Rozdział XXVI

„Lost in the Darkness”                          UWAGA+16!!! 

Chłodne wargi o gorzkim smaku złączyły się w delikatnym muśnięciu z moimi drżącymi ustami. Cały ten czas miałem szeroko otwarte oczy ze zdziwienia. Tamta chwila i sytuacja, o której wręcz marzyłem oraz śniłem... ziściła się w nadzwyczaj niespodziewanym momencie. Z początku poczułem odrazę i zwątpienie. Dlaczego? Dlaczego zdecydował się to zrobić... kiedy był zalany w trupa? Jednak chwilę później, gdy jego pocałunek stał się o wiele bardziej wszechogarniający i w końcu zrozumiałem, co się wydarzyło... Odpowiedziałem mu własnym pocałunkiem oraz przymknąłem powieki. Choćby na tą sekundę, minutę, chwilę... stał się mój. Tylko i wyłącznie...
- Levi-san...- jęknąłem, gdy zaprzestał czynności. Kobaltowe oczy pochłaniały mnie niczym czarna dziura. Położyłem niepewnie dłonie na jego cieplejszych niż zwykle policzkach. Rivaille nie tracąc więcej czasu na nowo wpił się w moje spragnione usta. Wczepiłem palce w kruczoczarne włosy i rozkoszowałem się ich miękkością. Kolejny pocałunek był bardziej namiętny. Mężczyzna muskał zębami moją dolną wargę, a ja oddawałem mu się całkowicie. Gdy się od siebie odsunęliśmy, Levi zbliżył się do mnie.
- Eren...- wyszeptał moje imię wprost do ucha, którego podgryzł płatek. Przez całe moje ciało przeszedł prawdziwy prąd. Zacisnąłem palce na koszuli Rivaille. Następnie ciemnowłosy lekko popchnął mnie na sofę i zaczął składać pocałunki na mojej szyi.
- Tak... Boże, Levi!- jęknąłem dając mu większe pole do popisu, odsuwając swoją głowę w bok. Czarnowłosy przygryzł moją skórę zębami. Nie zwracałem uwagi na ból... Po prostu pragnąłem, aby tamta scena trwała wiecznie... Może zbyt pochopnie o tym wspomniałem? Rivaille odsunął się ode mnie i usiadł prosto na sofie. Zamrugałem kilkakrotnie zdezorientowany.
- Musisz stąd wyjść, Eren...
- A-Ale...!
- Natychmiast!- rozkazał stanowczo. Pomimo moich rozdygotanych jak galareta nóg, chwiejnym oraz szybkim krokiem wróciłem do swojego łóżka. Wpatrywałem się w otaczającą mnie ciemność, nasłuchowałem najcichszych dźwięków, próbowałem się uspokoić, ale nie potrafiłem... Moimi myślami zawładnął czarnowłosy i wspomnienie jego warg. Dotknąłem opuszkami palców swoich ust. Cały się gotowałem, hormony buzowały, a wzrok miałem zamglony.
- Cholera...- zakląłem cicho i wziąłem głęboki wdech. Co to oznacza? Czyżby czuł to co ja?- cichy, rozanielony głos podpowiadał mi do ucha. Baka! To nie jest możliwe!- potrząsnąłem głową i spróbowałem zasnąć. Na szczęście udało mi się w ciągu godziny odpłynąć do świata snów. Otworzyłem oczy dopiero po szóstej rano. Cały jak w gorączce, wstałem oraz skierowałem się do łazienki jak zahipnotyzowany. Umyłem twarz i zęby, wziąłem zimny prysznic, ubrałem się w mundurek szkolny... a w mojej głowie był tylko Levi. Spojrzałem w moje odbicie w zwierciadle. Wszystko wydawało się wyglądać w porządku, oprócz ciemnoróżowego śladu u podstawy mojej szyi. Stanowił dowód, że kompletnie nie zwariowałem. To jest to. Kiedy zejdę... Kiedy zejdę... Nie mogę wytrzymać! Muszę go zobaczyć!- jak na skrzydłach zbiegłem na dół po schodach i wszedłem do jadalni. Niestety nie zastałem go w pomieszczeniu. O dziwo, na całym parterze nie było ani śladu mężczyzny. W takim razie...- stanąłem przed tajemniczymi, drewnianymi drzwiami. Serce zaczęło kołatać mi w piersi, a ręce pocić. Znowu tutaj jestem...- myślałem i dotknąłem drzwi dłonią. Levi...- z obawą zapukałem cicho w drzwi. Serce mi stanęło. Przełknąłem ślinę oraz nasłuchiwałem przez parę minut. Zero odzewu. Powtórzyłem czynność nieco głośniej. Znowu nic. Może...?
- Co tutaj robisz, Jeager?!- prawie podskoczyłem z zaskoczenia słysząc głos Verde. Obróciłem się w stronę starszej kobiety.
- Ch-Chciałem się zobaczyć z panem Levim i...
- Nie ma takiej opcji! Pan Rivaille jest dziś niedysponowany. Pani Petra zawiezie cię do szkoły.- oznajmiła szarpiąc mnie za rękaw i ciągnąc na parter.
- D-Dobrze! Zrozumiałem! Proszę mnie już puścić!- zawołałem wyrywając jej się.
- Prosiłabym, żebyś nie przeszkadzał dziś panu. Ma zły humor i na dodatek dużo pracy...- Gdyby nie zalał się w trupa, to nie byłoby najmniejszego problemu.- pomyślałem z przekąsem.
- Oh! Petra-san już jest!- zauważyła kobieta wyglądając za okno. Westchnąłem i zabrałem swoje rzeczy.
- Ucz się pilnie!- zawołała za mną Verde. Pieprzona jędza...- pomachałem do niej ręką i wszedłem do białego mercedesa.
- Dzień dobry, Eren-kun!- przywitała mnie miodowłosa w beżowym płaszczu.
- Dzień dobry. Dawno pani nie widziałem... Dużo pracy?- zapytałem zapinając pasy.
- Nawet nie masz pojęcia... Mamy teraz w biurze urwanie głowy, a Levi się jak zwykle leni i...
- Wczoraj trochę za bardzo zabalował. Widziałem jak dobrał się do barku.- zdradziłem jej. Kobieta spojrzała na mnie ze zdziwieniem.
- Że co?! Chyba żartujesz! My siedzimy po godzinach, a on leczy kaca?! Nie wytrzymam!- wołała wzburzona Petra.
- Na to wygląda...- mruknąłem. Może jednak nie powinienem tego mówić? Przypadkiem go właśnie nie wkopałem?
- Nieważne. Potem się nim zajmę. Lepiej opowiedz mi co u ciebie. Wszystko w porządku? Jak w szkole?

