem podnosząc się i kierując w stronę drzwi.
- W porządku. Poczekaj chwilę.- odezwała się tajemnicza postać. Stwierdziłem, iż miała kobiecą barwę, więc najpierw pomyślałem o zmartwionej dziewczynie, z którą chodziłem. Jednak kilka minut później, drzwi otworzyły się na oścież i moim oczom ukazał się błękitnooki blondyn w szkolnym mundurku.
- Armin...?- zdziwiłem się widząc dawnego przyjaciela.
- Nic ci nie jest?- zapytał przyglądając mi się. Wyszedłem z ciasnego pomieszczenia oraz stanąłem obok chłopaka.
- Nie. Nic mi się nie stało. Co tutaj robisz?- Armin zamknął magazyn i schował klucz do kieszeni spodni.
- Kiedy skończyły się moje zajęcia, wpadłem na Cristę. Pytała, czy ciebie widziałem. Była naprawdę zmartwiona, więc postanowiliśmy rozdzielić się i ciebie poszukać. Przeszukaliśmy prawie całą szkołę i nie było po tobie ani śladu. Gdy w końcu zszedłem do sal gimnastycznych, zauważyłem wychodzącego z szatni Jeana. Wiedziałem, że coś było nie tak. W szatni zauważyłem twoje rzeczy, a potem domyśliłem się gdzie możesz być.- opowiedział niebieskooki.
- Dziękuję. Jesteś wielki, że mnie odnalazłeś. Naprawdę.- nasze spojrzenia się skrzyżowały. To moja szansa!
- Nee, Armin...- zacząłem mówić.
- Powinniśmy zgłosić to do dyrekcji...- rzekł kierując się do wyjścia.
- Co? Nie! Nie trzeba!- zaprzeczyłem pospiesznie. Chłopak spojrzał na mnie krzywo.
- O czym ty mówisz? Nie widzisz, że macie ze sobą na pieńku? Chcesz poczekać aż zrobi ci coś gorszego...?
- Ostatnio został zawieszony i nie przyniosło to żadnych efektów. Co zmieni fakt, że na niego nakabluję? Jeszcze bardziej go tym wkurzę.- skrzyżowałem ręce na piersi. Armin lustrował mnie swoim wzrokiem.
- W każdym razie, wolałbym to zgłosić...- odezwał się po chwili.
- Jaki masz problem?! Przecież powiedziałem, że tego nie zgłosimy!- warknąłem na niego ostro. Osz kurna... Znowu się kłócimy, a przecież miałem go przeprosić i wszystko wyjaśnić!
- Rób jak chcesz.- odparł oschle blondyn i szybkim krokiem ruszył przed siebie.
- Nie! Poczekaj, Armin...!- zawołałem za nim, ale uczeń zdążył już zniknąć z pola widzenia.

