Rozdział XXII

„Lost in the Darkness”                           UWAGA+16!!!

- Eren...- chłodne wargi zetknęły się z moimi. Przymknąłem oczy i zacząłem rozkoszować się dotykiem jego ust. Wtuliłem się w umięśniony tors oraz nasłuchiwałem spokojną pracę serca.
- Eren...- nieznajomy wczepił palce w moje włosy. Z moich ust wydobył się cichy pomruk...
- Eren!- otworzyłem oczy słysząc znajomy głos. Leżałem w swoim łóżku, a obok mnie znajdował się Levi w purpurowej koszuli.
- L-Levi-san...?- zdziwiłem się czując jak policzki zaczynają robić się cieplejsze.
- Mamrotałeś moje imię przez sen. Myślałem, że czegoś potrzebujesz...- Jaki wstyd!!- pomyślałem zażenowany.
- T-To pewnie przez gorączkę...- której oczywiście nie miałem. Musiałem znaleźć jakiś sposób, aby zatuszować moje dziwne zachowanie.
- Aso...- mruknął i wyciągnął dłoń w kierunku mojej twarzy. Wzdrygnąłem się czując na czole szczupłe dłonie. Moje serce zaczęło bić znacznie szybciej.
- Ciągle jesteś rozgrzany... Może zostaniesz dziś w domu?- zaproponował Rivaille odsuwając swoją rękę.
- N-Nie! Nie ma takiej potrzeby! Naprawdę!- zapewniłem i spojrzałem na twarz ciemnowłosego. Cholera... Kiedy tylko nasze oczy się spotkały przez moje ciało przeszedł prąd. Poczułem nieprzyjemne spięcie. Następnie spuściłem wzrok. Może naprawdę jestem chory?- nagle usłyszałem dźwięk dzwonku telefonu. Levi wyciągnął z kieszeni czarną komórkę i odebrał połączenie.
- Cześć Petra. Tak... Lepiej. Mówi, że może iść do szkoły... Tak, ciągle ma gorączkę... Temperatura...? Szczerze, to nie sprawdzałem... Dobra, dobra! Już idę!- mężczyzna podniósł się i zwrócił ku drzwiom. Chwilę później wrócił do pokoju trzymając w dłoni niewielki termometr.
- No i...? Dobra, rozumiem. Zadzwonię za pięć minut.- rozłączył się i spojrzał na mnie.
- Muszę zmierzyć ci temperaturę... Będę to robił pierwszy raz, więc jeżeli zrobię to źle nie masz prawa robić sobie ze mnie żadnych żartów, jasne?- mruknął i pochylił się nade mną. Przytaknąłem mu.
- Musisz się rozebrać.- polecił patrząc mi poważnie w oczy. HA?!- poczułem jak cały się rumienię.
- T-To... Ja... Etto...- bąknąłem speszony. Levi westchnął i zdjął moją koszulkę z ramion. Następnie wsadził mi termometr pod pachę i posadził na poduszki. Nastąpiła zupełna cisza. Czarnowłosy wyjął swój telefon i zaczął pisać wiadomość, ja natomiast próbowałem się uspokoić i przestać drżeć. Co się ze mną dzieje?! Dlaczego Levi jest tak cholernie opanowany?! Co mi jest?!- myślałem zaciskając dłonie na pościeli i patrząc w sufit.
- Już chyba wystarczy...- mruknął ciemnowłosy i sięgnął ręką w moją stronę wciąż wpatrując się w ekran. Przypadkowo dłoń Rivaille wylądowała na mojej lewej piersi. Czarnowłosy mógł wyczuć mój szybki puls. Dodatkowo jego blade palce musnęły mój sutek i... wydałem dziwny dźwięk. Zagryzłem mocno dolną wargę i patrzyłem wszędzie byleby nie na Leviego.
- Chyba... nie masz temperatury.- stwierdził mężczyzna po obejrzeniu termometru. Wyczułem zmieszanie w jego głosie. Nie odezwałem się słowem, nie mogłem na niego spojrzeć...
- Chcesz nadal iść do szkoły?- zapytał wprost. Wiedziałem, że mnie obserwuje, jak już miał to w zwyczaju. W odpowiedzi kiwnąłem jedynie głową.
- W porządku. Będę na ciebie czekał po siódmej, w aucie.- rzekł, po czym zostawił mnie samego, w całkowitej rozsypce...