***

- Powodzenia na sprawdzianie!- pomachała do mnie kobieta, gdy wysiadłem z auta. Posłałem jej uśmiech i kiwnąłem. Następnie udałem się w stronę wejścia.
- Siemka, lovelasie!- niespodziewanie Connie zarzucił mi rękę na ramię.
- Boże! Nie strasz mnie tak! C-Co? Jaki lovelas?- powiedziałem do niego.
- Sasha wszystko mi wyśpiewała, o tej całej "sobotniej nauce"! Ha! Kto by uwierzył, że nieśmiały i cichy pan Jeager rzeki rwie?!- roześmiał się głośno chłopak.
- Do twojej wiadomości, tylko się uczyliśmy. Nic więcej.- odparłem.
- To tym bardziej kicha!- prychnął Connie. Westchnąłem oraz wszedłem do budynku.

***

- Dzisiaj rozegramy mały mecz. Connie i Marco są kapitanami i wybierają sobie zawodników, ja w tym czasie pójdę po tablicę wyników.- oznajmił trener oraz poszedł z kapitanem na zaplecze.
- Kto zaczyna?- zapytał czarnowłosy.
- Gramy w kamień, papier, nożyce!- zaproponował Springer. Po kilku minutach zaciekłej rywalizacji, wygrał Connie.
- Hmm, to chyba oczywiste! Eren!- chłopak puścił do mnie oko.
- T-To nie fair! N-No to... Jean!- zdecydował Marco. Zawodnik stanął za ciemnowłosym i posłał mi gniewne spojrzenie. Niedługo później, wszyscy członkowie klubu zostali podzieleni na dwie grupy. Okazało się, że w mojej drużynie znajdował się również Thomas, z którym uciąłem krótką pogawędkę na temat sprawdzianu z matematyki, którego termin zbliżał się wielkimi krokami.
- No dobra! Na miejsca!- usłyszałem głos trenera. Wszyscy ustawili się na odpowiednich pozycjach na boisku.
- Do boju!- ryknął mężczyzna. Zaczęliśmy grę. W pierwszych rundach meczu nasz drużyna prowadziła kilkoma punktami. Connie był naprawdę świetnym miotaczem, a Thomas łapaczem. Dodatkowo mieli również mnie- "prawdziwego Forest'a". Spoglądałem ukradkiem na gotującego się z wściekłości Jeana. Dzięki poradzie Leviego, próbowałem nie okazywać strachu i utrzymywać emocje na wodzy. Jednak szczerze powiedziawszy... bawiłem się wyśmienicie widząc reakcję chłopaka, który miał do mnie wyrzuty o nie wiadomo jaką zbrodnię.
- Wygraliśmy!!- zawołał w pewnej chwili Connie. Chociaż końcówka gry była zawzięta, udało nam się z pewną przewagą. Cała nasza grupa cieszyła się i przybijała sobie piątki.
- Gratuluję wam, chłopcy. Wygrana drużyna w nagrodę otrzymuje oceny celujące!- oznajmił z uśmiechem trener.
- ... Jean. Naprawdę, to tylko gra...- usłyszałem w tle głos Marco.
- Nic nie rozumiesz!- jego towarzysz odwarknął i wyszedł.
- Ach, ten Jean. Nie może się pogodzić z faktem, że sam nie jest już gwiazdą.- nagle pojawił się przy mnie Thomas.
- Więc był... gwiazdą?- zapytałem.
- Pewnie! Jednym z najlepszych! Jednak ostatnio strasznie zaczął się rządzić i wydurniać. Może w końcu przemyśli parę spraw i poukłada sobie wszystko jak należy...- rzekł blondyn. Może...