***

- Co tak długo?- zapytał mnie czarnowłosy, kiedy wsiadłem do samochodu.
- Rozmawiałem z Arminem.- po części była to prawda, jednak nie miałem ochoty ani zamiaru rozmawiać z mężczyzną o mało znaczącym incydencie z Jeanem.
- No i?- mruknął odpalając silnik.
- Znowu się pokłóciliśmy.- westchnąłem zapinając pas bezpieczeństwa.
- Tsk... Kiedy przestaniesz zachowywać się jak gówniarz?- syknął Rivaille wkładając papierosa do ust.
- Wcale nie zachowuję się jak gówniarz! To on zawinił!- zaprzeczyłem czując kolejną tamtego dnia falę gniewu.
- Nie tym tonem, młody. A teraz oświeć mnie. Co takiego zrobił?- tego nie przemyślałem. Tak naprawdę to wiedziałem, iż Armin chciał dobrze. Po prostu strach mnie obleciał i nie miałem pojęcia co począć. Na dodatek Levi zaczął mnie wypytywać...
- Mieliśmy inne zdanie... w pewnym temacie.- chciałem obejść tą konwersację jak najszybciej.
- Czyli...?- dopytywał ciemnowłosy.
- Chodzi o bal jesienny... Możemy odłożyć to na później? Nie chcę teraz o tym myśleć.- ugryzłem się w język. Znowu próbowałem go okłamać.
- Niech ci będzie. W takim razie, zastanowiłeś się gdzie chcesz iść?
- Eh?- zmarszczyłem brwi. Po chwili przypomniałem sobie naszą poranną rozmowę w łóżku.
- Szczerze, to nie mam na razie ochoty na jakieś szczególne wyjście. Możemy pojechać do domu i...- będziemy wylegiwać się w twoim wspaniałym łożu, dopóki nie wyciągnę od ciebie twojej niesamowitej, życiowej historii.
- W takim razie zjemy coś na mieście.- Levi nie pozwolił mi dokończyć. Po pewnym czasie zajechaliśmy na parking jakiegoś wysokiego budynku. Kiedy wyszliśmy z samochodu zauważyłem ogromny, podświetlony napis- "Hotel Eden", a pod nim widniały cztery, złote gwiazdki.
- Myślałem, że jedziemy coś zjeść...- zwróciłem się do Rivaille.
- Dokładnie. A później będziemy się kochać.- oznajmił mężczyzna, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie. Dla mnie, wręcz przeciwnie... Na moich policzkach zawitał krwawy rumieniec, a nogi zaczęły lekko drżeć.
- Cz-Czy w takiej kwestii nie powinieneś spytać także mnie o zdanie?- zapytałem stając tuż przy nim. Levi w odpowiedzi posłał mi jedynie godne politowania spojrzenie.
- Idziemy.- rzekł i zaprowadził mnie do środka. W recepcji, czarnowłosy prowadził rozmowę z pracowniczką na temat wolnych pokoi. Ja natomiast podziwiałem wystrój wnętrza. Już od wejścia powitała nas jasna łuna z kryształowych żyrandoli, które zwisały z sufitu. Cicha muzyka klasyczna rozbrzmiewała w pomieszczeniu, a w powietrzu unosił się zapach jedzenia oraz kosztownych napoi. Krwistoczerwony dywan, rozłożony wzdłuż recepcji prowadził do portalu ogromnej sali, skąd pochodziły odgłosy sztućców obijanych o porcelanowe talerze, stuk szkła oraz gwar rozmów. Za ladą, po dwóch jej stronach znajdowały się jasne, drewniane schody ze złotymi poręczami prowadzące na kolejne piętra, do setek najróżniejszych pokoi. Po lewej stronie były zamontowane także dwie, miedziane windy, które patrolowali lokaje w czerwonych marynarkach z żółtymi guzikami oraz ciemnych spodniach. Skąd w takim biednym mieście czterogwiazdkowy hotel? Kilka przecznic dalej mieszkają ludzie, którzy wypruwali sobie żyły, aby móc zapłacić czynsz za jakąś ruderę!- ścisnąłem dłonie w pięści. Niewybaczane...
- Eren? Co się dzieje?- tak bardzo pogrążyłem się w zamyśleniu, że nie zauważyłem obecności Leviego.
- N-Nic. Po prostu zdziwiłem się, że w tym mieście znajduje się taki apartament.- odpowiedziałem powoli uspokajając się w jego towarzystwie.
- Rozumiem. Ten budynek, to oczko w głowie burmistrza. Wybudował go i upiększył ze swojego prywatnego budżetu. Wydał na to wszystko coś koło dwóch milionów dolarów.
- I-Ilu?!- zdębiałem. Jak on śmiał?! Co to za chory typ?! Wybudował hotel za brudne pieniądze mafii?!
- Teraz już wiesz z kim mamy do czynienia na co dzień.- mruknął Levi przeczesując kruczoczarne włosy dłonią. Ukradkiem zerknąłem na srebrny kluczyk, który trzymał w swojej drugiej ręce. Przełknąłem ślinę, a serce zaczęło wyrywać mi się z piersi. Nie mogłem przestać myśleć, o tym co czeka mnie po kolacji...



*****

Cześć Kochani~! <3


Rozdział z dedykacją przekazuję w rączki... Nekosi! :D Życzę Ci kochana moja wszystkiego co najlepsze, czyli: szerokiego uśmiechu pedofila, spełnienia (xD) marzeń, kasy na mangi i inne pierdołki (z yaoi), dużo miłości (yaoi ;D), szczęścia, zdrowia, pomyślności, niech Ci AkaFuri w sercu na zawsze zagości! ;D Mam jeszcze jedno: "AkaFuri mocą naszą i wytchnieniem, komentuj u mnie dużo i nie bądź leniem!" X'D ^-^ Hihi, no dobra dosyć tych wierszyków, bo będę jak Iduki-Izuki xD Oczywiście Akashi-sama, Kou-chan i Mayu-chan również składają serdeczne życzenia! ;)

Rozdział... Pisałam go wczoraj na styk, bo dzisiaj wracam do domku i cały dzień spędziłam na pakowaniu oraz sprzątaniu ;-/ Na seksy weny niestety mi nie starczyło, bo mam doła związanego ze szkołą (ktoś chce mnie przytulić, oprócz moich domowników? ;_;). Kiedy uporam się z rzeczywistością, to w następnym rozdziale będzie dłuższe +18... Na razie zmykam i życzę wszystkim, aby udało nam się przeżyć pierwszy tydzień (ostatni rok liceum ^-^), miesiąc (OSTATNI ROK!!) czy cały rok szkolny (jeszcze tylko 9 miesięcy! ;D). Do następnego Losta-posta-tosta, kochani! ;)


Joleen :*