Rozdział XXV

„Lost in the Darkness”                           UWAGA+16!!!

- R-Rivaille-san! To nie tak...!- zawołałem zdenerwowany.
- To moja wina...!- dodała speszona Crista. Czarnowłosy mierzył nas przez chwilę zimnym wzrokiem wcale się nie odzywając.
- Panienko, twoja matka po ciebie przyjechała. Czekamy na dole.- Levi posłał mi ostrzegawcze spojrzenie i wyszedł. Boże... za jakie grzechy?!- myślałem próbując uwierzyć w to, co miało przed chwilą miejsce.
- E-Eren... ja...- usłyszałem drżący, cichy głos.
- Crista... Proszę... Po prostu chodźmy już.- wycedziłem przez zęby i stanąłem przy drzwiach nie patrząc na nią. Dziewczyna zabrała swoje rzeczy oraz podeszła do mnie, gdy była gotowa. Skierowaliśmy się na dół. Levi prowadził rozmowę z kobietą w blond włosach związanych w luźną kitkę. Miała na sobie białą marynarkę i spodnie, a w dłoni trzymała duży, turkusowy parasol.
- M-Mamo? Co tutaj robisz? Nie masz dziś pracy?- zapytała dziewczyna zakładając swój płaszcz. Obejrzałem kobietę z bliska. Była... niesamowicie piękna oraz podobna do Cristy. Wysoka, szczupła, elegancka, z anielską twarzą, dużymi, niebieskimi oczami i długimi rzęsami. Mógłbym przysiąc, że zajmowała się modelingiem lub w jej żyłach płynęła błękitna krew...
- Skończyłam dziś wcześniej. Postanowiłam nie robić panu Rivaille kłopotu i po ciebie przyjechać. Nie ukrywam, że zajęło mi trochę odszukanie tego miejsca.- uśmiechnęła się do czarnowłosego. Levi jedynie kiwnął w odpowiedzi.
- A to musi być Eren, prawda?- zapytała spoglądając na mnie ukradkiem.
- T-Tak, przedstawię Was! E-Eren, to moja mama- Historia Reiss. Mamo, to jest Eren Jeager, mój... ko-kolega.- zawahała się.
- Kolega? W domu wspominałaś, że to twój ukochany chłopak!- zachichotała kobieta. Cały się spiąłem. Tylko nie to! Levi-san stoi obok! Cholera...- powtarzałem w myślach nawet nie patrząc w stronę mężczyzny.
- Mamo! Chodźmy już!- zawołała zawstydzona Crista.
- Ach, ta młodość... Jeszcze raz dziękuję panu za ugoszczenie mojej córki.- ukłoniła się wyższa blondynka.
- Drobiazg.- odpowiedział ciemnowłosy. Po moim ciele przeszły nieprzyjemne dreszcze.
- Do zobaczenia, Eren.- pożegnała się ze mną i wyszła za drzwi.
- Eren... przepraszam. Do poniedziałku...- powiedziała do mnie cicho niebieskooka oraz spojrzała mi ze smutkiem w oczach.
- Nie przejmuj się tym... Do poniedziałku.- powiedziałem do niej. Błękitne ślepia zabłysły niczym gwiazdy na nocnym niebie, a na ustach pojawił się przyjazny uśmiech.
- Do widzenia, Rivaille-san! Pa, Eren!- pomachała do mnie i wyszła. Levi zamknął za nimi drzwi oraz powoli obrócił się w moją stronę.
- Za mną.- rzekł i skierował się do salonu. Poszedłem za nim, przy okazji obmyślając milion wymówek oraz wyjaśnień. Moje nogi drżały, a serce wyrywało się z piersi.