***

- E-Eren... Naprawdę nie jesteś na mnie zły?- zapytała Crista, gdy szliśmy wzdłuż holu w stronę wyjścia.
- Nie. Na szczęście skończyło się tylko na kazaniu od Rivaille, ale wolałbym żebyś w przyszłości...
- Wiem! Przepraszam! Sama nie wiem co we mnie wstąpiło... Ja po prostu... To pewnie dlatego... Ja... bardzo cię lubię.- wyznała z rumieńcami na policzkach. Niedobrze... Kiedy jestem z Cristą cały czas zastanawiam się, czy nie zerwać z nią tego bezsensownego związku jaki nas łączy. Przecież już zdałem sobie sprawę, że kocham tylko Rivaille, więc dlaczego... Dlaczego nie mogę się zebrać i jej tego powiedzieć?
- Eren? W porządku?- usłyszałem zaniepokojony głos blondynki.
- Tak, zamyśliłem się...- wyjaśniłem.
- A-A jak poszło ci na teście?- zadała mi kolejne pytanie.
- Eh? W porządku. Chociaż było dosyć dużo zadań jak na czterdzieści pięć minut...- mruknąłem wspominając, jak nerwowo zerkałem na zegar i nie zdążyłem sprawdzić paru ćwiczeń.
- Dałem z siebie wszystko. Nie mam czego żałować.- westchnąłem z uśmiechem.
- Wiesz, przez cały weekend martwiłam się, czy nasza wspólna nauka nie poszła na marne...- spuściła wzrok na podłogę.
- Będę trzymała kciuki za twoje wyniki, dobrze?- obiecała znów spoglądając na mnie z łagodnym uśmiechem.
- Pewnie. Nie martw się o mnie! Naprawdę!- zapewniłem.
- Przecież jesteś moim chłopakiem, głuptasie!- zachichotała i złożyła delikatny pocałunek na moim policzku.
- Do jutra!- pożegnała się ze mną i wyszła. Poczułem, że nie mogłem jej tak oszukiwać. Crista była zwykłą, zakochaną nastolatką. Nie zasługiwała na te obrzydliwe kłamstwa. Zasługiwała na wyjaśnienia... Skierowałem się w stronę bramy wyjściowej. Tam już czekało na mnie znajome, czarne auto. Moje serce zabiło mocniej na widok ukochanego mężczyzny. Siedział na miejscu kierowcy, z ciemnymi okularami na nosie i papierosem w ustach. Jak zaczarowany poszedłem do samochodu i wsiadłem do środka.
- Ohayo, Levi-san.- powiedziałem ciszej niż zamierzałem.
- Ohayo, Eren.- rzekł oraz odpalił silnik. Przez ciemne szkła nie mogłem stwierdzić, czy na mnie spojrzał, czy też nie. Jechaliśmy w całkowitej ciszy. Zazwyczaj, to Rivaille zaczynał mnie wypytywać jak było w szkole i czy miałem dużo pracy domowej. Tym razem milczał niczym grób. Słyszałem jedynie irytujące dudnienie mojego serca w uszach. Musiałem coś powiedzieć, zrobić... tylko co?
- E-Etto... Verde-san mówiła, że źle się pan dziś czuje... Wszystko w porządku?- odważyłem się odezwać.
- Tak.- odparł krótko. Dlaczego tak się zachowuje? To ja powinienem się obrazić albo przestraszyć, a go zagaduję...- poczułem wzbierającą się frustrację oraz smutek.
- Levi-san...- zacząłem.
- Eren. Porozmawiamy w domu.- uciął chłodno moją wypowiedź. Z milczeniem wpatrywałem się w zamgloną od deszczu szybę. Czyli jednak... to było jedno, wielkie nieporozumienie. Sen, który tak naprawdę nigdy nie miał prawa stać się... rzeczywistością.



*****

Konbanwa Słodziaki! ;D (nie śpicie jeszcze?? ^^)


Właśnie skończyłam sprawdzać ten rozdział i tak sobie pomyślałam, że Wam go wstawię... Cieszycie się? ^^

Końcówka nie jest taka drastyczna, jak zawsze :-/ (wiem, że je wręcz ubóstwiacie! ;D) ale spokojnie, jeszcze sporo rozdziałów przed nami ;)

PS. Przypominam uczestnikom konkursu, że zostało im jedynie kilka dni do wysłania prac! No i... zawsze może ktoś jeszcze dołączyć! ^^


Joleen :*