***

- Siema, Eren!- przywitała mnie Mina na holu.
- Hej... Co słychać?- powiedziałem do niej.
- I co? Jesteście już parą?- zapytała zaciekawiona.
- Eh? Kto?!- zdziwiłem się.
- Ty i Crista, baka! Któż by inny?- uśmiechnęła się do mnie. Dlaczego myślałem, że chodziło o mnie i Leviego?
- E-Eee... Ah! No tak! Jeszcze nie rozmawialiśmy na ten temat...- wyjaśniłem drapiąc się po karku z zakłopotaniem wymalowanym na twarzy.
- W takim razie czas najwyższy!- usłyszałem za sobą głos Conniego, który szczerzył się jak mysz do sera.
- Przyjmiesz jej uczucia, a może porzucisz biedną niewiastę...?- mówił Springer, na co czarnowłosa zachichotała.
- Odwal się! Czy ja kiedyś-?!- zawołałem kierując się w stronę sali lekcyjnej. Nagle wpadłem na kogoś w drzwiach. Przed moimi oczami pojawił się wysoki, szczupły chłopak z tlenionymi włosami i brązowymi oczami. Cały się spiąłem. To on...- przełknąłem ślinę.
- Jean! Witaj z powrotem!- zawołał Connie.
- Rusz się z przejścia, debilu...- warknął do mnie z wściekłością przez zęby. Usunąłem mu się z drogi, po czym chłopak podszedł do dwójki za mną.
- Jean! Wisisz mi kasę...!- zaczęli się sprzeczać, a ja wymknąłem się do klasy. Od razu spojrzałem w stronę znajomego blondyna siedzącego przy swojej ławce. Nasze oczy się spotkały, ale moment później Armin od razu zwrócił twarz w innym kierunku. Postanowiłem do niego podejść i wyjaśnić sytuację.
- Cześć, Armin.- zero odzewu. Nawet nie raczył na mnie spojrzeć.
- Proszę, musimy pogadać...
- Nie mamy o czym.- uciął Arlet.
- Może o tym co wydarzyło się na biwaku?
- O tym jak mnie wystawiłeś, czy o tym jak miałeś mnie centralnie w nosie?- prychnął zirytowany.
- Nieprawda! Szukałem cię, ale nie mogłem znaleźć! Nie było cię w pokoju i...!
- Teraz próbujesz wszystko zwalić na mnie?!- spojrzał na mnie z wyrzutem.
- To nie tak! Słuchaj co się do ciebie mówi!- czułem narastającą złość. O co mu chodziło? Zgrywa obrażonego? Co ja mu takiego zrobiłem? To była jego wina, że nie chciał zostać!
- Odczep się, Eren. Nie chcę z tobą gadać, a raczej wysłuchiwać tych bredni.- powiedział ostatecznie.
- Ach tak...- mruknąłem i poszedłem do swojej ławki. Connie miał rację... Armin to jakiś pieprzony świr!- pomyślałem wpatrując się w okno.

***

- Eren... Możemy iść razem na lunch?- poprosiła mnie blondynka o niebieskich oczach. Nie mogłem dłużej uciekać. Musiałem ją odrzucić i zranić... Szliśmy obok siebie na holu kierując się na szkolne patio, które znajdywało się z przodu budynku. Kiedy dotarliśmy na miejsce usiedliśmy razem na drewnianej ławce. Spojrzałem na dziewczynę obok. Jej policzki były zaróżowione, a włosy lekko powiewały na wietrze. Crista jest naprawdę śliczna, mądra i zabawna... więc dlaczego myślę tylko o Levim?- gryzłem się z myślami.
- E-Eren... Zastanowiłeś się nad odpowiedzią?- usłyszałem jej drżący głos. Wkurzające... dlaczego zachowuję się tak tylko przy Levim? Dlaczego pociąga mnie bardziej niż ktokolwiek inny? Przecież to niedorzeczne! Nigdy nie będę mógł z nim być! Więc czemu...?!
- Eren...?
- Przemyślałem to sobie i... chcę żebyś została moją dziewczyną, Crista.



*****

O-ha-yo! ^^


Wybaczcie za zwłokę, ale nie miałam dostępu do komputera i musiałam się pakować, rozpakowywać, sprzątać i... dużo by mówić xd

Przejdźmy do życzonek!!! ^^ Ten rozdział dedykuję jednej z moich najbardziej oddanych czytelniczek- Zuzi! :D Z okazji urodzin chciałabym (i Akashi-sama też! ;D) Ci życzyć dużo szczęścia, miłości, zdrówka, super wakacji, wciągających opowiadań na blogach do czytania, dużo epickich anime do obejrzenia, dobrych przyjaciół i... no... etto... Wszystkiego Najlepszego mój kochany Zuziaku! ;** Ponownie dziękuję Ci za wspieranie mnie kometami i motywację do pisania! :D
Wiesz, chciałam napisać jakiś one-shot, ale nie wiedziałam z jakim pairingiem, a potem stwierdziłam, że wspominałaś iż Lost'a uwielbiasz, więc proszę! *wręcza w obu rączkach* (niczym list miłosny! XD)

Co do bloga! Kochaniii... Zbliża się ten czas... Czas zmian! "WIELKICH ZMIAN" dokładnie, więc radzę wypatrywać kolejnych postów (jeżeli będziecie chcieli jeszcze coś u mnie poczytać) ^^ *wychodzi tajemniczo zarzucając czarną pelerynę*

PS. Proszę, nie zabijajcie mnie w komentarzach za tą końcówkę! Nie martwcie się, bo jak zawsze powtarzam- Ereri jest głównym pairingiem tego opowiadania!! Fakt, że Eren przez pewien (bardzo krótki) okres będzie "chodził" z Cristą jest potrzebny do mojej historii. Dlatego proszę o wyrozumiałość, moi mili ;)


Joleen :*