- Siadaj.- czarnowłosy wskazał na sofę, a sam rozsiadł się w swoim fotelu. Następnie wyjął paczkę fajek i włożył jedną do ust.
- Głuchy jesteś? Powiedziałem siadaj.- warknął do mnie. Wykonałem jego polecenie i złożyłem dłonie, aby zatuszować nerwowe drżenie. Levi zaciągnął się zapalonym papierosem oraz wlepił we mnie swój czujny wzrok.
- Jestem zły. Wiesz dlaczego?- zapytał zakładając nogę na nogę.
- N-Nie...- To nie mój głos!!
- Okłamujesz mnie.
- E-Eh? Co?- zmarszczyłem lekko brwi.
- Obiecywaliśmy sobie szczerość, tak? Dlaczego nie powiedziałeś mi, że pokłóciłeś się z Arminem? A co ze szkołą i tym dupkiem, co cię nęka? Jest w tej samej drużynie. Co do tej małej...- spojrzałem w kobaltowe oczy.
- To nie mój interes z kim się umawiasz, ale zabraniam ci jakichkolwiek "miłych i niezapomnianych doznań" w tym wieku oraz tym domu. Co jeżeli zaciąży...?
- T-To nie...! My naprawdę nic...!- próbowałem wyjaśnić.
- Cisza. Teraz ja mówię, smarkaczu. Nie masz zielonego pojęcia w jakiej jesteś przesranej sytuacji. Nie pogarszaj tego, ok.? Ledwo ja sobie radzę z tym, co mam teraz na głowie. Spróbuj jakoś pomóc i nie narób więcej niepotrzebnych kłopotów.- ostrzegł Rivaille z niebezpiecznym wzrokiem. Przełknąłem ślinę i kiwnąłem.
- Teraz możesz się wytłumaczyć. Potem nie będzie czasu, bo będziemy się uczyć.- powiedział strzepując popiół z papierosa na popielniczkę.
- U-Uczyć? Czego?- zdziwiłem się.
- Łaciny, ośle! Wiem, że ta blondynka niczego cię nie nauczyła. Od samego wejścia śliniła się na twój widok...- prychnął ciemnowłosy.
- U-Umie pan łacinę?- zapytałem mrugając kilkakrotnie.
- Oczywiście. Na studiach miałem naprawdę dobrego profesora.- oznajmił mężczyzna.
- T-To... Nie musi pan... Mam jeszcze trochę czasu i...
- To dla mnie żaden problem. Poza tym, od teraz muszę się bardziej tobą zainteresować.- moje serce zabiło znacznie szybciej.
- Kto by pomyślał... Na kilka dni spuściłem z ciebie oko i już są namiastki problemów...
- Bardzo pana przepraszam! To się więcej nie powtórzy!- przysiągłem kłaniając się nisko.
- Wiem.- odparł z westchnieniem czarnowłosy.
- No więc? Zamierzasz się wytłumaczyć? Czy może wolisz znowu wszystko zataić?- zapytał spoglądając na mnie tajemniczo.
- Chcę spróbować... Wszystko panu opowiem.- zacząłem mówić. O obozie, Arminie, szkole i innych moich troskach. Mężczyzna wypalił jeszcze trzy fajki i uważnie mnie wysłuchał. Czasem potakiwał, a czasem marszczył ciemne brwi. Czas jakby zatrzymał się w miejscu. Znowu poczułem się tak, jak na początku naszej znajomości. Zaufałem mu.
- ... i to chyba wszystko.- skończyłem swoją wypowiedź. Rivaille odłożył papierosa na popielniczkę i spojrzał na mnie.
- Chcesz znać moją opinię?- kiwnąłem twierdząco głową.
- Jesteś idiotą i tchórzem. Nie wiem czym bardziej. Każdym po trochu. Armin, to jedyna osoba w całym mieście, a nawet na całym świecie, której naprawdę na tobie zależy. Wiesz jak cholernie mu było ciężko bez ciebie? A teraz tak go traktujesz? Niedorzeczne... Druga sprawa- jeśli chcesz zostać w tej drużynie, nie możesz okazywać strachu przed tym chłopakiem albo po prostu zejdź mu z drogi. Inaczej źle się to skończy.- poradził ciemnowłosy.
- D-Dobrze. Postaram się poprawić.- obiecałem.
- W porządku. Cieszę się, że wszystko mi szczerze powiedziałeś. Ostatnio ciągle mnie unikasz i nic nie mówisz...- moje policzki się zarumieniły.
- W-Wstydziłem się... tego wszystkiego panu powiedzieć.- skłamałem zerkając w bok.
- Ach tak...- mruknął Levi nie zdejmując za mnie swojego nieustępliwego wzroku.
- Chodź. Pokażesz mi czego nie rozumiesz z tej łaciny.- skierowaliśmy się do mojego pokoju. Moje serce biło o wiele za szybko. Siedzieliśmy razem przy moim biurku, a Rivaille tłumaczył mi materiał, którego nie rozumiałem. Nagle czarnowłosy uciął w pół zdania i zerknął na mój podręcznik.
- C-Co...?- uchwyciłem jego wzrok. Na którejś ze stron w podręczniku widniał napis: "Levi" nagryzmolony ołówkiem. Pragnąłem się zapaść pod ziemię z zażenowania.
- T-To... Mój kolega ze szkoły się podpisał! Ma tak samo na imię!- To chyba najgorsze kłamstwo jakie przyszło mi do głowy...
- Rozumiem.- odparł spokojnie Rivaille, po czym zaczął uczyć mnie dalej.
- Wszystko dobrze.- powiedział sprawdzając moje ćwiczenia.
- Na-Naprawdę?!- zawołałem zszokowany.
- Czemu się tak dziwisz? Miałeś dobre podstawy, po prostu potrzebowałeś żeby ktoś ci to lepiej przyswoił i zrobił z tobą przykładowe ćwiczenie.- rzekł ciemnowłosy.
- Może i tak, ale... To wszystko dzięki panu...- zebrałem się w sobie i spojrzałem mu prosto w oczy.
- Nie dziękuj mi jeszcze. Zobaczymy jak pójdzie ci na teście.- odpowiedział odkładając długopis, który trzymał w ręce. Był tak blisko... Zaledwie kilka centymetrów ode mnie. Moje całe ciało lgnęło do niego, a umysł zawodził... Pragnąłem pocałować Leviego. Zatopić usta w bladych wargach i zapomnieć o wszystkim i wszystkich. Nagle usłyszałem dzwonek telefonu mężczyzny. Rivaille wyjął przedmiot z kieszeni i odebrał połączenie.
- Tak? Teraz...? Gdzie jesteś? Niech ci będzie. Zaraz tam będę.- mówił do słuchawki, po czym się rozłączył.
- Muszę wyjść. Coś ważnego. Nie będzie mnie na kolacji.-  poinformował mnie i skierował się w stronę drzwi.
- P-Powodzenia!- zawołałem zanim wyszedł. Potem wziąłem mój podręcznik do ręki i odszukałem stronę z napisem. Przejechałem kciukiem po rysunku. Muszę mu w końcu powiedzieć...

***

- Levi-san?- zapytałem widząc czarnowłosego mężczyznę siedzącego przy morowym jeziorze, na pomoście. Usiadłem obok niego. Rivaille patrzył na zamgloną taflę wody.

- Coś nie tak? Dlaczego pan nie wejdzie do domu?- chciałem żeby spojrzał w moją stronę, ale on nie zwracał na mnie uwagi. Ze skupieniem wpatrywał się w jezioro. Kiedy ponownie zerknąłem na jezioro ujrzałem postać pod wodą.
Martwe ciało dryfowało w naszym kierunku.

- O mój-! Levi-san! Musimy stąd odejść!- postać zbliżała się do nas coraz szybciej.

- Levi-san!!- mężczyzna wstał i wystawił stopę poza granicę pomostu. Zdębiałem.

- LEVI-!!- wrzasnąłem z całych sił, ale było już za późno. 
Czarnowłosy wpadł do wody i zniknął.

- Nie! Levi!! Nie zostawiaj mnie...!!

***

 Otworzyłem oczy. Leżałem na łóżku w moim pokoju. Zerknąłem na zegar. Dochodziła druga w nocy. Nagle usłyszałem stukot na dole. Niepewnym krokiem udałem się do drzwi. Kiedy je otworzyłem zobaczyłem, że na dole paliło się światło. Pomimo wzbierającego się we mnie strachu i obaw, powoli zszedłem po schodach nasłuchując wszelkich dźwięków. Serce dudniło mi w piersi jak szalone, a oddech stał się nierównomierny. Światło było zapalone w salonie. Na palcach zbliżyłem się do drzwi  Przełknąłem ślinę i zerknąłem w niewielką szparę. Moim oczom ukazał się czarnowłosy mężczyzna stojący przy barku. Nalewał sobie szklankę złotego trunku. Odetchnąłem z ulgą i wszedłem do pomieszczenia.
- Co tutaj robisz, Eren?- zapytał mnie Rivaille.
- Przepraszam, usłyszałem coś i zobaczyłem palące się światło... Na dodatek śnił mi się okropny koszmar i... sam nie wiem.- przymknąłem powieki i objąłem się ramionami. Na samą myśl o tamtym śnie przechodziły mnie zimne dreszcze... W tym czasie Levi usiadł na sofie i upił łyk drinka.
- Chodź. Opowiedz mi o nim.- rzekł do mnie i wskazał na miejsce obok siebie. Nieco zakłopotany usiadłem przy ciemnowłosym. Rivaille miał rozciągnięte ramię wzdłuż oparcia, dlatego wolałem się nie rozsiadać, aby przypadkiem nie wyszło z tego nic, co mężczyzna mógłby odebrać za "dziwne".
- Mów, Eren.- polecił.
- N-No to... Przyśnił mi się... pan.- zacząłem speszony.
- Ja?- mruknął i dopił resztkę alkoholu.
- Siedział pan przy jeziorze i... potem wpadł pan do niego, bo... tam pływały czyjeś zwłoki.
- Hmm, czyli jakiś trup mnie wciągnął do wody? Zabawne.- stwierdził Levi. Zerknąłem na niego. Dziwnie się zachowuje... Jego aura się zmieniła i na dodatek... śmierdzi alkoholem.- myślałem w duchu.
- To był tylko sen... Nie będę panu zawracał głowy.- poderwałem się z miejsca, gdy nagle poczułem jak szczupłe palce oplatają mój nadgarstek i ciągną z powrotem.
- L-Lev-!- opadłem na mebel, a czarnowłosy się do mnie zbliżył, dotykając mojego policzka dłonią. Nie odrywaliśmy od siebie oczu.
- Le-Levi-sa-
- Skoro ty i ta blondyneczka jesteście na poważnie razem... Musisz o nią dobrze zadbać, jasne?
- C-Co pan...?
- Żaden związek na pół gwiazdka, ani bawienie się uczuciami nie wchodzą w grę...- Czy on majaczy...? I dlaczego znajduje się tak blisko?!
- Levi-san... Myślę, że...
- ... co to tych "zbliżeń"... też nie możesz jej rozczarować, dlatego...- złapał za mój podbródek i skierował go w swoją stronę.
- ... nauczę cię jak dobrze całować.- dokończył, a następnie dotknął moich warg swoimi.



*****

Witajcie, moje wygłodniałe Lost'a wilczki! ;) ^^


Ha! No i co teraz? Nie spodziewaliście się takiego zakończenia, co?! xD Już wyobrażam sobie Wasze miny oraz reakcje! ^^ (ostrzegałam, że romans już niedługo się zacznie, prawdaaa?)

Co do całuska... nie tylko na tym się skończy ^^ *spoiler z pozwoleniem od Akashiego* Ale! To jeszcze nie jest ten punkt kulminacyjny, oj nie! ;D

PS. Nie ma więcej chętnych do udziału w konkursie? -,-


Joleen :*